Van La Havre naar Bilbao

Dinsdag 10 september
Om 08.30 uur, een uur vroeger dan op het schema stond, liggen wij aan de kade in Bilbao. Na anderhalf etmaal aan boord willen blijkbaar álle passagiers tegelijk de wal op...... maar niet nadat ze eerst hebben ontbeten! Als wij op ons gebruikelijk tijdstip op de 14e etage aankomen om een plekje te gaan zoeken komen we in een kakofonie van geluiden terecht en zien we overal mensen die tussen de al ontbijtende gasten doorlopen in de hoop dat er voor hun een tafeltje vrij komt. Met 'blik op oneindig' en twee mannen bij ons die met haviksogen de grote ontbijtzaal rondspeuren voor een plekje voor 4 personen lukt het ook ons om een plekje te bemachtigen. Met grote bewondering voor het bedienend personeel dat met bun vriendelijkste lach de koffie-/thee bestellingen opneemt en bezorgt en desgewenst zelfs tijd maakt voor een kort praatje met hun gasten, werken wij ons ontbijt naar binnen en verlaten daarna snel de lawaaiige ruimte om onze spullen te verzamelen en op weg te gaan voor een dagje naar Bilbao.

We verlaten het schip door een overdekte loopbrug die uitkomt in de terminal. Eenmaal buiten staan de shuttebussen klaar voor pendelvervoer naar de stad. Een kaartje voor een retourrit kost € 10,-- per persoon, makkelijker en goedkoper kunnen we er niet komen. In tegenstelling tot de normale temperaturen in deze tijd van het jaar is het vandaag 14 graden als wij om 10.00 uur in de bus stappen en regent het. Twintig minuten later staan we midden in het oude centrum van de stad op 250 meter loopafstand van het Guggenheim museum. Daar willen we beslist naar toe, het enige obstakel om er te komen is de stortregen die naar beneden komt, gepaard met harde wind. Een paraplu gebruiken is geen optie dus lopen (lees: dansen) wij, met heel veel andere trottoirgebruikers, als een soort Fred Astair’s grote plassen ontwijkend, naar het museum waar we in de stromende regen aansluiten in een lange rij om het museum in te gaan. Eenmaal binnen in een inmiddels dampende ruimte kopen we een kaartje voor de toegang. Wij zien er zo verregend uit dat wij zonder schroom 4 kaartjes voor jubilado's (een prachtig woord voor 'gepensioneerd' met de daarbij behorende 45% korting) durven bestellen. De 2e verdieping van het museum blijkt momenteel gesloten waardoor we nog eens extra korting krijgen en voor €6,-- euro het bijzondere museum in mogen terwijl in die tussentijd onze jassen, broeken en schoenen weer een beetje kunnen drogen.
Maar eerst hebben we nog een klus te klaren: Jan mag zijn rugzak niet meenemen het museum in en dat betekent opnieuw aansluiten in een mega rij om de rugzak in bewaring te geven. Met de stortregen buiten is wachten in een rij in een ruimte waar het droog is ineens veel minder erg dus wij zien de humor er wel van in.

Het Guggenheim museum is ontworpen door de Noord-Amerikaanse architect Frank Gehry en geopend in 1997. Het gebouw is grotendeels bedekt met schubvormige titaniumplaten die ervoor moeten zorgen dat het gebouw honderd jaar kan schitteren.
Een van de exposities in het museum is opgesteld in het atrium, het hart van het museum. Het grootste kunstwerk dat hier staat is van Richard Serre, een Amerikaanse beeldhouwer en metaalkunstenaar. Zijn kunstwerk is van een speciaal soort staal en heeft de titel "The Matter of Time", het bestaat uit 8 sculpturen/installaties, onderverdeeld in 50 onderdelen in de vorm van Ellipsen, Spiralen en Cirkels. Het kunstwerk staat sinds 2005 in het museum met de bedoeling om daar 25 jaar te blijven staan.

Rondlopend tussen de enorme onderdelen van dit kunstwerk is als lopen in een doolhof. Binnen de kortste keren zijn we elkaar kwijt. Als je van plan bent om de dag met zijn vieren door te brengen is het handig als we weten waar we elkaar weer zullen opwachten, maar dát zijn we vergeten af te spreken! Gelukkig heb en we onze mobiele telefoon waarmee we elkaar kunnen appen. In de centrale hal is ons kwartet weer compleet en kunnen we verder met het bezichtigen van de bezienswaardigheden. Terwijl er overal zaalwachters rondlopen die er een dagtaak aan hebben om de bezoekers te vertellen dat er niet gefilmd of gefotografeerd mag worden is Maria zich van geen kwaad bewust en schiet het ene plaatje na het andere zonder daarvoor op de vingers getikt te worden. Als ze uiteindelijk toch met een vermanend vingertje wordt aangesproken kan zij met oprecht onschuldige blik beweren dat zij dat niet wist.
Na ruim een uur hebben wij alles gezien en wordt door Jan zijn rugzak weer opgehaald.

Als we weer buiten komen is het nog steeds somber en regenachtig, maar we worden hoe dan ook opgevrolijkt door het kleurrijke kunstwerk van kunstenaar Jeff Koons dat voor de ingang van het museum staat. Het kunstwerk is een 12 meter hoge hond (West Highland white terriër), die aan de buitenkant bekleed is met 70.000 levende bloemen. Deze bloemen staan op 25.000 kilo aarde die omhooggehouden wordt door een stalen frame. Om de bloemen van water te voorzien, heeft het een ingebouwd irrigatiesysteem. De regen van vandaag is voor dit kunstwerk dus een extraatje.

