Panaramaroute op weg naar Hazyview

zaterdag 8 april
Goeiemorgen almal! Wij worden wakker gemaakt met een wake up call om 06.30 uur. Om 07.00 uur moeten onze koffers buiten onze deur staan, voorzien van een geel lint. Terwijl wij genieten van een heerlijk ontbijt worden onze koffers alvast naar de bus gebracht. Dit zal zo de hele vakantie gaan, dus wij hebben zelf alleen onze handbagage mee te sjouwen. Klokslag 08.00 uur vertrekt onze bus vanuit Pretoria naar Hazeview, door een deel van de Drakensberge, via de Panoramaroute waar ons onvergetelijke vergezichten beloofd worden tijdens de rit. Omstreeks 11.00 uur zijn wij op 2000 meter hoogte en hebben we al heel veel moois gezien.
We komen langs Britse concentratiekampen waar blanke vrouwelijke Afrikaanstalige inwoonsters (Boerenvrouwen) en hun kinderen tussen 1880 en 1902 werden opgesloten in overvolle en onhygiënische barakken.
We zien onderweg de krottenwijken (Townships) midden tussen de grote industriegebieden.
Langs een deel van de route zien we heel veel prachtige roze bloemen langs de kanten van de weg. Dit blijkt onkruid te zijn wat de naam ‘kosmos’ heeft en als paardenvoer gebruikt wordt.
We passeren de plaats Middelburg, een stad die 100 x zo groot is als het Nederlandse Middelburg. In deze omgeving staan veel “Mandelahuisjes” Deze huisjes hebben hun naam te danken aan het grootscheepse woningprogramma dat de toenmalige President Mandela in 1994 heeft opgezet om de sloppenwijk bewoners in betere omstandigheden te laten leven. Eind 2006 waren er 2,6 miljoen van dit soort kleine woningen beschikbaar die bestaan uit een woonkamer, een slaapkamer, een badkamer, en zijn voorzien van water, elektriciteit en riolering.
Een volgend plaatsje dat we passeren is Dullstroom, een Juppendorp waar heel veel rijke mensen wonen en wat zeer bekend is bij mensen die vliegvissen als hobby hebben.
Om 11.45 uur arriveren we in Lydenburg, een dorp met 900 inwoners, gelegen aan de zijtak van de Olifantsrivier en ligt in een landbouw- en mijnbouwcentrum. Hier wordt een stop gemaakt om te plassen en een take away lunch te kopen die we in de bus op kunnen eten. Vanwege de lange rit vandaag is dit de enige optie. In een boekenwinkeltje kopen we een brochure over het Krugerpark zodat we ons alvast kunnen voorbereiden op de dag van morgen. Onze take away lunch bestaat uit een meeneembeker koffie en 2 sandwiches in een plastic verpakking zoals ze in Nederland bij de pompstations te koop zijn. Niks mis mee voor een keer. Om 12.00 uur zit iedereen weer op zijn plekje in de bus en kunnen we weer vertrekken. Hier start de Panoramaroute waarbij we onderweg stoppen bij de Blyde River Canyon, met zijn 26 kilometer lange kloof de 3e grootste canyon in de wereld. Het diepste punt is ongeveer 800 meter. Binnen drie minuten lopen we over een pad tot aan de afscheiding waarop met waarschuwingsborden is aangegeven dat we daar niet voorbij mogen vanwege het gevaar om naar beneden te vallen. Vanaf het punt waar we staan hebben we adembenemend uitzicht over de canyon. De kloof is door de rivier de Blyde uitgesleten waardoor er prachtige rotsformaties zijn ontstaan.
Volgende stop is bij Bourkes Luck Potholes, rotsformaties die eeuwen geleden door erosie zijn gevormd. Hier wandelen we in een half uur over paden en bruggetjes heen en terug door de kloof en bewonderen daar een waterval, de potholes (natuurlijke ‘wensputten’), die zijn ontstaan door miljoenen jaren van waterstroom in snelle ronddraaiende bewegingen, voortkomend uit de samenvloeiing van de rivieren de Treur en de Blyde.
De een na laatste stop vandaag is bij God's Window, een onderdeel van de Blyde River Canyon en een van de meest gefotografeerde plekken op aarde. Het is een uitzichtpunt waar je, als je geluk hebt met het weer, kunt uitkijken over ravijnen van 700 meter diep met regenwoud, watervallen en stijle rotsen. Vandaag is het wat heiig, maar het wolkendek boven dit uitzichtpunt maakt ons helemaal stil. Het is echt adembenemend mooi.
