Tafelberg, Robbeneiland en veel Waterfront

zondag 23 april
Om 06.30 uur zitten we aan het ontbijt, we zijn de eersten en hebben voor het eerst deze vakantie de ervaring dat het personeel in de eetzaal er nog niet helemaal klaar voor is. Wij hebben er alle begrip voor want als voor ons ontbijttijd begint hebben zij er al de nodige voorbereidingstijd op zitten, Petje af voor het personeel dat zorgt voor een gebakken eitje, ons brood, beleg en niet vergeten de eerste koffie van de dag!
Om 08.15 uur vertrekt onze bus om een kwartier later te arriveren bij de ingang van de kabelbaan die ons naar boven zal brengen op de Tafelberg.
Ben, ‘de bèste reisleider van de gànse wèrreld!’, heeft het tijdstip zó goed gepland dat wij als eerste van de vele toeristenbussen arriveren. Wij staan daardoor vooraan in de rij en zullen met een van de eerste gondels naar het hoogste punt kunnen dat op 1086 meter ligt. Net zoals bij al onze andere activiteiten zijn de toegangskaartjes reeds tevoren voor ons besteld en betaald waardoor wij niets zelf hoeven te regelen.

De Tafelberg dankt haar naam aan het feit dat het een plat gebergte is dat doet denken aan een tafel. Heel vaak is heiig op de berg en ligt er een soort van wolkendeken over ‘de tafel’, er ligt dan symbolisch een ‘tafelkleed’ over het machtige gesteente dat ongeveer 3 kilometer lang is. De Tafelberg is onderdeel van het Table Mountain National Park bij Kaapstad, dat doorloopt tot het meest zuidelijke puntje van het Kaapse schiereiland bij Kaap de Goede Hoop.

Bij het omhoog gaan in de gondels draait de vloer onder ons waardoor iedereen om beurten bij een ‘raam’ komt waar geen plexiglas in zit waardoor iedereen de kans krijgt mooie foto’s te maken vanuit verschillende hoeken. Als wij uit de gondel stappen wanen wij ons in een sprookjeswereld. Het is erg helder vandaag waardoor wij een fascinerend uitzicht hebben over Kaapstad, Signal Hill, Lion’s Head, Devils Peak, de stranden van Campsbay en zelfs heel in de verte Robben Eiland. Aan de achterkant van de Tafelberg bevindt zich een bergketen met 12 toppen, de ‘twaalf apostelen' genoemd.
We hebben boven op de Tafelberg een uur de tijd om te genieten van al het moois om ons heen en we kunnen er geen genoeg van krijgen.
We spotten een aantal Kaapse klipdassen, beestjes die lijken op grote marmotten. De dieren hebben een korte, dikke vacht een stompe kop, kleine oortjes en een bruine vacht. Wonderlijk dat deze dieren familie blijken te zijn van de olifant!

Op het moment dat wij beneden aankomen om terug te gaan naar de bus horen we dat wij heel veel geluk gehad hebben, het inmiddels zo hard gaan waaien dat de gondels voor rest van de ochtend worden stil gelegd. Dat betekent dat, als wij later waren geweest vandaag, we niet naar boven hadden gekund en al dit moois gemist zouden hebben. Wij voelen ons geluksvogels!

Als we allemaal weer compleet zijn begint de stadstoer door Kaapstad waarbij ben ons verschillende hoogtepunten in de stad wijst met de daarbij behorende uitleg. We passeren o.a. Kasteel de Goede Hoop (een fort dat tussen 1664 en 1679 in opdracht van de VOC gebouwd is), het oude stadhuis van Kaapstad (City Hall:de plek waar Nelson Mandela kort na zijn vrijlating vanaf Robbeneiland vanaf het balkon zijn eerste toespraak hield), De Groote Kerk (de moederkerk van de Nederduitsch Gereformeerde Kerk van Zuid-Afrika) en de achterkant van het imposante Parlementsgebouw.

We stoppen voor een wandeling door de Public Garden, een onderdeel van de Company’s Garden (in Zuid Afrikaans: Kompanjiestuin), bekend als de oudste tuin van Zuid-Afrika. In 1652 legde de stichter van de Zuid-Afrikaanse kolonie onder Nederlands bewind, Jan van Riebeeck hier een moestuin aan. De moestuin voorzag bemanningsleden van VOC-schepen en kolonisten in Kaapstad van ‘verse’ groenten en kruiden. De Public Garden is uitgegroeid tot een botanische tuin met rozenvelden en fonteinen en er staat ook een prachtig vogelhuis. Terwijl wij hier rondlopen en genieten van alle pracht zien we heel veel grijze eekhoorntjes die zich gewillig laten fotograferen zolang er maar nootjes gevoerd worden.

