Swaziland, St. Lucia en Drakensbergen
Door: Gerrie Middelkoop
Blijf op de hoogte en volg Jan en Gerrie
16 April 2017 | Zuid-Afrika, Drakensberg Garden
Om 07.00 uur staan onze koffers buiten en lopen we naar het restaurant waar we een matig ontbijt krijgen, de tosties zijn zwart geblakerd en alleen eetbaar door er het ergste zwart van af te schrapen, Voor één keer overleven we dat wel. Om 08.00 uur vertrekken we op weg naar Swaziland, een koninkrijkje dat door Zuid-Afrika wordt omsloten. Mswati de Derde heerst nu over de monarchie, politieke partijen zijn er verboden en ministers worden persoonlijk door de koning uitgezocht. De infrastructuur van Swaziland bestaat uit hoge bergen en wild Laagland. Ons doel vandaag is Mbabane, de hoofdstad van het land waarvan in de boekjes vermeld staat dat je daar zo kort mogelijk moet verblijven omdat er heel veel zakkenrollers zijn.
We passeren onderweg de “Krokodilrivier”, indrukwekkend graniet gebergte en grote suikerrietvelden waarvan de oogst eerst gebrand wordt om daarna met de hand te worden geoogst, o.a. omdat daar heel veel slangen zitten.
Om 09.00 uur is de eerste koffiestop bij een grote Spar waar we euro’s kunnen wisselen, geld kunnen pinnen en boodschapjes kunnen doen. Wij wisselen de gespaarde euro’s van onze kaartpot in voor Zuid Afrikaanse Rand. Het proces dat daar voor nodig is zou veel efficiënter kunnen maar wij doen er weer een mooie ervaring mee op: het geld wordt aangepakt en geteld, alles wordt genoteerd op een papiertje, dan verdwijnen de euro’s in de kassa en wordt er een collega geroepen die met het papiertje vertrekt en heel veel later terug komt met de buit die wij er voor terug krijgen. Dat geld wordt midden in de winkel open en bloot handje contantje uitgeteld. Dit proces wat je een soort van ‘buizenpost’ zou kunnen noemen, neemt zo’n 10 minuten tijd in beslag en houdt in elk geval het personeel lekker bezig. We houden net genoeg tijd over om een heerlijke kop koffie te scoren bij een barretje waar ze Illy koffie serveren. Vier koppen koffie voor de prijs van 82 rand, dat is omgerekend ongeveer € 1,50 per lekkere kop koffie.
Om 09.45 uur zitten we allemaal weer in de bus en vervolgen wij onze route. Het valt op dat het overal erg druk is op de wegen. Ben vertelt ons dat dit te maken heeft met het Paasweekend dat in aantocht is. Er vinden dan veel politiecontroles plaats omdat er in die periode 600 x meer ongelukken gebeuren op de weg dan de rest van het jaar waarbij heel veel doden vallen. Het grote aantal ongelukken heeft voor een belangrijk deel te maken met het feit dat 99% van de autobestuurders zwarte vrouwen zijn (vooroordeel van Ben of de harde waarheid?). Heel veel van deze vrouwen heeft het rijbewijs illegaal in bezit gekregen, gekocht bij de corrupte politie voor 1000 tot 2000 rand (= tussen de 70 en 140 euro).
Wij maken met de bus een kleine omweg naar de rand van het Krugerpark waar we bij de Krokodilrivier een kans krijgen om vogels en krokodillen te spotten. We hebben geluk en zien twee krokodillen op een eilandje liggen te zonnen. Daarna gaan we verder richting Swaziland. We zien veel wildboerderijen met hekken er om heen. Deze wildboerderijen zijn er omdat het gebied niet geschikt is om er vee te houden. De boeren halen hun verdiensten uit de jacht waarvan 80% uit het toerisme dat hiervoor naar Zuid Afrika komt.
Ook zien we hele velden met mangobomen waar witte lijm op is gesmeerd, bedoeld om de stekelvarkens er weg te houden die dol zijn op deze vrucht.
