Struisvogels, Cango grotten en Kobus se gat

donderdag 20 april
We vertrekken vandaag om 07.30 uur. Deze vroege vogels gaan struisvogels kijken! We staan om 06.00 uur op, zorgen dat de koffers reisklaar naast onze kamerdeur staan, schuiven aan voor het ontbijt en zorgen dat we op tijd bij de bus zijn om een plaatsje te bemachtigen waar we goed zicht hebben door de ramen, liefst niet té veel vooraan maar ook niet helemaal achterin de bus.
De reis gaat vandaag van Wilderness naar Oudtshoorn. Snel na vertrek hebben we al een eerste fotostop op de Kaaimans River Pass, bij ‘Dolphins Point’ waar de berg op de neus van een dolfijn lijkt. Hier kunnen we de oceaan zien die in het binnenland een roestkleur rivier vormt. Onderweg passeren we de leuke stad George, genoemd naar Koning George III en de vijf na oudste stad van Zuid Afrika. Deze stad trekt veel toeristen door een prachtig golfterrein dat hier ligt en ook kun je vanuit George een prachtige treinrit maken met een historische stoomtrein. Bij George eindigt tevens de Tuinenroute. Via de Outeniqua Pass rijden we door richting Oudtshoorn en komen we in langs een vallei met heel veel hopplantages, een grondstof die gebruikt worden bij de bereiding van bier. Inmiddels zien we in de verte de Swartbergen. Omstreeks 08.45 uur arriveren we bij Oudtshoorn en stoppen we bij een struisvogelfarm. We worden welkom geheten door een gids van het bedrijf die ons een rondleiding geeft. Hij begint met een welkomstwoordje in het Zuid Afrikaans waarvan hij de tekst heel rustig en langzaam uitspreekt en vraagt aan het eind “Kunt u mij verstaan?”. Nadat wij hier volmondig ‘ja’ op hebben gezegd, begint hij een versnelling hoger te praten waardoor wij het spoor al snel bijster raken. We zien gelukkig zelf dat een struisvogelei groter is dan dat van een kip, we begrijpen door het aaien over de struisvogelveren dat die van een mannetje zachter aanvoelen dan die van een vrouwtje, en we mogen krabben over een tasje van nep struisvogelleer om te zien wat het verschil is tussen nep en echt. Aan de manier van bewegen van de struisvogels zien we zelf wel dat je er maar beter niet ongevraagd te dichtbij moet komen. Wie dat wil kan op een bepaalde plaats gaan staan om een massage van een struisvogel te krijgen onder het wakend oog van de gids en ook kunnen we ervaren hoe gretig de beesten het voer opeten dat wij hun op een lepel voor mogen houden. Het is leuk om mee te makende koffie na afloop smaakt heerlijk en we nemen ook nog een kijkje in de souvenirwinkel. De tassen van écht struisvogelleer zien er prachtig uit, de prijzen óók. Terug in de bus is Donny, de echtgenote van ‘grote Hans’ als enige in ons gezelschap zo’n prachtige tas rijker. ‘Zij had nog geen tassen’ is de verklaring van Hans die daarbij een soort van knipoog geeft.
Na de rondleiding is onze volgende stap bij de Cango grotten. Deze twintig miljoen jaar oude grotten zijn de bekendste toeristenattractie van zuidelijk Zuid-Afrika. De kalkstenen grotten worden gerekend tot mooiste grotten ter wereld. Het complex is verdeeld in drie gedeelten met een gezamenlijke lengte van meer dan vier kilometer. Wij krijgen een rondleiding met een gids door een deel van het grottenstelsel dat 600 meter lopen is. Onze is gids is een hele grote zwarte man met een bochel. Hij ziet er indrukwekkend maar ook heel vriendelijk uit en hij heeft een hele zware bas stem. Hij vertelt ons in duidelijk te volgen Zuid Afrikaans dat het grottenstelsel onder de uitlopers van de Swartbergen ligt en een netwerk van ruimtes en gangen heeft waar opgeloste mineralen zich hebben uitgekristalliseerd tot stalactieten, stalagmieten en druipsteenformaties, die lijken op huwelijksbedden, orgelpijpen, een bevroren waterval en een concertzaal. De concertzaal is echt gebruikt voor muziekuitvoeringen, maar werd door vandalisme zo aangetast dat niet meer is toegestaan dat in de zaal dergelijke activiteiten nog plaatsvinden. Wij kunnen niet anders dan ademloos rondkijken en luisteren naar zijn verhaal. Onverwacht begint onze gids een prachtig Zuid Afrikaans lied te zingen wat zo mooi klinkt dat ook dat een cadeau voelt om mee te mogen maken. Een hele mooie ervaring rijker stappen wij weer in de bus op weg naar ‘Kobus se gat’, een eetboerderij waar we een echte Zuid Afrikaanse braai krijgen voorgeschoteld. De maaltijd bestaat drie soorten salades en 3 soorten vlees dat buiten op de braai gegrild wordt. We smullen van echte zuid Afrikaanse boerenworstjes, lamskoteletjes en struisvogelspiesjes. Nadat we ons heerlijk hebben vol gegeten gaan we met twee busjes van Kobus de Swartberg Pass op tot een hoogte van 1588 meter. Vanaf dit punt gaan 10 van onze reisgenoten ‘down hill’ rijden op mountainbikes. Een aantal kan niet wachten om van start te gaan maar een paar zijn er toch ook merkbaar zenuwachtig. De afdaling is veel steiler en langer dan tevoren gedacht, ook nog eens onverhard en dan is de extra moeilijkheidsgraad toch ook dat je in Zuid Afrika links moet rijeden. Na een aantal proefrondjes gaat de groep aan de afdaling beginnen, terwijl wij zo’n 20 munten gaan wandelen tot aan een mooi uitkijkpunt. Daar worden wij weer opgepikt met het busje en krijgen we nog wat informatie over prachtige bloemen die we eerder in de week ook al veel gezien hebben en ook daar bloeien: de Protea, oftewel ‘Suikerbossie’. Suikerbossie is de Zuidafrikaanse naam voor een aantal bloemen uit het geslacht "Protea". Wij herinneren ons een liedje uit onze jeugd waarvan we alleen de eerste zin nog kennen. Als wij die regel beginnen te zingen haakt onze chauffeur er meteen op in en begint het hele couplet te zingen:
"Suikerbossie, 'k wil jou hê,
Suikerbossie, 'k zal jou krijg,
Suikerbossie, 'k wil jou hê,
Wat sal jou mamma daarvan sê?"