We vervolgen onze stadstoer door de wijk Bo-Kaap (Boekaap) waar we mogen uitstappen voor het maken van foto’s van de vele huizen die hier felgekleurd en in alle kleuren van de regenboog zijn geverfd. De naam Bo-Kaap is Afrikaans en betekent ‘boven Kaap’. De wijk ligt namelijk tegen Signall Hill aan boven het centrum. Bo-Kaap staat bekend als de multiculturele moslimwijk van Kaapstad. De inwoners stammen af van de voormalige slaven die in de 18de eeuw vanuit Zuidoost-Azië naar Kaapstad gehaald zijn door de Nederlandse VOC'ers. In de tijd van de slavernij was het voor de slaven verboden om kleurige kleding te dragen. Bij de afschaffing van de slavernij in 1838 werden de huizen in felle kleuren geschilderd om de vrijheid te vieren.
Het laatste stukje van de toer gaat langs het duurste hotel van Kaapstad, een schril contrast met de armoe die we de afgelopen weken hebben gezien. Tijdens de gehele rondrit door Kaapstad hebben zien we trouwens duidelijk dat het levensniveau hier aanmerkelijk beter is dan we doorgaans hebben gezien. Overal zien we flinke huizen, bungalows en kapitale villa's. En ook in de haven is de luxe duidelijk zichtbaar.

Om 10.45 uur eindigt de stadstoer en worden we naar ons hotel gebracht. Vanaf dat moment hebben we de rest van de dag vrij te besteden.
Wij frissen ons een beetje op en beginnen dan aan een wandeling vanaf het hotel naar Waterfront om van daar een stukje van de omgeving te voet te gaan verkennen. We hebben Hennie en Guido in ons gezelschap, dus onze groep bestaat uit 6 personen. Wandelend vanaf het hotel is het 2,3 kilometer lopen naar Waterfront, met een plattegrondje en de GPS van Jan M een fluitje van een cent om onze weg te vinden.
V&A (= Victoria & Albert) Waterfront is een bruisend centrum met heel veel leuke winkels en restaurants, gelegen direct aan het water en naast de werkende haven van Kaapstad. Het V&A Waterfront is tegenwoordig de drukst bezochte attractie van heel Zuid-Afrika dus onnodig te zeggen dat het gezellig druk is.
Het is 12.00 uur als we op een terrasje ploffen bij Café Alfredo om bij ruim 30 graden een uurtje uit te puffen met een kopje koffie een koel drankje. Het plekje waar we zitten leent zich uitstekend om hier ook meteen een broodje te eten, terwijl we genieten van Zuid Afrikaanse muzikanten die hier optreden.
De bediening is zeer voorkomend en gezellig, Hennie wordt zelfs ‘Old Queen Mum’ genoemd, wat zij als een grote eer beschouwt. Na de lunch volgt het onvermijdelijke moment dat de dames toch ook wat willen winkelen om souvenirs te scoren. De twee Jannen doen hun best om zich bij elke potentiële aankoop in de rol van belangstellend, meedenkend en medebeslissend te kneden maar dat voelt voor beide mannen tegennatuurlijk. Al snel hebben we het gevoel dat we sneller en efficiënter zullen scoren als de twee Jannen lekker in de schaduw op een terrasje zouden gaan zitten terwijl wij onze strooptocht voortzetten. Het kost ons niet veel moeite om ze daartoe over te halen. En zo gaan Maria en ik met Hennie en Guido samen op pad om wat souvenirs te scoren. Guido vindt het net zo leuk als wij dus geen gemopper over getreuzel, we kunnen er alle vier wat van! We ‘smeren’ Guido een leuk zomerhoedje aan waarmee hij, met zijn zonnebril op, net op Rick Felderhof lijkt. Wij kunnen met hem voor de dag komen! Als wij tevreden zijn over onze bescheiden aankopen trakteren we Guido op een ijsje als dank voor zijn enthousiaste deelname. We melden ons op het terras waar onze mannen nog steeds zeer ontspannen zitten te wachten en met zijn zessen vervolgen we onze weg. Het is zondag en rondom ons hotel in de wijk Woodstock zijn de winkels gesloten. We hebben het dringende advies gekregen om niet met minder dan vier personen in het donker de straat op te gaan. Wij vinden het daarom een prima keus om vanavond genoegen te nemen met een broodje op de kamer. We kopen daarom bij een Food Store een heerlijk broodje om mee te nemen zodat we er vanavond niet op uit hoeven om met de taxi naar Waterfront te gaan voor een maaltijd.
Wij proberen de koffie in de bar bij het hotel en verbazen ons erover dat het ze daar lukt om uit een echt goed koffie apparaat zulke slecht koffie te presenteren. Eén bakkie er is er al één teveel! Enig enthousiasme om daarna nog een drankje aan ons te slijten is niet merkbaar, dus na de nodige moeite van onze kant om een drankje te bestellen komt er iets tevoorschijn, maar we zijn de enige gasten en hebben geen zin om hier langer te vertoeven, vroeg naar onze kamer dus maar, voor niemand van ons een straf na alle drukke dagen.

