Route 62 en eerste indrukken Kaapstad

Om 08.00 uur vertrekken we vanaf Oudtshoorn naar Kaapstad. Ben begint de dag met de instructie dat aan het eind van de dag alle tassen, jassen en losse spullen uit de bus moeten worden meegenomen want de bus gaat naar de garage om van binnen te worden schoon gemaakt. Wie iets achterlaat in de bus kan er morgen geen aanspraak meer op maken, gevonden voorwerpen zullen volgens Ben worden ingezameld ‘ter verdeling van rijkdom’. Een aantal van onze reisgenoten heeft inmiddels zoveel souvenirs of persoonlijke hebbedingetjes gekocht dat ze aan het eind van de dag een aardige actie hebben om alles ‘onder de armen’ mee te nemen.
Wij rijden vandaag met een kleine omweg naar Kaapstad zodat we ook door Stellenbosch zullen komen, de tweede oudste stad van Zuid Afrika en het centrum voor de Zuid Afrikaanse wijnbouw.
Het begin van de route die we vandaag rijden is de weg die ligt tussen de Outeniqua bergen en Swartbergen. Deze weg heeft de naam Route 62 en is volgens ons boekje één van de mooiste routes van de Westkaap. Route 62 loopt van Port Elisabeth tot Kaapstad, dwars door de prachtige Karoo-woestijn, langs talloze wijngaarden en wijnhuizen. De uitzichten zijn adembenemend mooi, we kijken onze ogen uit.
Bij het passeren van de plaats Kanaa meldt Ben dat hier ‘de béste port van de heéle wèrreld!’ vandaan komt. En meteen daar achter aan: ‘Route 62 is niet alleen de langste wijnroute van Zuid Afrika maar van de heéle wèrreld!’. Wij hebben het Ben de afgelopen weken – terecht! – al zoveel keren horen zeggen dat we bij elk mooi moment dat we mee maken tijdens de busrit zelf al naar hem roepen dat we iets het mooiste van de heéle wèrreld vinden en dat we Ben de beste reisleider van de heéle wèrreld vinden. (Dat niet iedereen het daarmee eens is blijkt uit de regelmatige meningsverschillen en discussies die reisgenoot Yassin met Ben heeft, maar daar bemoeien wij ons niet mee.)
We passeren Ladismith, de stad waar de Zuid Afrikaanse schrijver/dichter, C.J. Langenhoven gewoond heeft. Hij is onder andere bekend van het gedicht ‘Die Stem van Suid-Afrika’. Een passage uit dat lied is onderdeel van het Zuid Afrikaanse volkslied.
We maken om 10.00 uur een koffiestop bij Barrydale. We hebben daar 45 minuten om te plassen, wat bruin vocht naar binnen te gieten en in het winkeltje wat streekproducten of souvenirs te kopen. Het duurt een eeuwigheid voor de bestelde koffie komt en daarbij krijgen we een handgeschreven briefje met daarop de schuld die open staat. Met een carbonnetje ertussen is een ‘kopie’ gemaakt van de rekening, deze ligt in het winkeltje klaar om te gebruiken bij het afrekenen. Het hele systeem dat gehanteerd wordt is weinig efficiënt en de snelheid van afhandelen van de betalingen is dan ook ver te zoeken.
Na deze rommelige koffiestop arriveren we rond 11.30 uur in Montagu. Daar stopt onze chauffeur in een straat met veel restaurantjes en hier mogen we zelf de keus maken waar we willen lunchen. Ben meldt daarbij wel meteen dat we in verband met het drukke programma van vandaag om uiterlijk 12.30 uur weer moeten vertrekken. Een uurtje tijd dus voor een snelle hap. Wij kiezen voor een Ierse Pub waar we met zijn vieren als eerste binnen zitten. Onze eenvoudige bestelling: 2 x ‘basket fish and chips’ en 2 x ‘basket chicken and chips’ wordt meteen opgenomen. Na ons komen er nog 3 medereizigers binnen en daarna nog een viertal. Het aantal gasten lijkt teveel voor de kok om adequaat en efficiënt de bestellingen te kunnen bereiden want er zijn 50 minuten voorbij voordat we ons eten op tafel krijgen, bestaande uit mandjes met stukjes gebakken vis of kip en wat frietjes. Niet veel, maar wel lekker en wij hebben geen last van stress want we zijn ervan zeker van dat wij niet als laatste bij de bus zullen arriveren aangezien de overige 7 reisgenoten ook nog steeds wachten op hun bestelde maaltijd. Als wij willen afrekenen krijgen we een handgeschreven bonnetje voor 7 menu’s en 7 drankjes. Er is blijkbaar iets niet helemaal goed gegaan. Wij melden ons bij de kastelein van de bar die in druk gesprek verwikkeld is met een in kennelijke staat verkerende gast. Hij geeft ons niet het gevoel dat hij een idee heeft hoe hij ons(?) probleem moet oplossen. Wij strepen daarom zelf aan wat wél van ons is wat niet en nadat we betaald hebben vertrekken we met het gevoel dat we niet méér betaald hebben dan wij genuttigd hebben. Voor de andere eters wordt het ongetwijfeld ook nog een puzzeltje.