Om 10.30 uur arriveren wij bij de douane om Zuid-Afrika te verlaten en Swaziland in te gaan. We krijgen uitdrukkelijk instructie om bij elkaar te blijven en te zorgen dat er geen groepjes tussen ons in komen te staan waardoor het overzicht kwijt raakt. Ook mogen we geen grenswachten of andere geüniformeerde personen filmen of fotograferen. We stappen uit de bus en lopen als een rijtje kuikens achter elkaar aan om een stempel in onze pasoort te laten zetten om Zuid Afrika uit te gaan. Vervolgens lopen we zo’n 50 meter verder naar de grenspost voor een stempel om Swaziland in te mogen. Het is inmiddels 31 graden, erg warm om in de brandende zon in de rij te staan, wachtend om ons één voor één aan een loketje te melden. Plotseling ontstaat er consternatie, de computers blijken uitgevallen te zijn. Wij krijgen daarom de opdracht om met de hand een formulier in te vullen. Terwijl deze briefjes worden uitgedeeld aan de ene kant wordt aan de andere kant begonnen met stempelen van paspoorten zonder enige controle. Wij schuiven onze briefjes aan de kant en krijgen allemaal een stempel zonder enige verdere check. Binnen enkele minuten staan we allemaal weer buiten met de begeerde stempel in onze paspoort. Na deze actie stappen we allemaal weer in de bus en bevinden we ons officieel in Swaziland, een van de armste landen van Afrika met een inwonersaantal van 1,1 miljoen mensen op dezelfde oppervlakte als Nederland, waarvan niet meer dan 60.000 inwoners blank zijn.
Overal zien we, net als in Zuid Afrika, groepjes huisjes bij elkaar waarvan er één groot is en de rest klein. De reden hiervan is dat een man meerdere vrouwen mag hebben. Met zijn eerste vrouw gaat hij wonen in het grote huis, voor elke volgende vrouw erbij bouwt hij er een huisje naast waar de betreffende vrouw dan haar intrek neemt. De eerste vrouw is degene die de volgende vrouwen kiest en zij is ‘de baas’ over hen qua werkverdeling.
Om 12.00 uur stoppen we voor de lunch, bestaande uit een tosti bij Peak Croft Centre, een restaurant met mooie zitplekjes buiten. In de bus hebben wij op een formulier in moeten vullen wat wij voor beleg op onze tosti willen. De bestelling is door Ben doorgebeld en nadat wij een plaatsje hebben gevonden aan een van de picknicktafels wordt binnen 10 minuten onze bestelling gebracht. Zoals dit soort dingen heel vaak gaat hoeft er maar één te zijn die niet meer wee wat ie besteld heeft om voor een ander een probleem te veroorzaken. En zo gebeurt het dat Jan Z. als laatste zijn tosti krijgt die er een met tonijn blijkt te zijn. Hij heeft echter kaas/ham besteld en houdt niet van tonijn. Ben komt erbij met zijn bestellijst en spoort op die manier de ‘dader’ op. Het blijkt ‘Hans van Donny’ te zijn die de tosti ham/kaas al achter de kiezen heeft. Er zit niets anders op dan dat er voor Jan Z. een nieuwe tosti wordt gebakken. Als hij Hans er later op aanspreekt waarom hij niet beter heeft opgelet krijgt hij als reactie een opgestoken middelvinger! Dat laat Jan niet over zijn kant gaan, hij legt Hans rustig en beheerst uit dat dit van weinig fatsoen getuigt, waarna Hans timide zijn excuus aanbiedt. Gelukkig, ze zijn weer vriendjes, we moeten per slot nog ruim twee weken heel wat uurtjes met elkaar in de bus!
Na de lunch rijden we tot we bij ‘kraampies’ komen waar ze souvenirs maken van speksteen en houtsnijwerk. Wij kopen hier wat leuke spulletjes als herinnering voor later. Ook is er nog een stop bij een glasblazerij waar we uiteraard ook de gelegenheid krijgen iets aan te schaffen. Om 15.00 uur beginnen we aan het laatste deel voor vandaag en om 15.45 uur arriveren we in Hotel Lugogo Sun in Mbabane. We hebben hier een prachtige grote kamer met twee dubbele bedden, een mooi restaurant, een gezellig terras buiten met een zwembad en een leuke bar. Echt een plekje voor een 8 dagen all inclusieve reis! Jammer dat we hier maar één nacht zullen slapen. We hebben vandaag 300 kilometer gereden.
