Weerzien in Domaso met oude bekenden

Maandag 6 juni vervolg
Rond 18.30 uur lijkt er voor vandaag genoeg regen gevallen te zijn. Cees chauffeurt ons naar Crotto Villa Maria. Dat we mét zijn vieren, ín Porlezza, ín een Crotto zitten maakt Cees zó emotioneel dat hij zich verslikt in zijn drankje en een grote slok bier als een soort bierdouche over de tafel laat sproeien. Ik ben de gelukkige die deze geste in ontvangst mag nemen. Bij gebrek aan een glazenwasser maak ik mijn bril daarna zelf maar schoon.
Een aardige serveerster komt onze bestelling opnemen. Ellij en Cees bestellen polenta (een typisch Noord Italiaans soort puree, gemaakt van diverse soorten granen) met varkensvlees, Jan kiest voor lamskoteletten met frietjes en ik kies polenta met kalfsvlees. Cees heeft als enige ook een antipasta (voorgerecht) besteld. Gevolg is dat Cees zijn voorgerecht krijgt opgediend terwijl Jan, Ellij en ik alvast ons hoofdgerecht krijgen. Jan zijn lamskoteletjes zien er overduidelijk als koteletjes uit dus hij begint er lekker van te smullen. Mijn kalfsvlees ziet er uit als een smakelijks poot met fiks vlees er aan, Ellij’s varkensvlees ziet er uit als een grote mergpijp met daaraan vast wat zielige stukjes vlees. Ik ben blij dat ik kalfsvlees heb gekozen en biedt Ellij genereus een stukje van ‘mijn poot’ aan. Nadat Cees zijn voorgerecht heeft verorberd krijgt ook hij zijn polenta met varkensvlees opgediend. Dan blijkt dat ‘mijn poot’ eigenlijk Ellij’s varkensvlees was en dat haar zielige mergpijpje dus mijn kalfsvleesgerecht was. Ik kan niet zeggen dat ik me teleurgesteld voel al zal Ellij daar wellicht anders over denken. Ik heb haar een stukje van haar eigen gerecht gegeven en heb de rest inmiddels zelf naar binnen gewerkt en aangezien je een gegeven kalf niet in de bek mag kijken valt er aan deze actie niets meer terug te draaien.
Om 21.00 uur zijn we terug bij de caravan en denken we heerlijk buiten te kunnen zitten totdat het donker wordt. Dat is helaas eerder dan we hadden kunnen denken want de stroom op de camping valt uit en dat komt de rest van de avond niet meer goed. Nog maar wat lezen op onze E-reader dan met een lampje en daarna zoeken we op de tast ons bedje op.

Dinsdag 7 juni
Om 07.00 uur zijn we wakker zonder dat we daar een wekker voor nodig hadden, klaar voor de start van een nieuwe vakantiedag. Het is 17 graden, het is weliswaar bewolkt maar het belooft een zonnige dan te worden. Ook Cees en Ellij zijn vroeg uit de veren. We nemen de tijd voor het ontbijt en zitten dan toch om 09.15 uur al in de auto voor een toertochtje in de omgeving. We rijden richting Como een streek waar we in de jaren dat de kinderen nog mee gingen op vakantie ook al eens geweest zijn. Er zijn veel momenten van herkenning, waaronder ons eerste stopplekje in de plaats Mennagio. Hier wandelen we langs de boulevard en drinken we koffie in de zon op een gezellig terras waar we leuke herinneringen ophalen aan de vakantie waarin we hier ooit eerder geweest zijn.