Het was vroeger een populair Zuid Afrikaans liedje, waarin een jonge man naar de gunsten zocht van zijn geliefde "Suikerbossie". Suikerbossie blijkt dus niet alleen de nationale bloem van de Republiek Zuid-Afrika te zijn maar ook een koosnaampje.
Om 15.45 uur is iedereen weer veilig bij het eethuis Kobus se gat terug en beginnen wij aan het laatste deel van onze rit vandaag. Wij arriveren om 15.45 uur bij hotel Oudtshoorn Inn in Oudtshoorn. We hebben vandaag maar 120 kilometer gereden en bij aankomst bij ons hotel is het 26 graden.
Ons hotel heeft hele bijzondere ‘buren”. Pal ernaast staat de vrouwengevangenis. De hele straat waarin het hotel staat ziet er niet echt uit als een plek waar je aan het eind van de dag en in de avond nog even gezellig de straat op gaat. We betrekken onze kamer en wagen ons er dan toch maar aan om de omgeving te gaan verkennen nu het nog niet donker is. We moeten per slot een restaurant zoeken waar we vanavond kunnen eten. Op ongeveer 200 meter van het hotel lopen we langs een restaurantje waar drie mensen tegen een hekje hangen en ons de menukaart in handen drukken met wat wervende woorden om ons vanavond als gast te mogen begroeten. Wij hebben er niet helemaal het goed gevoel bij dus we wimpelen ze zeer vriendelijk af met de mededeling dat we wellicht nog terug zullen komen. Hun verveelde reactie is dat welkom zijn!
Een wandeling de andere kant op levert een restaurantje op waar we plaatsnemen voor een glaasje wijn maar het voelt niet aan als een leuke plek om te eten. Wél is het een leuke plek voor een praatje met mede reisgenoten Kees en Margreet die daar ook even aanwippen. Terwijl wij zitten te kletsen worden we plotseling extra actief. Er blijkt een plaatselijke hardloopwedstrijd aan de gang te zijn die pal voor ons restaurant langs gaat. Daar lopen veel lopers tussen die wel wat aanmoediging kunnen gebruiken. Het klappen en toe roepen wordt zichtbaar gewaardeerd door de sportievelingen! Na een uurtje houden we het voor gezien en besluiten we terug te gaan naar het restaurant dat we eerder niet goed genoeg bevonden hadden. Het is 18.30 uur en dus inmiddels etenstijd in Zuid Afrika en het restaurant blijkt al aardig vol te zitten. Wij vragen om vier plaatsen en krijgen te horen dat er alleen gegeten kan worden als we gereserveerd hadden. Na de opmerking van Jan M. dat zij ons eerder deze middag zelf hebben uitgenodigd terug te komen wordt er voor ons een uitzondering gemaakt en krijgen we een mooi plaatsje buiten op het terras toebedeeld. Wij plaatsen onze bestelling en wachten geduldig op wat komen gaat. Met uitzicht op de straat zien wij dat er tien van ons mede reizigers aankomen die denken hier vanavond ook hun eetplekje te hebben gevonden. Zij worden allemaal weggestuurd met de mededeling dat er pas vanaf 21.00 uur weer gereserveerd kan worden. We voelen ons geluksvogels. De maaltijd is verrukkelijk, de wijn precies onze smaak en de serveerster is heel bijzonder, net zo’n kroegbazin waar je geen ruzie mee moet krijgen. Na een kopje koffie toe vragen wij de rekening en blijkt dat wij voor 950 rand, inclusief fooi, hebben gegeten. Dat is ca. € 17,50 per persoon! Als wij de rekening nakijken ontbreekt daarop de wijn…. die hebben we dus ‘van het huis’ gekregen. Als wij ons tafeltje vrij maken voor de volgende reservering krijgen we van de serveerster alle vier een stevige omhelzing en drie zoenen. Hoe leuk kan ene dag eindigen! Om 22.00 uur gaan op onze kamers de gordijnen dicht en is het tijd om te gaan slapen.