maandag 24 april
We hebben vandaag één héle vrije dag! Niks doen is geen optie in de omgeving waar ons hotel staat, dus we gaan de dag weer doorbrengen in de stad. We slapen uit en zitten - voor ons doen laat – pas om 8.45 uur aan het ontbijt. Samen met Hennie en Guido vertrekken we om 09.30 uur lopend naar Waterfront waar we een kaartje kopen voor de Hop On – Hop Off bus voor de prijs van 190 rand per persoon (- ca. 14 euro). Voor dat bedrag mogen we de hele dag toeren door de stad en uitstappen en overstappen zo vaak als we willen. Wij kiezen voor de rode route die in rustiger tempo dan onze toerbus gisteren o.a. langs de Tafelberg, Camps Bay Beach en Sea Point (een van de dichtstbevolkte delen van de stad) zal rijden. Dankzij het prachtige uitzicht vanaf de bovenverdieping van de open dubbeldekker bus, de strategisch geplaatste haltes en het interessante commentaar dat Nederlandstalig op een koptelefoon te beluisteren is genieten we met volle teugen van deze toer. Het levendige, mooie Kaapstad trekt aan ons voorbij en wij herkennen de plekjes waar we al geweest zijn. Wij ervaren dit als een makkelijke manier om de stad te doorkruisen en veel bezienswaardigheden in korte tijd te zien terwijl we tegelijkertijd relaxen en ons laten bruinen door de zon. Ook vandaag is het weer 30 graden.
Na deze rondrit stappen we uit bij Waterfront en zoeken we het terrasje op waar we gisteren ook geluncht hebben. Terwijl wij opnieuw genieten van een heerlijke lunch hebben we uitzicht op een aanhangwagen die ze helemaal aan het vol laden zijn met grote zware attributen. De mevrouw die bij dit karretje hoort blijkt een dame te zijn die 45 jaar een boetiek heeft gehad in het winkeldeel en nu aan haar pensioen gaat beginnen. Ze vertelt ons dat ze met weemoed afscheid neemt om nu door Afrika te gaan trekken met een Jeep. De aanhangwagen is zij aan het vol laden met de spullen die zij als herinnering mee wil nemen. Daaronder zijn twee hele oude houten koffers waar haar ouders ooit mee naar Afrika zijn gekomen en er is ook een groot stenen beeld bij wat er uit ziet als een engel met twee vleugels aan de achterkant en twee armen die uitgestrekt naar voren reiken. Het beeld is groot, pompeus en loeizwaar en het is een grote vraag hoe dat gevaarte in de al bijna volle kar getild zal moeten worden. Ondanks het aanbod van Jan Z. om te helpen is er niet genoeg mankracht om dit voor elkaar te krijgen. Wat later melden zich twee mannen waarvan er één zichtbaar heel wat uurtjes in de sportschool heeft doorgebracht. Met elkaar klaren zij de klus om het beeld in de kar te hijsen, maar ook daarna moet er nog heel wat geschoven en tegen elkaar aan gepropt worden voordat alles klaar is voor vertrek. Vastbinden of met kleden omwikkelen, daar doen ze hier blijkbaar niet aan. Mevrouw komt ons regelmatig op de hoogte brengen van de stand van zaken en als het eindelijk zover is dat de kar aan de jeep is aangehaakt neemt zij met handkussen afscheid van ons terwijl wij haar ‘behouden reis’ toe roepen. Op het moment dat de jeep uit ons zicht verdwijnt zien we het beeld lichtelijk heen en weer bewegen alsof ook hij ons uitzwaait. We hopen voor de gepensioneerde dame dat zij onderweg niet onverwacht hoeven te remmen…… Het is een schouwspel wat wel een uur heeft geduurd en wij zaten op de eerste rij!