De grappige bordjes aan de wand in de pub met daarop teksten als ‘Als je hier komt om te vergeten, betaal dan vooraf’ en ‘Blijf kalm, drink bier’ houden ons nog even aan het denken. In elk geval is overduidelijk dat het vandaag niet lukt om om 12.30 uur te vertrekken en dat ligt gelukkig niet aan ons! Het is inmiddels 31 graden en we zijn blij met de airco in de bus.
Net nadat we vertrokken zijn passeren we een café-achtig gebouw waar met grote letters op staat ‘Ronnie’s sexshop’. Het blijkt dat een voormalig hippie hier ooit zijn droom heeft waar gemaakt om langs de Route 62 een cafe-winkel-restaurant te starten wat hij de naam had gegeven ‘Ronnie’s shop’. Hier konden passerende automobilisten en motorrijders stoppen om iets te nuttigen. De uitstraling van het gebouw was echter zo abominabel dat er geen mens stopte. Op een dag besloot Ronnie daarom zijn winkel te voorzien van een fris likje verf, maar toen hij even weg was verfden zijn vrienden ludiek het woord ‘sex’ tussen Ronnie’s en shop. Het gevolg was dat een eenvoudig wegrestaurantje veranderde in de bekendste pitstop van Zuid-Afrika!

Na een klein half uur rijden stoppen we bij Winery Robertson voor een echte wijnproeverij. Een aantal van ons verwacht dat we een rondleiding krijgen en daarna verschillende soorten wijn zullen proeven. De werkelijkheid is dat er al een jongedame klaar staat als we binnen komen die meteen haar promotie riedeltje begint af te draaien waarbij wij in redelijke vaart een aantal wijnen, en als laatste een port te proeven krijgen. Het wordt een lollig halfuurtje waarbij wijnkenner Fred uit ons gezelschap graag bereid is wat extra informatie geven aan belangstellenden over de wijze van proeven, het door de mond laten rollen, de al dan niet stevige afdronk, het prikkelen van de smaakpapillen, het uitspugen en alles wat je er verder over wilt horen. Met Jan Z. en de dames Hagens in ons gezelschap zorgt dit voor de nodige hilariteit. Wij worden er allemaal erg lollig van en ervaren de proeverij als een leuke onderbreking tijdens een lange reisdag in de bus, maar wat ons betreft wordt dit geen hoogtepuntje van de vakantie.
Om 14.15 uur vervolgen wij onze rit en rijden we filerijdend door de Drakenstein bergen terwijl we ver beneden ons Franschhoek zien liggen. Voor de chauffeur niet fijn om file te rijden maar voor ons een mooie gelegenheid om ook uit de bus wat mooie opnames te maken van een gebied wat op een stukje Frans berggebied in Afrika lijkt. Als we 10 minuten later door het gezellige stadje rijden valt het op dat dit oord ook zeer Frans aan doet. We rijden verder over de Hels hoogte pass en genieten van een prachtig uitzicht waar in het diepe dal een oord voor de rijke Zuid Afrikaners is gebouwd bestaande uit kapitale gebouwen, tuinen, hotels, villa’s en huizen. Het vormt een schril contrast met de vele krottenwoningen die we overal op de route ook tegen blijven komen.
Vervolgens naderen we Stellenbosch. Ook hier is het ongelooflijk druk en rijden we in file door de stad. Duidelijk te zien is dat dit een bruisende stad is met heel veel restaurants en kroegjes. De terrassen zitten vol met voornamelijk studenten. In Stellenbosch staat namelijk een van de bekendste universiteiten van het Afrikaanse continent. De gebouwen en huizen in Kaap-Hollandse stijl zijn overwegend prachtig wit waardoor de stad er zeer mooi en welvarend uit ziet. Jammer dat we hier geen stop maken om er even rond te kunnen lopen.