Wij lopen naar de halte van de hop on, hop off bus om op deze manier de stad Bilbao te verkennen en op een mooi plekje in de stad uit te stappen voor nog een leuke wandeling. Voor € 15,-- p.p. mogen wij instappen en begint de rondrit van een klein uur. Wij zitten bovenin met open zijkant en een zijl boven ons hoofd als dak. Wij hebben bovenin in elk geval het mooiste uitzicht over de stad. En dat niet alleen..... de hemel breekt opnieuw open en de slagregen waait ons in het gezicht. Jan Z. Is onherkenbaar met zijn aqua blauwe rugzak als bescherming over zijn hoofd. Wie het waagt om op te staan om een foto te maken durft daarna niet meer te gaan zitten want de stoelzitting is zo drijfnat dat de sterkste babyluier deze hoeveelheid vocht niet zou kunnen absorberen. Het zijl boven ons hoofd blijkt nl. zo lek als een mandje, overal komt het water tussen de kieren door.
En zo rijden wij met de hop on hop off door een stad die met een zomers zonnetje en de kleur van het daarbij behorende licht beslist zal bruisen en waar wij op bepaalde punten zeker zouden zijn uitgestapt voor een leuke wandeling. Met de weersvoorspelling van vandaag, 100% regenkans die ook nog eens precies blijkt te kloppen, blijven wij toch maar het hele rondje zitten. Als we na een uur weer uitstappen bij het Guggenheim museum hebben we maar één doel: 250 meter lopen naar de shuttlebus en terug aan boord.

Hoewel dit niet de dag is geworden zoals wij hem tevoren voor ogen hadden is ook dit een ervaring die we met veel lachen met elkaar hebben kunnen beleven.

Wij vullen de laatste uurtjes van de dag met vertier op het schip, eten op ons vertrouwde plekje in het restaurant drinken daarna een wijntje waarna we met een tevreden gevoel ons hutje weer opzoeken voor een nachtje slaap.

Woensdag 11 september
Ons schip ligt ook vandaag nog in de haven van Bilbao. Wij hebben lekker uitgeslapen en gaan laat ontbijten om de grootste drukte te ontlopen. Dit blijkt een goede keus, als wij om 09.15 uur aan tafel zitten is het duidelijk rustiger dan op het spitsmoment tussen 08.30 en 09.00 uur.

Na deze relaxte start van de dag vertrekken wij vanaf het schip voor een wandeling naar Gexto, een stadje in de regio Baskenland. Wij wandelen hiernaartoe over de haven pier en langs het strand. We bereiken een punt waar we met een liftje omhoog kunnen om in het oude deel van de stad uit te komen. Hier ligt een promenade waar we prachtig uitzicht hebben op zee en op ons schip. Vanaf dat punt kunnen we flink stijgend naar boven lopen om in het modernere deel van de stad uit te komen die veel groter blijkt dan wij tevoren hadden verwacht. Het is vandaag de eerste echt zonnige dag in onze vakantie, heerlijk om zonder jas te kunnen wandelen en de zon op ons gezicht te voelen.
Om op de terugweg de route te vinden naar het juiste stukje strand en de haven pier vraagt wat hulp van onze appjes ‘Google translate’ en ‘Google maps’, maar als we eenmaal de juiste richting hebben gevonden is het extra genieten van de prachtige authentieke straatjes waar we door heen komen. Als wij terug zijn aan boord hebben we er een wandeling van 12 kilometer opzitten en hebben we onze lunch wel verdiend.

Om 17.00 uur staan we met veel medepassagiers - in de zon! - op het dek 15 om het schip de haven te zien verlaten, op weg naar Lissabon.

Voor vanavond hebben we een reservering in restaurant Lawn Club Grill op dek 15, waar we 'onder de sterrenhemel' kunnen genieten van specialiteit grill gerechten. Wij hebben boordtegoed op ons pasje van $ 100,-- per kamer. Voor $ 30,-- per persoon kunnen we van ons tegoed in dit restaurant een avond eten in plaats van in het hoofdrestaurant aan ons vaste tafeltje. Leuk om hier gebruik van te maken. Wij hebben kunnen reserveren voor het tijdstip 18.30 uur. Het is koud en het waait hard maar daar is rekening mee gehouden: voor iedere gast hangt er een groen/rood geblokte fleece deken over de stoel die desgewenst tegen de koude wind kan beschermen. Hoewel hier door de meeste gasten dankbaar gebruik van wordt gemaakt en iedereen er daarmee hetzelfde uit ziet trotseren wij de wind en de kou; de meisjes hebben niet voor niets hun mooiste jurkje aangetrokken en de heren hun fleurigste overhemd!

De maaltijd begint met een versgebakken punt pizza waar ieder zelf zijn/haar beleg op mag kiezen. Daarnaast is er veel keus om zelf een lekkere salade samen te stellen. Deel 2 van het menu is een fikse stuk gegrild vlees of vis met daarbij een vlees-/ of vis spies en een bijgerecht. Tot slot kan er een keus gemaakt worden uit diverse dessertgerechten wat tegelijk met een kopje koffie wordt opgediend. Wij eten van alles een beetje, het is niet te doen om onze borden leeg te eten zo groot zijn de porties. Wij verlaten het specialiteitenrestaurant een ervaring rijker maar concluderen alle vier dat ons vertrouwde plekje in het hoofdrestaurant met onze 'eigen' bediening onze voorkeur heeft.

We nemen een kijkje (kijken, kijken, niet betalen!) in het casino, lopen nog een rondje en zoeken rond 23.00 uur onze hut weer op voor de nodige nachtrust.