Om 13.45 uur beginnen wij aan een nieuwe ronde Hop On – Hop Off. Na een klein stukje rode route stappen we over op de gele route. We stappen uit bij het South Africa Museum. Terwijl Jan Z. in de Riebeeck tuin naar de vogeltjes gaat kijken kopen Jan M., Maria, Guido, Hennie en ik een kaartje voor toegang tot het museum.
In ons boekje hebben we gelezen dat In het South African Museum meer dan een miljoen belangrijke wetenschappelijke vondsten zijn te bezichtigen die ooit in Zuid Afrika gedaan zijn, dat daarnaast wetenschappers de afgelopen 200 jaar een collectie van 120.000 jaar oude fossielen en gereedschappen verzameld hebben en dat er uitgestorven diersoorten of dinosaurussen te zien zijn.
We hebben de pech dat er een renovatie plaats vindt in het museum waardoor er delen zijn leeg geruimd en delen niet toegankelijk zijn voor publiek. Wat wij er wel kunnen bekijken zijn foto’s van prachtige vogels en vissen en een hoop ‘dode beesten’. Wat wij in levende lijve hebben gezien in de wildparken vonden we vele malen boeiender, wat het museum ons biedt is ongetwijfeld interessant maar niet aan ons besteed dus we houden het al snel voor gezien. Als we buiten komen zit Jan Z. al op een muurtje op ons te wachten dus we zijn weer compleet!
Achteraf gezien hebben we het gevoel dat we beter naar het ‘Het District Six Museum’ hadden kunnen gaan, maar voor vandaag vinden we het genoeg geweest.
We stappen op de gele Hop On – Hop Off om iets verderop een overstap te maken op de blauwe route, maar daarvan blijkt de laatste bus vandaag helaas al vertrokken. We besluiten daarom lopend terug te gaan naar het hotel. We komen hierbij over Greenmarket Square, een levendig plein met een uitgebreide Afrikaanse markt. Het plein wordt omgeven door mooie gebouwen in Art Deco stijl. Het plein heeft al sinds de 18e eeuw een marktfunctie en is daardoor de oudste openlucht markt van de stad. Vroeger was het een groentemarkt, tegenwoordig is het een markt met vooral kleding, sieraden en lederwaren. Wij hebben nauwelijks tijd om rond te kijken om het moois in ons op te nemen. Onze aandacht wordt vooral getrokken door mensen die bedelen, en – nog erger: niet bedelen maar je smekend aankijken. Zolang je geen oogcontact maakt kun je het misschien negeren, maar op het moment dat we een moeder in haar ogen kijken die smekend tegen ons zegt: “ik vraag geen geld van u, maar alstublieft, geef u mij een beetje eten voor mijn kinderen” kunnen wij het niet over ons hart verkrijgen om door te lopen. De moeder heeft een ongeveer 3-jarig, veel te mager jongetje aan haar ene hand en op haar andere arm een kindje van ongeveer 8 maanden die er niet beter aan toe is. Wij besluiten alle andere bedelende mensen te negeren en deze moeder een heel klein beetje hulp te bieden. Zij wijst ons een winkel aan eten te koop is. Op onze vraag waarmee wij haar kunnen helpen zegt ze: “melk voor mijn baby”. Een blik melkpoeder blijkt omgerekend 15 euro te kosten. Misschien hadden we 10 bedelaars een klein bedrag kunnen geven, maar voor nu besluiten wij daar niet verder over na te denken en deze moeder de hulp te bieden die ze vraagt. Hoewel we voor het 3-jarige jongetje graag nog een paar bananen hadden gekocht voelen we dat we zo snel mogelijk weg moeten wezen want het aantal mensen dat ook hoopt op wat hulp neemt alleen maar toe. Met een verstikkend gevoel maken we ons uit de voeten. Achteraf vragen we of we het anders hadden moeten of kunnen doen, maar voor onszelf willen we geloven dat het goed is dat we ons gevoel gevolgd hebben en dat dat niet verkeerd kan zijn. Terug bij het hotel moeten we er echt even van bekomen.
Om 18.30 uur wagen we ons opnieuw naar buiten, lopend op zoek naar een plekje om te eten in de buurt van het hotel. Opnieuw met zijn zessen.
Opnieuw voelt het niet fijn om in deze buurt te lopen. Er komt al snel iemand naar ons toe met de vraag of we op zoek zijn naar een eetadres. Hij kan ons wel helpen en de weg wijzen. Hoewel het altijd vervelend blijft om iemand die het misschien goed bedoelt te wantrouwen hebben wij na alle waarschuwingen van de afgelopen weken een heel vervelend gevoel bij de manier waarop dit gaat. Wij besluiten terug te gaan naar het hotel en een taxi te bellen ons naar Waterfront te laten brengen om daar te gaan eten. Heen en terug kost ons dat 8 euro met zijn zessen. Voor dat bedrag willen we gewoon geen risico nemen.
We treffen een chauffeur die ons al lollig vindt op het moment dat hij ons op komt halen. Nadat wij ons plekje in de auto hebben ingenomen vertrekken we waarbij hij bij elk verkeerslicht waar we moeten stoppen een trucje uithaakt met zijn gaspedaal en koppeling waardoor wij zitten te shaken in de auto. Automobilisten naast ons vinden het hilarisch en toeteren en zwaaien naar ons dat het een lieve lust is. Wij zwaaien net zo hard terug en hebben het reuze naar onze zin. Nadat we voor niet teveel geld een lekkere maaltijd hebben gescoord lopen we naar de taxi standplaats waar de beveiligers klaar staan om ons aan een taxi voor 6 personen te helpen. Dit keer treffen we een chauffeur die minder goed gehumeurd is. Als we zijn ingestapt en hij de eerste meters heeft gereden meldt hij dat de rit ons 70 rand gaar kosten. Guido, die voorin zit, doet de onderhandelingen en zegt dat we dat beslist niet gaan betalen omdat de heenweg ons niet meer dan 50 rand kostte. Omdat het later op de avond is kan hij 60 rand krijgen maar geen cent meer. De chauffeur keurt ons geen blik waardig, spreekt geen woord meer met ons en permitteert zich om tijdens het rijden met zijn telefoon appjes te versturen. Bij aankomst bij het hotel pakt hij zonder verder commentaar de 60 rand aan en wij stappen opgelucht uit, blij dat we veilig ons hotel hebben bereikt.