Als wij Stellenbosch uitrijden is het nog zo’n 30 kilometer naar Kaapstad. We rijden langs kilometers lange sloppenwijken die helemaal doorlopen naar achter tegen de berg aan. Ben vertelt dat deze toch al overvolle Townships momenteel nog steeds groeien met wel 10.000 nieuwe bewoners per maand. Het is niet te bevatten en we worden er echt stil van om zoveel armoe en triestigheid te zien.

Omstreeks 16.15 uur rijden we Kaapstad binnen via de Nelson Mandela Boulevard. Om 16.45 uur arriveren we bij The New Tulbagh Hotel, ons overnachtingsadres voor de laatste vier dagen van onze prachtige reis. We hebben vandaag ruim 500 kilometer gereden en bij aankomst is het 28 graden.
Nadat we onze intrek hebben genomen op de 1e etage van dit kleine hotel in een wijk met een sombere uitstraling en ons hebben opgefrist, vertrekken we samen met Hennie en Guido per taxi naar Waterfront. Ben heeft ons uitdrukkelijk gewaarschuwd om in het donker niet lopend in deze wijk over straat te gaan. Voor 50 rand (= ongeveer € 3,50) kun je met 6 personen een taxi nemen om de 2,5 kilometer naar Waterfront te overbruggen. Vanaf 18.00 uur is het hier al echt donker. Als wij om 19.00 uur bij Waterfront uit de taxi stappen worden we opgenomen in het kabaal en de drukte van een bruisende stad. Er draait een groot reuzenrad waarvan wij vinden dat dát maar het begin moet worden van onze kennismaking met Kaapstad. Voor 120 rand (= ongeveer € 8,50) kopen we een ticket en draaien we vervolgens in 10 minuten rond boven de stad waarbij we genieten van de vele lampjes die de stad een sfeervol aanzien geven. Onze volgende actie wordt een rondje lopen op zoek naar een plekje om te eten. Op een van de overvolle terrassen ontdekken we een lege tafel voor 6 personen dus we zoeken niet eens verder! We treffen een ober die het waarschijnlijk allemaal goed bedoelt maar niet over komt als ‘het slimste jongetje van de klas’. Wel is hij óver beleefd en hij komt ons – na het opnemen van de bestelling – meerdere malen melden dat ons eten er echt bijna aan komt. We hebben een vrije avond, we hebben geen haast, dus dat het even duurt vinden we geen van allen een probleem. Maar na vijf kwartier wachten begint ons geduld toch echt op te raken. We spreken een andere ober aan die zijn collega meteen gaat ‘verraden’ bij de manager. De manager meldt zich aan onze tafel met oprechte excuses maar nog voordat hij is uitgesproken komt ‘onze man’ onze bestelling uit serveren. Terwijl wij dan eindelijk genieten van onze maaltijd komt de ober meerdere keren vragen of alles naar wens is waarbij hij met een zielige blik zegt dat hij op zijn donder heeft gekregen maar dat hij er niets aan kon doen want dat er in de keuken iets fout is gegaan. Wat ons betreft is het hem vergeven, we hebben wat we gevraagd hebben en het smaakt prima! De manager meldt zich ook nogmaals aan onze tafel en biedt ons ter compensatie van de vervelende wachttijd een fruitdessert van het huis aan. Er wordt vervolgens één groot bord met verschillende soorten fruit midden op tafel gezet en wij krijgen ieder een vork waarmee we de gewenste stukjes fruit eraf kunnen prikken. De rekening die we betalen komt neer op ongeveer 25 euro per persoon, de duurste rekening voor een hoofdgerecht met een drankje erbij tot nu toe in deze vakantie. De wachttijd was vervelend maar de kwaliteit van de maaltijd die we voorgeschoteld hebben gekregen was het waard!
We lopen terug naar de taxistandplaats waar beveiligers de klanten begeleiden naar een taxi zodat ze niet lastig gevallen worden door ongewenste vreemdelingen. Het voelt prettig om te zien dat er overal waakzaamheid is.
Om 22.00 uur zijn we terug op onze kamer en zijn we toe aan nachtrust. Morgen weer vroeg uit de veren voor de activiteiten die