We vervolgen onze weg naar Domaso, een plaatsje aan het Comomeer waar we ca. 25 jaar geleden met onze gezinnen gekampeerd hebben. De ene herinnering na de andere komt boven drijven. Zo weten we nog dat er een wedstrijd was met allemaal vissersbootjes waarbij na afloop een receptie werd georganiseerd met prijsuitreiking door de burgemeester in Villa Camilla. Wij zijn die ochtend heel brutaal bij die receptie binnen gestapt en hebben daar mee gefeest en hapjes gegeten alsof we locals waren. Villa Camilla ziet er – behoudens een ander kleurtje verf - nog precies zo uit als we in onze herinnering hadden. Eenmaal in de buurt van de camping weten we nog precies welke winkeltjes we tegen zouden moeten komen. Het is bijzonder om te zien dat die er allemaal nog blijken te zijn. Ook het bordje van de camping herkennen we meteen, evenals het pad er naar toe en ook weten we nog dat de campingeigenaressen twee vrijgezelle zusters waren en dat hun oude vader daar dagelijks rond kuierde met hele dikke benen in een paar oude sloffen en met knalgele plastic handschoenen aan. De zussen waren streng, vooral als iemand weer eens een elektrisch apparaat had gebruikt dat meer stroom gebruikte dan de 3 ampère die toegestaan was waardoor de stroom steeds uitviel. Als wij de camping oplopen worden wij begroet door een dame die één van de zusters van destijds blijkt te zijn. Wij herkennen haar meteen en als wij vertellen dat wij ca. 25 jaar geleden op deze camping hebben gestaan slaat zij een kruis van geluk als wij zeggen dat we daar zulke goede herinneringen aan hebben. Deze zus blijkt Carmen te zijn. Samen met haar zus Franka runt zij nog steeds de camping. ‘No man, no children, only hard working, ….. is good!’ zegt zij. Ze vertelt dat haar oude vader 4 jaar geleden op 97 jarige leeftijd is overleden. En dan te bedenken dat wij deze man 25 jaar geleden al een oude man vonden! Over de camping mogen we naar achter lopen waar we via een hek op het strand uit komen. Carmen loopt met ons mee en als wij het strand op gaan zien we daar haar zus Franka aan komen. Ook die herkennen we uit duizenden. Zij heeft een heel klein ienie-mienie hondje bij zich die zich zo verdekt achter Ellij opstelt dat zij het arme beestje met één stap naar achteren bijna het leven beneemt. Gelukkig maakt het diertje net op tijd een benauwd piepgeluidje waardoor het allemaal goed afloopt. Wij nemen afscheid van de zusters en lopen nog een stukje langs het strand waar we zo lang geleden dezelfde stappen hebben gezet.
Terug op de camping nemen we de tijd voor de lunch en daarna trekken we onze wandelschoenen aan voor een wandeling naar het meer Piano di Porlezza. Het is ontzettend warm en drukkend benauwd geworden. Wij bedenken dat we eigenlijk siësta hadden moeten houden in plaats van op het warmst van de dag te gaan wandelen, maar naar de lucht kijkend hebben we het gevoel dat het in de loop van de middag wel eens kon gaan onweren, dus we gaan nu! De heenweg is 4,5 kilometer lopen waarvan een groot deel in de volle zon. Bij het meer aan gekomen drinken we in de schaduw iets koels voordat we terug gaan. Als we bijna terug zijn op de camping zien we wolken boven ons verschijnen die er geen twijfel over laten bestaan dat er een hevige onweersbui op het punt van losbarsten staat. Het laatste stukje van wandeling leggen wij in snel-wandelpas af. We zijn precies terug bij de caravan als de eerste donderslagen te horen zijn en er meteen daarop aansluitend een mega bui naar beneden komt die er binnen de kortste keren voor zorgt dat het water zeker 3 centimeter hoog staat precies onder onze luifel en voor de ingang van onze caravan. Wij missen wat bijna elke fervente kampeerder mee neemt als hij/zij op vakantie gaat: CROCS! Wij kunnen niet meer naar buiten zonder natte voeten te krijgen. Na 1½ uur is de bui voorbij en begint het water weer langzaam weg te zakken.
De maaltijd vanavond wordt verzorgd door Kokkie Cees en zijn hulpje Ellij, dus wij hoeven niet anders te doen dan voorzichtig over te steken door de nattigheid en aan te schuiven bij onze buurtjes. De maaltijd is door Cees bereid op de ‘Chef Safari’ een apparaat van het merk Cadac waarop gekookt, gebakken en gegrild kan worden. Wij krijgen een heerlijk grilgerecht voorgeschoteld. Uit dankbaarheid wassen Jan en ik de vaat.

Woensdag 8 juni
Blauwe lucht, de zon schijnt. Alle reden om vroeg op te staan dus om 07.00 uur zijn Jan en ik al ‘up and running’. Niet veel later zijn ook Cees en Ellij present. We hebben afgesproken vandaag een ‘tentdag’ te houden, wat betekent rommel opruimen, een wasje doen en plannen maken voor de komende dagen. De weersverwachtingen in Porlezza zijn niet goed dus wij overleggen met elkaar wat de mogelijkheden zijn om een stukje te verkassen. We zijn het er snel over eens dat we morgen richting Genua gaan vertrekken.