Aangekomen op de 1e etage waar wij slapen zitten Margreet, de twee Baukjes en hun mannen Kees, John en Fred ons op te wachten in de zitjes die daar in de gang staan. Zij hebben hun restantjes drank en chips mee genomen en nodigen ons uit om met hen onze laatste avond in Kaapstad af te sluiten. De drie broers hebben ’s middags een fantastische wijnproeverij gedaan en hebben voor ieder een slokje rode en witte wijn bewaard. Jammer dat daar niet meer van is! Ook de kahlua, een koffielikeur gemaakt van 100% Arabica koffiebonen en rum smaakt naar meer. We proberen de gesprekken fluisterend te voeren omdat er al veel mensen naar hun kamer zijn en zelfs Margreet, die we de afgelopen weken heel veel en aanstekelijk hebben horen lachen laat ons zien dat zij het stilste van de gànse wèrreld kan zijn! Om 23.00 uur zijn alle restjes op en is het bedtijd.

dinsdag 25 april
Dit wordt de laatste dag van onze vakantie en wéér zijn we vroeg uit de veren. We zorgen dat de koffers om 07.15 uur klaar staan op de gang en werken daarna een ontbijtje naar binnen. Om 08.15 uur zitten we allemaal weer fris gewassen en geschoren in de bus en vertrekken we naar Waterfront om daar met de boot naar Robbeneiland te gaan, het beruchte gevangeniseiland waar anti-apartheidsstrijder Nelson Mandela 18 jaar gevangen heeft gezeten.