Nadat we ons hebben opgefrist installeren we ons op het terras om hier ons eerste potje te kaarten in deze vakantie, heerlijk even een relaxmomentje voor onszelf! Om 19.00 uur is er voor ons gereserveerd in het restaurant waar we voor de prijs van 225 rand (= ongeveer 15 euro) per persoon mogen eten van een buffet zoveel als we willen. Er is keus genoeg maar over de kwaliteit zijn we alle vier van mening dat die niet denderend is. We doen het er mee want er is geen andere keus en de mensen in dit land hebben het allemaal veel slechter.
Na een kopje koffie toe gaan we om 20.45 uur naar onze kamer om nog wat te lezen en op tijd ons bedje in te duiken.
dinsdag 11 april
Om 06.30 uur worden we telefonisch gewekt door wekservice van het hotel. Wij zijn al uit ons bed en bezig met de ochtendrituelen. Om 07.00 uur zitten we aan het ontbijt waarna wij uitchecken en afscheid nemen van ons gezellige hotel in Swaziland met zeer vriendelijk en goedlachs personeel.
Om 08.00 uur vertrekken we. Wij gaan Swaziland weer verlaten en op weg naar het dorp St. Lucia, gelegen aan de brede monding van de gelijknamige rivier. We weten dat Swaziland een van de armste landen in de wereld is, het dan ook zeer contrasterend om aan de ene kant van de weg de huisjes te zien zoals de gezinnen in groepjes wonen en aan de andere kant van de weg grote duidelijk goed onderhouden woningen. Ook staat er de gróte Amerikaanse Ambassade, het land dat veel aan ontwikkelingswerk doet in Swaziland, waaronder het ondersteunen van weeshuizen voor HIV positieve kinderen. We rijden langs het graf van de vorige koning en langs de hekken waarachter het huis staat van de moeder van de huidige koning met de stadions daarnaast waar jaarlijks een parade plaatsvindt met mooie vrouwen die met ontbloot bovenlijf voor de koning en zijn moeder paraderen, waarna moeder de mooiste vrouwen ervan uitzoekt voor haar zoon. Ons wordt verteld dat de vrouwen het een eer vinden om aan deze verkiezingen mee te mogen doen.
Om 08.30 uur maken we al onze eerste stop bij een kaarsenfabriek waar een jongeman ons de kunst laat zien van het maken van olifantjes. In het winkeltje zijn de prachtigste souvenirs te koop die van was gemaakt zijn.
Na een hele korte plaspauze vervolgen wij onze weg en verandert de omgeving opnieuw. Overal langs de weg zien we bomen met gele bloemen, genaamd de Afrika wortelboom. Ook maken we een ‘snelheidscontrole Afrika stile’ mee, dit is de grap die Ben maakt als er een kudde vee de weg oversteekt waarvoor onze chauffeur flink moet remmen. Omstreeks 11.00 uur verlaten we Swaziland via de grenspost bij Lavumisa nadat we een stempel in onze paspoort hebben gescoord. Vijftig meter verder staan we opnieuw in de rij voor een stempel om Zuid Afrika weer in te gaan. Na 1,5 uur rijden stoppen we bij Hotel Zuid Africa Inn in Kwanzunatal voor de lunch en daarna volgen er 20 kilometer langs een stuwmeer waar grote tijgervissen in leven die wel 3 meter lang kunnen worden.
Wie hebben een echte (vlieg)visser in ons gezelschap die hier erg enthousiast van wordt. Zijn broer is er wat nuchterder in, hij heeft een brochure gevonden waar een plaatje van deze vis in staat en is al helemaal gelukkig met een foto van dit plaatje.
Als Ben ons weer een stukje geschiedenis over Zuid Afrika aan het vertellen is en de bus is rondgelopen om ons een zojuist gevonden vreselijk grote dode tor te laten zien, ziet reisgenote Laura ineens uit haar raampje een wrattenzwijn en een paar giraffen. Als zij haar reisgenoten hier enthousiast op attendeert wordt Ben boos en vraagt of hij dan maar zal stoppen met vertellen als toch niemand naar hem luistert. Als een stel betrapte kinderen laten wij Ben zijn praatje netjes afmaken, waarna Laura het niet kan laten om op te merken ‘ik ben naar Zuid Afrika gekomen om wild te zien en niet om naar een dode tor te kijken!’. En daar zijn wij het volmondig me eens.