Maar eerst hebben Jan en ik nog een missie voor vandaag: op zoek naar Crocs. In het stadje vinden we een schoenenwinkel waar we voor € 10,-- per persoon een paar Crocs kiezen in onze maat. Vanaf vandaag horen we er op de camping helemaal bij! (‘Mag ik dat zo zeggen?, Ja dat mag ik zo zeggen, want zonder Crocs vallen we als kampeerder echt uit de toon.’)
Na de lunch halen we de luifel eraf en pakken alle lossen dingen alvast weer in zodat we morgenochtend op tijd kunnen vertrekken. Als we alles droog hebben ingepakt begint het in de verte weer te rommelen. Onze Crocs staan klaar om in gebruik te worden genomen! De rest van de middag voelen we ons net weermannetjes en -vrouwtjes, af en toe vallen en druppels die serieus genoeg zijn om naar binnen te gaan en vijf minuten laat de zon zich weer van haar beste kant zien. Het houdt ons lekker bezig.
Op 500 meter lopen van de camping eten we deze avond in een Crotto een heerlijke pizza en daarna sluiten we de dag af met een drankje bij de caravan.

Donderdag 9 juni
Om 06.45 uur gaat de wekker. Dat betekent opstaan, douchen, laatste handelingen verrichten om startklaar te staan voor vertrek naar Siestri Levante. Als Cees de caravan achter de auto heeft gehangen en probeert weg te rijden horen we een keiharde knal. Het lijkt op een lekke band maar gelukkig valt het mee en blijkt hij een leeg bierflesje aan gort te hebben gereden. Dat vraagt om nog even een extra actie om de rommel op te ruimen en dan kunnen we echt vertrekken.
Jan rijdt voorop, via walkie-talkies hebben Ellij en ik contact om in noodzakelijke gevallen elkaar te kunnen bereiken. We zijn nog geen half uur op weg of we zijn onze vrienden ‘verloren geraakt’ (zoals de Vlamingen het zouden zeggen). De walkie-talkie heeft niet voldoende bereik om elkaar op die manier te kunnen informeren dus dan och maar even bellen. Cees blijkt een kortere route naar de snelweg te hebben gepakt en rijdt nu vóór ons. Dat wetende geven wij wat gas bij en sluiten we snel weer aan. Wij gaan richting Milaan, Genua met als doel vandaag onze caravan neer te zetten op camping Mare Mont in Sestrie Levante aan de Ligurische kust. De afstand hier naar toe is 280 kilometer. Met één tussenstop voor de sanitaire noodzakelijkheden arriveren we om 12.30 uur op de betreffende camping. De oprit naar de camping is zeer steil en smal. Wij parkeren achter elkaar voor de ingang waar al snel blijkt dat er nog drie plaatsje beschikbaar zijn. Wij mogen lopend e camping op om die te bekijken maar we hebben al heel snel gezien dat het geen plaatsen maar plaatsJES zijn, niet groter dan zo’n 70 vierkante meter. We weten meten dat we hier niet willen staan. Men is het er blijkbaar gewend want er is hulp beschikbaar om ons op een veilige manier de weg terug te kunnen garanderen. We mogen met auto en caravan de camping oprijden om vervolgens via een speciale manoeuvre weer in de juiste richting te staan om de steile weg naar beneden te kunnen rijden. Wij beslissen ter plaatse dat we 25 kilometer terug zullen rijden naar camping Rapallo in het gelijknamige plaatsje. Op deze camping hebben we ooit eerder gestaan en we weten dat er van daaruit de komende dagen genoeg activiteiten voor ons zullen zijn. We arriveren om 13.30 uur op de plaats van bestemming, herkennen alles op de camping, het lijkt alsof de tijd hier heeft stil gestaan. Het is 23 graden bij aankomst maar we hebben net genoeg tijd om de luifel te bevestigen én onze Crocs aan te trekken want nog geen half uur later valt de regen met emmers tegelijk naar beneden. We staan op campingplekjes met veel grint waardoor het water redelijk snel wegzakt maar het is één grote trieste bedoening…… Wat erger lijkt dat het is, want we hebben het naar onze zin met elkaar, we hebben voorlopig nog leesvoer genoeg, en…. morgen wordt het écht mooi weer!