Robbeneiland is een eiland van ongeveer 3.5 km bij 2 km en dankt zijn naam aan de vele zeehonden die er voorkomen. Het hele eiland is een groot museum. Op het hele eiland wonen zo'n 200 mensen die allemaal voor het museum werken, want alleen dan mag je (met familie) op het eiland wonen.
Om 09.00 uur vertrekt de boot voor de oversteek van 7 kilometer en vaart in 45 minuten naar het eiland.
Aan wal stapt iedereen in een van de klaarstaande bussen voor een eilandtour waarbij een gids, een mooie donkere dame, ons uitleg geeft over wat we zien.
Eerst rijden we langs een begraafplaats voor lepralijders die tussen 1836 en 1931 op dit eiland ‘gedumpt’ werden omdat toen nog aangenomen werd dat lepra besmettelijk en ongeneeslijk was.
Tijdens de bustoer vertelt onze gids ons het verhaal over Robert Sobukwe, een vaak vergeten vrijheidsstrijder, die hier 9 jaar lang volledig geïsoleerd van de andere gedetineerden gevangen heeft gezeten in een piepklein huisje op een uithoek van het eiland omdat hij als nog gevaarlijker werd beschouwd dan bijvoorbeeld Nelson Mandela. Er is niets anders te bekennen rondom dat huisje dan een paar hondenkennels waar de waakhonden hebben gezeten. Wij krijgen de gelegenheid om uit de bus te stappen en het huisje en de hondenkennels te bekijken.
Vervolgens passeren we de steengroeve waar de gevangenen hele dagen brokken wit kalksteen los moesten hakken. Het felle zonlicht weerkaatste tegen de witte rotsen waardoor vele gevangenen, waaronder Nelson Mandela, ernstige gezichtsbeschadigingen opliepen.
Bij de ingang van de steengroeve ligt een op elkaar gestapeld bergje stenen die hier zijn neer gelegd tijdens de reünie van oud gevangenen die heeft plaatsgevonden op 11 februari 1995, 5 jaar na de vrijlating van Nelson Mandela. Mandela legde hier de eerste steen en elke aanwezige heeft er vervolgens een steen bij gelegd. De stapel stenen in allerlei kleuren en maten staat symbool voor alle gevangenen die hier hebben gewerkt: allerlei rassen, soorten en maten.
Na de steengroeve passeren we het dorpje. Hier woonden de meeste bewakers en ook zien we hier een schooltje, een kleine medische post, een postkantoortje en twee kerken.

De busrit in de bus duurt ongeveer een uur, daarna stoppen we bij de gevangenis waar Nelson Mandela 18 jaar van zijn 26 gevangenschapsjaren heeft doorgebracht. Iedereen die zich hier meldt wordt ontvangen door een ex gevangene die als gids zijn ervaringen over de gevangenisperiode zal vertellen. Wij worden door een van de gidsen meegenomen naar een ruimte waar we op bankjes langs de muur moeten gaan zitten. Twee dames die willen blijven staan worden gemaand een zitplaats te zoeken, de gids zegt letterlijk ‘ik sta erop dat u gaat zitten, eerder ga ik niet aan mijn verhaal beginnen en zonder mijn verhaal krijgt u de cel van Mandela niet te zien’. De dames besluiten daarom toch maar gehoor te geven aan het verzoek en vinden met moeite een plaatsje tussen alle ander mensen op de bankjes. Hierna begint de gids als een soort grammofoonplaat zijn verhaal te vertellen over de gevangenistijd, zijn band met de mede gevangenen en het soms sadistische regime van de bewakers. Door het slecht verstaanbare Engels van de man is het verhaal helaas niet goed te volgen en er lijkt geen eind aan te komen. In de zaal zitten ca. 60 mensen op de ongemakkelijke bankjes tegen de muur te hangen, waarvan we bij minimaal de helft zien hoeveel moeite het kost om niet in slaap te vallen. Ook wij hebben er na drie weken vroeg opstaan en weinig slapen moeite mee en halen opgelucht adem als er eindelijk een eind komt aan zijn verhaal. We worden vervolgens meegenomen naar het cellenblok waarin ook cel 46664, de cel van Nelson Mandela zich bevindt. We hadden al gelezen dat de cellen niet groter waren dan 2,1 x 2,3 meter maar met eigen ogen zien is schokkend! De cel van Nelson Mandela kijkt uit op een binnenplaats en beschikte over eigen sanitaire voorzieningen in de vorm van een emmer en een matje voor de broodnodige rust na zware arbeid. Hoewel elke cel hetzelfde is wil iedereen een foto maken van de cel van Mandela.
Tot slot krijgen we de douches, de groepscellen en de binnenplaats te zien en daarmee wordt deze rondleiding afgesloten.