Het laatste stukje van de rit zien we overal bomen met gele stammen. Deze boom heeft de naam fevertree (koortsboom). Bij aanraken van de stam wordt je huid namelijk geel en de mensen hier geloofden daarom dat deze boom malaria veroorzaakte. Ook de ananasvelden zijn prachtig om te zien.
Om 13.45 uur arriveren we bij het Hluhluwe iMflozi NP (Hluwhluwe spreek je uit als Sloesloewi). Dit relatief kleine park ligt in de provincie KwaZulu-natal en is 96.000 hectare groot. Nergens ter wereld leven er zoveel neushoorns als in dit park. Dat we die gaan zien lijkt dus wel zeker, maar ook hopen we nog wat ander wild te spotten. Onze chauffeur vandaag heet Sam en hij zal ons in 3 uur tijd door het park rijden en zijn uiterste best doen om ons zoveel mogelijk wild te laten zien. Het is 30 graden en broeierig warm bij vertrek, maar daarbij ook bewolkt en dat zou in ons voordeel moeten zijn om veel wild te gaan zien. We zijn nog geen 10 minuten onderweg of het begint te regenen en onweren. Onze chauffeur tovert voor ons allemaal een grote groene cape tevoorschijn waar we waarschijnlijk allemaal dezelfde vreselijke herinnering aan hebben van het gebruik vroeger als we in de regen op de fiets naar school gingen. Toch trekken we hem voor deze gelegenheid graag aan en omdat Maria nog steeds haar zonnebril op heeft ziet zij er, achterin de jeep zittend, uit als Farah Diba. Een mooie foto waard! Terwijl wij beschermd tegen de regen onze tocht voortzetten maakt onze chauffeur zijn belofte meer dan waar. In 3 uur tijd zien we wrattenzwijnen, buffels, Nyala’s, neushoorns, 2 prachtige blauwe vogels (waarvan we de naam nog moeten opzoeken), buffels, olifanten, een reiger (waarvan we niet weten welke precies), impala’s, en tijdens het allerlaatste stukje van de rit als toetje 3 leeuwen met een jong erbij. Wij verlaten met een euforisch gevoel het park en stappen om 17.15 uur nog één keer in de bus om het laatste stuk naar ons hotel te rijden waar de we komende 2 nachten zullen verblijven. We arriveren om 18.30 uur bij Hotel Elephant Lake Inn in St. Lucia, in de provincie KwaZulu-Natal. Het is op dat moment al echt donker, maar nog 30 graden, we hebben bij aankomst 325 kilometer gereden.
We hebben 45 minuten de tijd ons te installeren in een prachtige kamer en ons op te frissen voordat we gaan eten. Omdat er in ons hotel vanavond geen plaats is in het restaurant voor 22 nieuwe gasten gaan we naar restaurant Ocean Sizzler, gelegen om de hoek van het hotel op ca. 50 meter loopafstand. De afstand is geen enkel probleem, maar en schuilt wel een gevaar in dit kleine wandelingetje. In St. Lucia lopen er volgens Ben namelijk na zonsondergang en in de nacht regelmatig nijlpaarden door de straat op weg naar een groenstrook in het park om zich daar op het gras te laten drogen. De grote kolossen komen als schimmen opduiken en hebben al menig toerist schrik aangejaagd. Een nijlpaard kan een snelheid van 40 kilometer per uur bereiken in enkele seconden, een mens zal het dus nooit van hem winnen door hard weg te lopen. Wij krijgen dan ook het uitdrukkelijke advies van Ben om in colonne achter hem aan te lopen naar het restaurant waar we gaan eten. Ieder kan daar blijven zolang men wil, maar terug naar het hotel moet je de straat goed in de gaten houden. Mochten op dat stukje terug nijlpaarden gespot worden dan is de enige manier om zonder problemen terug bij het hotel te komen doodstil en strak tegen een muur te gaan staan. Ben heeft ons enkele verhalen verteld van mensen in dit dorp die door een nijlpaard zijn aangevallen en dat klinkt beslist niet alsof je dat mee wilt maken. Ondanks dat Ben een aantal malen herhaalt dat dit echt geen grap is hebben we er allemaal een wat lacherig gevoel over. Wij wandelen met elkaar in vrolijke stemming naar het restaurant en krijgen tafels toe gewezen op de veranda aan de rand van de straat. Terwijl iedereen in afwachting is van een drankje en het bestelde gerecht begint het ineens te gonzen om ons heen en springen enkele gasten gillend overeind. En daar sjokken – het is bijna niet te geloven – aan de overkant van de straat, 2 grote mannetjes nijlpaarden voorbij! Het is 20.00 uur en pikkedonker, maar ze zijn met het blote oog heel goed te zien. Om ze te fotograferen is onbegonnen werk want de hele veranda staat vol met paparazzi en het is dringen om ergens tussen hoofden, armen en camera’s door een schim te fotograferen. Toch lukt het ons om enkele plaatjes te schieten die kwalitatief beslist niet geschikt zijn voor een fotoboek, maar wij hebben het bewijs dat we dit echt hebben mee gemaakt! Wat een belevenis! Om 22.00 uur liggen we in bed, we zijn er aan toe na een dag met weer heel veel indrukken.