We stappen om 19.00 uur in de auto en rijden langs de boulevard van Rapallo het stadje uit om via een smal bergweggetje uit te komen bij restaurant/pizzeria Da Romina. Het is een hele kunst om daar te parkeren maar dat is Cees wel toe vertrouwd. We hebben dit restaurant gekozen op basis van reviews in Tripadvisor en dat blijkt een goede keus te zijn. We zitten eerste rang om het onweer en weerlicht vanuit de bergen te kunnen zien en horen terwijl wij genieten van een heerlijke maaltijd. Achteraf zien we op internet dat de regenkans voor vandaag in deze omgeving 97% was. Wat ons betreft hadden ze er de ontbrekende 3% wel aan toe mogen voegen! Maar…. Voor morgen wordt een zonnige dag voorspeld dus wij gaan met een optimistisch gevel slapen1

Vrijdag 10 juni
Om 07.00 uur zijn we alweer uit de veren. We voelen de zon al voorzichtig tevoorschijn komen en daar gaan we vandaag ten volle van genieten! We kunnen heerlijk buiten ontbijten en hebben geen haast. Na een uurtje lezen en een kopje koffie vertrekken we naar Camogli, een plaatsje aan de Ligurische kust waar we jaren geleden ook eens geweest zijn en waar we toen voldoende moois hebben gezien om daar nog eens te willen gaan kijken. In de Mazda van Cees vertrekken we met een zonnig humeur vanaf de camping. Het eerste weggetje wat er als een soort uitdaging uit ziet wordt gekozen. Dat betekent slingerend door smalle bochten, zelfs een stukje met ingeklapte spiegels rijden omdat de weg zó smal is dat de auto er alleen op die manier schadevrij door heen gemanoeuvreerd kan worden, dit is op zich al een avontuur!
Camogli ziet er nog net zo schilderachtig uit als we in ons geheugen hadden, we weten nog precies wat we zullen zien als we bepaalde hoekjes om gaan en we herkennen onmiddellijk het restaurant waar we járen geleden onze eerste Café Americano hebben gedronken. Het is inmiddels 25 graden en de zon schijnt prachtig op de gekleurde gevels en het water. Het is heerlijk om hier weer rond te lopen.
Op de terugweg doen we boodschappen bij de plaatselijke Coöp, naast een broodje, melk en water kopen Jan en ik de ingrediënten voor een gezamenlijke avondmaaltijd bij de caravan.
We lunchen op de camping en na een uurtje relaxen springen we opnieuw in de auto om ook nog eens te gaan kijken in Portofino, wat bekend staat als het Italiaanse St. Tropez. Dit keer is Jan onze chauffeur. Met overal om ons heen Italiaanse chauffeurs - vaak ook in Piaggio autootjes (auto’s op drie wielen) - en scooterrijders, zijn ogen en oren aan alle kanten nodig, maar dat is Jan wel toe vertrouwd. We vinden een parkeerplaats in een parkeergarage waar we voor € 5,50 uur een uur mogen staan. Precies genoeg tijd om weer eens met eigen ogen te zien wat een walgelijk grote decadente boten er in het haventje liggen en wat een dure boetieks er langs de boulevard te vinden zijn met de meest onzinnige luxe artikelen. Het is niet voor ons weggelegd om ook maar een van de boetieks in te gaan om iets te kopen maar dat geldt voor de meeste mensen die hier rond lopen. Het valt ons op dat de enige mensen in de boetieks de verkopers en verkoopsters zelf zijn. Winkelend publiek hebben wij vandaag niet gespot. Natuurlijk worden er weer de nodige filmpjes gemaakt en foto’s genomen want dit zie je niet iedere dag.
Terug op de camping is het tijd voor een middagdrankje en rond 19.00 zitten we aan tafel voor een heerlijke maaltijd, verzorgd door Kokkie Jan (with a little help from me) op de Skottelbraai.
Om 22.30 uur zitten we nog steeds heerlijk buiten, dit was een dag zoals een zomerse vakantiedag bedoeld is en we hebben er met volle teugen van genoten!