Wij wandelen terug naar de haven waar we met de boot van 12.00 uur weer terugvaren naar Waterfront. Onderweg zien we op verschillende plekken naast de boot zeerobben in het water.

Hoewel we ons er tevoren geen voorstelling van hadden kunnen maken wat een bezoek aan Robbeneiland in zou houden heeft het zeker indruk gemaakt om het cellencomplex te zien en de cel van Mandela, maar toch vertrekken we met het gevoel dat we door het niet te volgen verhaal van de ex gevangene het meest indrukwekkende deel hebben gemist. Hier valt thuis nog veel over na te lezen.

Terug bij Waterfront wandelen we opnieuw naar Café Alberto om daar voor de laatste keer te lunchen. Het is inmiddels 35 graden en drukkend warm. Wij voelen ons te vermoeid om door te stad te gaan slenteren en besluiten een boottochtje op het water te boeken in de hoop daar wat verkoeling te vinden. We hebben Hennie in ons gezelschap en lopen met zijn vijven naar de kade waar een bootje ligt voor 20 personen waarvan de kapitein (met schoenmaat zeilboot!) al lang blij is met 5 klanten. Voor 50 rand per persoon wil hij ons samen met zijn ‘matroos’ 30 minuten door het havengebied varen waarbij hij ons garandeert dat we zeerobben zullen zien. Wij vinden het een prima deal en gaan er helemaal voor zitten. De matroos mist een aantal voortanden waardoor hij er erg grappig uit ziet en hij heeft er zichtbaar plezier in om ons te entertainen waarbij het zelf ook geniet van de respons die hij van ons krijgt. Omdat het zo gezellig is wordt ons tochtje zonder extra kosten verlengd naar 45 minuten en we zien inderdaad twee keer een zeerob, waarbij het lijkt alsof de eerste zijn vaste plekje heeft op een rots langs de kade om het bootje op te wachten en je zou bijna geloven dat het dier is afgericht om zich van zijn/haar mooiste kant te laten zien. We krijgen alle kansen om er mooie foto’s van te maken. De tweede vertoont zich zoals het hoort, onverwacht opduikend uit het water. Zeker zo mooi!

Langs de kade zien wij een prachtige catamaran liggen met daar om heen een aantal rubber bootjes met duikers erop. Volgens onze kapitein is de president van Nigeria met zijn gevolg aan boord van de catamaran en zijn de duikers bezig de omgeving te controleren op bommen of explosieven voordat de goede man, na een formeel bezoek aan president Zuma, een bezoek gaat brengen aan Robbeneiland. Wat een circus komt er daar voor kijken!

Terug aan wal gaan we wandelend terug naar ons hotel, het is 35 graden en drukkend benauwd. Er wordt regen verwacht. Voor ons mag het, wij gaan toch naar huis, en de mensen in Kaapstad zelf hopen er al weken op. Doordat het nauwelijks heeft geregend de afgelopen tijd is het waterniveau in de dam extreem laag en de droge zomers hebben ervoor gezorgd dat Kaapstad kampt met een ernstig tekort aan water. Op het moment dat wij in Kaapstad verblijven is er nog naar 30 procent van de normale hoeveelheid water beschikbaar. Voor de inwoners van Kaapstad zijn er daarom al maandenlang restricties van kracht rond het gebruik van water. Zo mogen zij bijvoorbeeld hun zwembaden niet verschonen, hun auto alleen wassen met niet-drinkbaar water, en sportvelden, tuinen en parken mogen alleen 2 x per week maximaal 1 uur gesproeid worden. Ook wordt van ze gevraagd wasmachines minder te laten draaien, minder te douchen en de kraan zo min mogelijk te gebruiken. Aan de toeristen wordt gevraagd hun steentje hieraan bij te dragen door minder of korter te douchen en hotelhanddoeken meerdere malen te gebruiken. Wij houden daar zoveel mogelijk rekening mee en hebben onze vuile wasjes inmiddels in de koffer gepropt tot we thuis zijn.
In de ruimte waar onze koffers vandaag hebben gestaan zoeken we de spullen bij elkaar om ons te kleden voor de reis terug naar huis. Lange broeken aan want het is koud te Holland!
We wegen de koffers met behulp van het apparaatje dat Yassin hiervoor bij zich heeft. Menigeen moet daarna een herverdeling maken en spullen in de handbagage proppen om onder het maximum gewicht van 23 kilo te blijven. Ook bij ons kost dat nog wat extra zweetdruppels.