woensdag 12 april
We mogen uitslapen vandaag. Daardoor zitten we pas om 08.30 uur aan het ontbijt. Een heerlijke rustige start van de dag na de tot nu toe lange dagen. Het is op dit tijdstip van de dag al 26 graden, warm dus maar heerlijk om een rondje door St. Lucia te lopen, een gezellig dorpje met mooie fruitkraampjes waar heerlijke kleine ananasjes worden verkocht en heel veel souvenirs. We maken mooie foto’s van de vele soorten bloemen en vlinders die hier te zien zijn. Bij een restaurantje in het dorp drinken we een heerlijk kopje koffie. Om 12.00 uur zijn we terug bij het hotel waar we gezellig een kaartje leggen, met een cracker erbij uit de koffer en een biertje, tot het tijd is voor een activiteit uit ons programma: we gaan een boottocht maken over Lake St. Lucia, waar we varend, onder leiding van een gids op zoek gaan naar nijlpaarden. Een jong nijlpaard weegt ca. 40 kilo, een volwassen vrouwtje 1500 en een volwassen mannetje kan tot 1800 kilo halen. Degenen die zich boven water laten zien zijn dan ook niet te missen! Tijdens een 2 uur durende vaartocht over het meer zien we wel 50 nijlpaarden waarvan er af en toe een het ons gunt om zijn bek wijdt open te trekken zodat wij hem tot achter in zijn keel kunnen kijken. Wat is dit indrukwekkend! Ook zien we een prachtige visarend in een topje van een boom en aan het eind van de tocht zien we aan de kant langs het meer zelfs een flinke krokodil. Om 17.45 uur zijn we vele mooie indrukken rijker terug bij het hotel en hebben we tijd voor onszelf. Vanavond hebben we de vrijheid om zelf te bepalen waar we gaan eten.. Wij hoeven er niet lang over na te denken en kiezen ervoor om opnieuw naar restaurant Ocean Sizzler te gaan. Het eten is er lekker en wie weet zien we ook vanavond de nijlpaarden weer door de straat lopen. Ons avondeten smaakt ons inderdaad opnieuw goed, de nijlpaarden laten zich vanavond helaas niet opnieuw zien. Om 22.30 uur is het bedtijd zodat we morgen weer vroeg uit de veren kunnen.
donderdag 13 april
Onze wekker loopt om 05.45 uur af, om 06.45 uur zitten we aan het ontbijt in het gezellige hotel The Elephant Inn, waar Jan Z. in twee dagen tijd dikke vriendjes is geworden met Patricia, een Italiaanse waarvan wij inschatten dat zij de manager is van het hotel. Zij vindt Jan een grappige man en vindt het maar wat leuk dat hij op een zeer joviale manier afscheid van haar neemt. De meisjes van het linnengoed en de schoonmaak zien er prachtig gekleed uit, met wit gesteven schortjes en witte mutsjes met een randje op hun zwarte bolletje. Als zij hun lach laten zien zijn het stuk voor stuk pláátjes, die willen wij graag op de foto voor als herinnering voor later. Zij poseren met plezier voor ons. Met het gevoel dat we hier twee mooie overnachtingen hebben gehad vertrekken we vandaag voor een lange reisdag naar Drakensbergen, het grootste en langste bergmassief van Zuid Afrika. Het gebergte strekt zich uit over een afstand van 1000 kilometer waarbinnen ook het westelijke deel van Swaziland valt en het hart van het koninkrijk Lesotho.