Om 16.00 maken we een laatste stop bij Graskop, een dorp met 400 inwoners, ooit gesticht als kamp voor de nabijgelegen goudmijn, maar tegenwoordig bekend om de houtindustrie. Hier mogen wij een half uurtje rondlopen om onze eerste souvenirs te kopen. Ook kopen we biltong, een lekkernij gemaakt van gedroogde reepjes vlees van de koedoe, het rund en de struisvogel.
Nadat wij vandaag voor de laatste keer in de bus zijn gestopt arriveren we om 17.30 uur bij Resort Greenway Woods Hazyview. Het is dan nog 28 graden en we hebben er ruim 500 kilometer opzitten vandaag. Onze overnachtingsplek is een huisje op een park. De logica van de nummering lijkt niet geheel duidelijk waardoor het wat puzzelwerk geeft om ons huisje te vinden. Jan en ik hebben een benedenwoning op nr. 21C in een rijtje van 3, Jan en Maria hebben een bovenverdieping eveneens in een rijtje van 3 op nr. 19B. Nadat we ons hebben geïnstalleerd ga ik op zoek naar het huisje van Jan en Maria om te checken of alles naar wens is. Het is inmiddels donker en de verlichting op het park is niet denderend. Wie mij kent zal het niet raar vinden: ik loop rond als een kip zonder kop en kan hun huisje niet vinden, dan maar terug naar ons eigen huisje….. ook dat wordt nog een probleem want ook daarvan kan ik nergens de verwijzing naar ons huisnummer vinden. De enkele voorbijganger die ik tegen kom klamp ik aan en de enige troost die ik voel is dat ook zij niet echt weten hoe de nummering in elkaar zit. Uiteindelijk ben ik na ruim een kwartier dolen weer terug op mijn honk maar zonder antwoord te kunnen geven of alles bij Jan en Maria oké is.
Jan en ik besluiten samen op pad te gaan en wat blijkt: huisje nr. 19 B ligt pas naast ons blokje! Bij ons zijn de enige gebreken in het huisje een kluisje dat niet dicht kan en een telefoon die niet werkt. Bij Jan en Maria is er meer aan de hand. Hun kluis kan ook niet dicht, hun telefoon is ook kapot, maar óók de airco doet het niet. Daarnaast hebben zij een deur met een verbinding naar een kamer die met een slotje afgesloten is, maar waarvan de deur eruit ziet alsof deze zojuist een provisorische reparatie heeft ondergaan na een fikse inbraak. Het voelt niet echt prettig maar we moeten het er mee doen.
Wij doen de gordijnen dicht, laten een lamp branden en melden ons in het restaurant van het resort waar we ons avondmaaltijd zullen gebruiken. Die bestaat vandaag uit een braai, verschillende soorten vlees die voor ons buiten op een bbq zijn bereid met de gebruikelijke bijgerechten en voor wie dat wil dessert toe. Hoewel we er een lange reisdag op hebben zitten hebben we een gezellige avond met elkaar en laten Jan Z. en reisgenote Hennie, beide 72 jaar(!), zien wie het beste kan paaldansen. De toon is gezet om er een lollige avond van te maken. De bediening vindt het ook allemaal leuk maar vindt het zichtbaar moeilijk om uit elkaar te houden wie wát gegeten heeft, want als het tijd is voor de rekening duurt het aan de ene tafel een half uur voordat de rekening klopt en zowel de ‘verkoper’ als de klant het gevoel heeft dat het klopt.
Aan een andere tafel moet betaald worden maar weet serveerder die af moet rekenen niet goed hoe hij dat in het Engels aan moet aankondigen. ‘You have to pay’ komt er daarom dwingender uit dan hij waarschijnlijk bedoelt.
Als wij eindelijk aan de beurt zijn om te betalen hebben ze genoeg kunnen oefenen en dat gaat dan ook in een keer goed.
Na een lange vermoeiende dag met heel veel mooie indrukken is het tijd om te gaan slapen. Om 21.30 uur is iedereen op weg naar zijn huisje. Hennie is alleen op reis en weet de weg naar haar huisje niet te vinden, met hulp van een aantal medereizigers komt zij uiteindelijk op de juiste plek terecht maar ook dat nog wel wat tijd in beslag!
Wij gaan slapen in de wetenschap dat we om 04.15 uur gewekt zullen worden met een wake up call op onze telefoon in het huisje…… die het behalve bij ons bij meerdere reisgenoten niet doet! …..Toch maar zelf een wekker zetten dan.