Om 17.45 uur worden we met de bus naar Waterfront gebracht waar we nog een avondmaaltijd kunnen eten voordat we naar de luchthaven gaan. Wij kiezen voor een eenvoudig hapje omdat we niet veel trek hebben. Nu het zover is dat de vakantie voorbij is willen we ook het liefst maar zo snel mogelijk naar huis.
Om 19.45 uur stappen we voor de laatste keer in de bus om door Nick naar de luchthaven te worden gebracht. Het is op dat moment nog 31 graden dus we zullen het verschil bij aankomst in Holland zeker merken.
Margreet heeft de taak op zich genomen om de fooi die wij de chauffeur Nick en gids Ben willen geven te verzamelen, Jan Z. heeft zich opgeworpen als de man die een dankwoordje zal spreken. Nou dat kan ie! Nick wordt uitbundig in het zonnetje gezet en bedankt voor de ruim 5000 kilometer die hij ons veilig door een klein maar prachtig deel van Zuid Afrika heeft vervoerd. Ben wordt bedankt voor alles wat hij vol overgave voor ons geregeld heeft en geprezen om zijn luisterend oor voor elke vraag, de regelmatige waarschuwingen om onze veiligheid te waarborgen en vooral ook om de uitgebreide informatie die hij met ons heeft gedeeld. Wij zijn onder de indruk van de brede kennis die Ben heeft van het land en die hij met zoveel enthousiasme met ons heeft willen delen. Wij roepen voor de allerlaatste keer dat Ben de bèste reisleider van de gánse wèrreld is!!
Naast een envelopje met geld hebben Margreet en Baukje ook een sexy stuk zeep gekocht voor Ben. En als verrassing hebben zo’n zelfde zeepje ook voor Jan Z. gekocht omdat ze hem de meest sexy man in de bus vinden! Er schijnt een behoorlijk spannende gebruiksaanwijzing op te staan die niet met ons gedeeld wordt maar die binnen 3 dagen een bepaald effect zal hebben…. wij kunnen niet wachten om in elk geval van zwager Jan te horen wat hem is overkomen!

We nemen allerhartelijkst afscheid van Nick en Ben en voor het eerst deze vakantie is het de bedoeling dat we zélf onze koffers vervoeren om in te leveren bij de incheckbalie. Da’s weer even wennen!
En dan begint het wachten tot we gaan boarden. Om 22.20 is het zover en om 23.00 uur gaan we exact op tijd de lucht in voor een vlucht van 9.685 kilometer in 12 uur tijd via Nigeria, Algerije, Spanje, Frankrijk en Duitsland naar Amsterdam. Hoewel er geen tijdverschil is met Holland en wij dus in de nacht vliegen is slapen in een vliegtuigstoel met heel veel mensen om je heen geen pretje. De beenruimte ervaren we als prima maar de breedte zorgt toch weer even voor dat gevoel van sardientjes in een blikje. We doen het ermee en zijn blij als we op 26 april om 10.15 uur de grond weer onder ons voelen.
Na de paspoortcontrole wandelen we naar de bagageband waar de koffers al snel binnen komen rollen. Voor een aantal van onze reisgenoten staan er kinderen en kleinkinderen te wachten, ook voor Maria en Jan Z. is er een verrassing. Dochter Liesbeth met kleinzoon Rens staan bij de aankomsthal achter het glas te zwaaien dat het een lieve lust is. Die blije gezichtjes van allebei…… daar krijgen we tranen van in onze ogen!
Hoewel iedereen elkaar snel wil gaan omhelzen hebben we de afgelopen weken voldoende band met elkaar opgebouwd om niet zomaar ‘in het niets’ te verdwijnen. Er zijn e-mailadressen uitgewisseld, maar iedereen neemt ook nog even de tijd om persoonlijk afscheid van elkaar te nemen. En zo eindig na 3 weken intensief optrekken met elkaar een prachtige reis waar we een koffer vuile was aan over houden, mooie souvenirs, maar vooral ook een hoofd vol prachtige herinneringen!