We vertrekken om 07.30 uur vanuit St. Lucia dat op 14 meter boven zeeniveau ligt, het is dan al 22 graden. Meteen vanaf het begin rijden we langs een echt oerwoudgebied. Het is vreselijk druk op de weg wat, zoals Ben al eerder heeft verteld, door de Paasdrukte komt en de vele controles die daarom in deze periode plaatsvinden. Naast het drukke verkeer zien we – zoals op heel veel wegen – ook hier overal mensen langs de kant van de grote weg lopen op weg naar hun werk of naar school. De bussen, vrachtwagens en personenauto’s denderen met snelheden van 100 kilometer per uur langs hen heen. Wij vinden het er zeer gevaarlijk uit zien maar zij zijn niet anders gewend, de veiligheid van wandel- en fietspaden kennen ze hier niet.
Ons eerste doel voor vandaag is het Moses Madhida stadion in Durban, het stadion waar in 2010 het wereldkampioenschap voetbal heeft plaatsgevonden. Hier krijgen wij de gelegenheid om naar het toilet te gaan en een aantal mannen laat zich graag voor het stadion vereeuwigen. Daarna gaat de rit verder richting centrum van Durban, van oudsher de populairste vakantieplaats van Zuid Afrika dankzij een aangenaam subtropisch klimaat. We rijden eerst over de strandpromenade Golden Mile langs de Indische Oceaan, hier staan meer hotels dan in elke ander Zuid Afrikaanse stad maar de meeste hotels hebben totaal geen uitstraling. Aan de zeekant wordt de hele promenade gekleurd door de vele marktkraampjes met groenten, fruit en souvenirs. We gaan de bus niet uit omdat het gebied bekend staat als zeer crimineel. Ook het strand van Durban heeft een slechte naam omdat hier jaarlijks in de kerstvakantie (dan is het hier zomertijd) veel Zoeloes naar toe komen die er na een dagje strand hun HIV-positieve baby’s achterlaten. Zij zien geen andere uitweg omdat deze kindjes een zekere dood zullen sterven. Door ze op het strand achter te laten blijven zij voor deze baby’s de kinderbijslag ontvangen van 340 rand per maand (= ongeveer 25 euro) terwijl zij er niet meer de zorg voor hebben. De baby’s die tijdig worden gevonden worden naar het weeshuis gebracht waar zij ook geen toekomst hebben door de ziekte die zij met zich mee dragen. Wij zijn helemaal stil na het horen van dit verhaal dat Ben ons zojuist heeft verteld.
De rit gaat verder, het centrum van de stad in die er uit ziet als vergane glorie. Overal zien we verwaarloosde en kapotte gebouwen, de stad heeft een echte achterbuurt uitstraling. In deze stad wonen 3 miljoen inwoners waarvan 99% zwarte mensen zijn. De Zoeloes zijn de oorspronkelijke inwoners van Durban, dit is veruit de grootste bevolkingsgroep, daarnaast wonen er de nakomelingen van de Boeren en de Engelse kolonisten en dan woont er ook nog een groep Indiërs die vanaf eind 19e eeuw het land betraden om op de suikerrietplantages te werken, werk wat de Zoeloes zelf weigerden te doen. De bekendste Indiër die hier heeft gewoond is Mahatma Gandhi.
Na de indrukken die we hebben opgedaan rijden we de stad uit en is het om 12.45 uur tijd voor een lunchstop bij Ray’s Café in Howick. In een gezellig straatje bestellen we een lekker kopje koffie en een tosti. Terwijl wij genieten van onze lunch speelt aan de overkant van de straat een soort Bob Marley zijn repertoire in de hoop wat muntjes van de etende mensen te ontvangen. Wij zijn niet te beroerd om een paar muntjes in zijn mandje te gooien. Na de lunch wandelen we naar de Howick waterval en struinen we wat rond in de souvenirwinkeltjes. Jan en Maria kopen een prachtig houtsnijwerk souvenir wat door de blije verkoper stevig wordt ingepakt om de reis naar Nederland goed te doorstaan. Om 14.30 uur vertrekken we voor het laatste deel van de rit. De omgeving begint er zo ruig en groen uit te zien dat het lijkt alsof we in Schotland zijn. Het is prachtig om door deze omgeving te rijden, maar ook eng af en toe want overal lopen koeien en geiten los langs de weg, dus uiteraard soms ook óp de weg. Het is gewoon griezelig dat wij met de bus daar met 100 kilometer per uur langs rijden. Onze chauffeur is het gewend reageert zeer deskundig en alert op onverwacht overstekend vee. Inmiddels is het gaan regenen wat de omgeving een nog Schotsere aanblik geeft. Wij arriveren om 17.00 uur bij ons hotel voor 2 nachten, Drakenberg Gardens, een zeer groot resort op 1782 meter hoogte waar alle huisjes en hotelkamers bevolkt zijn met Paasvakantiegangers. Voor ons zijn kamers gereserveerd op de top van ‘de berg’ een flinke trap op naar boven en daarna nog een stijgende helling waar leuke ‘twee onder een kap’ woninkjes staan. Maria en Jan zijn onze buren dus we weten elkaar op dit resort in elk geval te vinden! Wij hoeven gelukkig alleen onze handbagage zelf mee te slepen naar boven, de koffers worden keurig aan de deur afgeleverd door kofferjongens en –meisjes waarvan er enkele in rokjes lopen met sokjes of kousjes eronder waardoor er een randje van hun benen bloot blijft net onder de zoom van de rok. Wij weten dat Jan Z. hier allergisch voor is, daarom vinden we het leuk om hem er extra op te attenderen. Zijn reactie konden wij al voorspellen!
De temperatuur is gedaald naar 24 graden, dat er in de huisjes een verwarming brandt vinden wij niet te geloven. Wij zetten hem helemaal uit, na de afgelopen nachten aircogeluiden om de kamer koel te houden hebben wij de komende nacht graag een lekker frisse kamer om te slapen.
Om 18.00 uur zitten we aan de borrel, om 19.00 uur aan tafel voor een dinerbuffet en vanaf 20.00 uur laten we ons gezicht nog een poosje zien bij de karaoke avond die in het hotel georganiseerd wordt. Om 22.00 uur dooft ons lampje en gaan wij een koele nacht tegemoet.
-
17 April 2017 - 00:20
Herman & Herma:
Allemachies, wat een reis. Top! En ach, die Ben -
17 April 2017 - 08:10
Riet Ruckert:
Enormous wat een fantastic he reis maken jullie!Met else dag weer heel andere indrukken.En een reis leader of gods die zo veel weet te vertellen.Vol afwisseling zowelwat nature betreftalsbevolking mooie als afschuwelijke verhalen.Maar jullie krijgen wel heel veel wild te zien.Het lijkt me wel erg vermoeiend om zo veel tereizenin wisselende temperatuur.Maar fantastic home mee te maken en voor one om te kunnen legend wat jullie beleven. -
17 April 2017 - 10:51
Tilly:
Geweldig om te lezen.......Wat verschrikkelijk veel gevarieerde indrukken. En dan die Nijlpaarden! Dan lig je 's avonds nog na te stuiteren in je bed! -
17 April 2017 - 11:32
Sylvia:
Top dat jullie ook nijlpaarden in St. Lucia in de straat hebben gezien. Restaurant Ocean Sizzler was ook ons favoriete restaurant voor 2 dagen. Fijn dat jullie veel wild spotten, dat zal nu wel minder worden tijdens het vervolg van de reis, maar de natuur blijft prachtig. -
17 April 2017 - 12:16
Olga:
Wat een belevenissen. Jullie oren suizen en hoofden tollen van alle indrukken. De verhalen zijn weer fantastisch. Lieve groet, Olga -
17 April 2017 - 17:13
Ellijb:
Wat heerlijk om te lezen wat jullie allemaal beleven.
En dan die neushoorn geweldig.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley