Afscheid Lombok en laatste etappe Gili Trawangan

Zondag 5 juni
Net als op een chte zondag mogen we vandaag uitslapen. De dag begint feestelijk: voor het eerst in deze vakantie kunnen we douchen zonder ons te hoeven bukken om onder de sproeier te passen! We hebben afgesproken dat we om 08.30 uur gaan ontbijten in het restaurant bij ons hotel. Hiervoor hebben we gisteren een kokertje met ons wensenlijstje aan onze deur mogen hangen. Jan en Gerrie zitten om 08.15 uur buiten op hun veranda te wachten op hun bovenburen als een van de bediendes van het restaurant plotseling voor hun neus staat met het ontbijt. Invullen van het lijstje blijkt te betekenen dat het ontbijt aan de deur wordt bezorgd! En zo zitten we voor de eerste keer in deze vakantie niet met zijn vieren aan het ontbijt maar ieder op ons eigen terrasje van geroosterde boterhammetjes met roerei en/of jam, verse jus d’orange, koffie/thee, vers fruit. Geen slecht begin voor een zondag! We hebben met elkaar afgesproken dat we vandaag een hele dag NIKS anders gaan doen dan luieren op een heerlijk ligbed bij het zwembad van het hotel (met parasol!) aan de rand van het zwembad, op 20 meter loopafstand van de zee. Voordat we ons daar installeren maken we een korte wandeling langs het strand maar omdat het water erg hoog staat is het lastig lopen zonder natte voeten te krijgen. We gaan daarom niet verder dan zo’n 50 meter, nt ver genoeg om bij een strandtentje uit te komen waar een groepje locals zich heeft gevestigd in een soort van commune. Het lijkt hun uitvalsbasis voor de verkoop van sarongs, tassen en andere souvenirs, maar ze melden ons dat dit ook ‘the place to be’ is voor wie van een echte reggae avond wil genieten. We beloven om vanavond terug te komen als toehoorders van hun muzikale activiteiten. Voor dit moment willen we alle vier maar n ding: languit op een stoel, af en toe een beetje zwemmen in zee (30 meter lopen) of in het zwembad (3 grote stappen) en vooral veel lezen, knikkebollen en/of slapen! We weten van elkaar dat we geen van allen mensen zijn die uren niks kunnen doen, maar vandaag lukt het wonderwel! Onder de parasol is het aangenaam vertoeven, de ligbedden zijn voorzien van heerlijk dikke kussens en grote dikke handdoeken, dus op deze manier is luieren een feestje! Rond de lunch pakken we onze spullen op, gaan ons in ons huisje (30 meter lopen) netjes aankleden en ploffen daarna neer in het restaurant bij het hotel voor een lichte maaltijd. Bij dit hotel lijken ze het woord ‘pamperen’ te hebben uitgevonden want onze servetten worden netjes op onze schoot gelegd en bij het bestellen van een biertje worden de glazen netjes vol geschonken en als een duveltje uit een doosje komen de obers weer te voorschijn om het glas opnieuw vol te schenken zodra dat leeg is. Bij elke maaltijd wordt ons toegewenst dat het ons vooral maar mag smaken en elke medewerker van het hotel die we tegenkomen vraagt ons hoe het met ons gaat. Deze dienstbaarheid en bescheidenheid maken we op onze hele reis al mee, maar in dit hotel voelt het extra bijzonder en warm.
Na de lunch gaan we door waar we vandaag mee begonnen zijn: luieren bij het zwembad. Als de mannen zich een uurtje op een ligbed in de zon verpozen kruipen de dames bij elkaar op een extra breed ligbed onder een nog breder afdakje, heerlijke genesteld in de kussens, om wat luchtige gedachten en hersenspinsels met elkaar door te nemen. Een potje thee erbij en Ellij en Gerrie hebben het gevoel dat ze hun eigen theemomentje hebben waar ze in het ‘gewone’ leven regelmatig naar verlangen. Dit is dan wel een luierdagje maar zeker geen verloren dag! Dit is bijtanken om nog een paar hele mooie dagen aan te kunnen!
Om 16.30 uur komen we na een ‘meeste stemmen gelden’ momentje overeen dat we toch nog een ritje gaan maken naar Pura Batu Bolong. Dit ligt op ca. 10 kilometer van ons hotel en met de taxi zijn we daar binnen een kwartier. Pura Batu Bolong (betekent: Tempel van de holle rots) is een klein Hindoe-Balinees heiligdom, gelegen op een rots in zee. Er zit een gat in de rots waardoor je de zee kunt zien en daaraan dankt deze tempel zijn naam. Volgens het boekje is het tempeltje niet bijzonder maar hangt er een mystieke sfeer en is het een plekje waar je aan het eind van de dag veel mensen kunt zien die daar hun offergave komen brengen en wierookstaafjes branden. Vanaf de rots is bovendien een prachtige zonsondergang te zien. Het besluit om dit uitstapje te maken blijkt een goede beslissing want we zien inderdaad de prachtig geklede mensen die hun offergave komen brengen en de zonsondergang (met Bali op de achtergrond) is een sprookje!
Terug naar het hotel. Niet met een ‘lombok-ferari’ (cidomes / paardenkar) maar opnieuw met de taxi, voor de avondmaaltijd. We eten voortreffelijk en genieten na van een echte uitrustdag,
Natuurlijk komen we onze belofte na om nog even naar het strandtentje te lopen voor een afzakkertje en te kijken wat de reggaemuzikanten voor ons in petto hebben. Als we aankomen worden we al van afstand van harte welkom geheten. Er zit op dat moment een Oostenrijks stel op een bankje onder een grote boom die bij dit tentje hebben gegeten en ook van het reggae optreden willen genieten. Terwijl wij onder diezelfde grote boom handen schudden van de muzikale vrienden valt er bij Gerrie op haar schouder een grote flots vogelpoep. Nou hebben we wel eens gelezen dat dat geluk brengt, dus niet moeilijk doen, een vochtig doekje doet wonderen! Er wordt een bankje voor ons neergezet waarop wij plaats mogen nemen. De hele groep die hier leeft en woont bestaat uit een gemêleerd gezelschap van zo’n 7 personen (vader, moeder, vijf grote volwassen mannen met verschillende haar- en huidskleur), en een klein jongetje dat ligt te slapen op een bankje onder een boom. Alles wat hier gebeurt gaat aan hem voorbij, hij slaapt overal door heen Cees en Jan bestellen een vertrouwd Bintang biertje, Ellij en Gerrie een gewone kop thee. We nemen plaats op een bankje. Met de zee op zo’n 20 meter achter ons zitten wij op 5 meter afstand van de reïncarnatie van Bob Marley die een gitaar ter beschikking heeft waarvan een snaar ontbreekt. Een muzikale vriend van hem heeft een zoutbusje (waarschijnlijk met rijstkorrels) ter beschikking en de andere muzikale vriend beschikt over een ‘drumstel’ dat is samengesteld uit in elkaar getimmerde houten stokjes waar een colablikje en een plastic fles aan is vastgebonden. Het is geweldig om te zien en te horen wat een ritmische muziek ze met zijn drieën kunnen maken! Dat de zangkwaliteit van Bob niet helemaal je-van-het is maakt echt niet uit. Het is een heel bijzonder sfeervol samenzijn. Dat de thee een raar smaakje heeft mag de pret niet drukken. Het is aardedonker dus wij laten zonder iemand te beledigen onze thee achter ons in het zand verdwijnen. Als wij op een bepaald moment opzij van ons kijken zien we dat de Oostenrijker aan zijn rechterhand zit te ruiken…., daarna aan zijn linker…., weer aan zijn rechter…. Een van de muzikanten wordt erbij geroepen om ook eens te ruiken en dan volgt diens reactie: ‘sorry…., chicken in de tree!’. Het blijkt dat er in de grote boom twee (of drie) kippen zitten waarvan er in elk geval n de Oostenrijker op zijn hand heeft gepist (sorry voor het woord maar zo heet dit bij kippen!) Nu weten we meteen waarom het vogelpoepje bij Gerrie geen gewoon klein vogelpoepje was! Het mag de pret niet drukken, we genieten van een heel bijzonder optreden. Dat de drummer af en toe halverwege een nummer even af moet haken omdat zijn telefoon begint te rinkelen maakt het alleen maar leuker en bijzonderder. We zien hier een groep mensen die ons het gevoel geven dat zij het leven nemen zoals het komt en daar op hun eigen muzikale manier uiting aan geven. Hiermee wordt ons dagje niksen op een hele bijzondere manier afgesloten en hebben we heel even het gevoel mee te hebben gedaan aan het programma ‘Terug naar de rimboe’. Tijd om de koffers weer in te pakken, een nachtje goed te slapen en ons op te maken voor vertrek naar onze volgende bestemming.

Maandag 6 juni
Om 08.00 uur genieten we voor de laatste keer van de meer dan vriendelijke bediening en van een overheerlijk ontbijt in ons hotel in Mangsit. Om 09.00 uur worden we door onze chauffeur voor vandaag en morgen, Wayan, opgehaald. De eerste stop is na 5 minuten bij een geldautomaat. De knip moet worden gevuld, want alleen voor niks gaat de zon op! Via Senggigi rijden we langs het vissersdorp Pura Segara waar we een grote Chinese begraafplaats zien liggen. Vanaf de weg zijn vele kleurige praalgraven te zien. De begraafplaats is zo groot dat het ook wel dodenstad wordt genoemd. We rijden verder langs Ampenan, bekend om de visvangst. Vervolgens komen we door de hoofdstad van Lombok, Mataram. In deze stad is een grote moderne woonmall te vinden waar met name veel Chinese produkten worden verkocht. Hoewel onze chauffeur het maar raar vindt dat wij hier niet willen stoppen om te shoppen ligt het niet alleen aan de mannen dat we hier ‘nee’ tegen zeggen, zelfs de twee meisjes vinden dit om 09.45 uur echt te vroeg! Na Mataram volgen er verschillende dorpen waar we rijst-, chili peper- en maisvelden passeren. De dorpjes zien er sober en vaak verwaarloosd uit. Er ligt overal (net als op heel veel andere plaatsen op Java en Bali) vuil en plastic langs de straten en de huisjes en winkeltjes zien er armoedig uit. Kippen lopen tussen de rijstekorrels die te drogen liggen op plastic zeilen langs de rand van de wegen waar de roetpluimen van het drukke verkeer je om de oren vliegen. Ook hangen er overal wasjes te drogen op lijntjes of struiken langs de weg en regelmatig zien we de dorpsbewoners hun vaat wassen in rivierwater waar veel vuil in drijft, of in plastic emmers en teiltjes waar al vele kopjes, borden en pannen gewassen lijken te zijn.
Zodra we bij de dorpjes op dit eiland de winkelstraten naderen wordt dit aangekondigd door een grote verkeerschaos. De eerder genoemde paardenkarren rijden afgeladen vol met mensen, met de door hun op de locale markt gekochte koopwaren tussen zich in, door de straten. Ook zien we heel veel vrachtauto’s met open laadbakken waarin runderen en mensen met elkaar opeen gepropt zitten/staan/liggen. We hebben al veel gezien maar het kan altijd nog gekker dus we raken nooit uitgekeken.
We arriveren rond 11.00 uur in Sukarara. Dit dorp bestaat uit inwoners waarvan de vrouwen allemaal hetzelfde beroep uitoefenen: het weven volgens eeuwenoude technieken. Hier krijgen we een rondleiding langs een aantal woningen waar de vrouwen dag in dag uit 10 uur tijd besteden aan het weven van sarongs en tafelkleden. Per dag wordt met 10 uur weven 25 centimeter toegevoegd aan het produkt waar men mee bezig is. Indrukwekkend om te zien. In het dorp is een grote art shop waar we koffie krijgen aangeboden en waar uiteraard geprobeerd wordt om ons een mooi tafelkleed te verkopen. Wij blijven standvastig en laten ons niet verleiden iets te kopen. In plaats daarvan geven we een donatie voor de hartelijke ontvangst, de rondleiding en de lekkere koffie. We vervolgen onze rit over wegen die steeds slechter worden. Er zijn delen bij waarvan Jan opmerkt dat ze dit bedoelen met ‘asfalt weg’. Er zitten meer gaten in de weg dan dat er asfalt te vinden is en we hobbelen grote stukken niet harder dan 10 kilometer per uur voort. Het slechte onderhoud van de wegen, huizen en omgeving is een schril contract met de vele moskeeën die we op onze rit van de westkust naar het binnenland tegen komen. Elke 2 kilometer staat er wel een moskee of is men een nieuwe moskee aan het bouwen. Nu bestaat de bevolking op Lombok wel voor 80% uit Moslims (Sasaks) en wonen zij voornamelijk in dit deel van Lombok waar wij door heen rijden, maar het is onvoorstelbaar om te zien hoeveel pracht en praal er aan deze gebouwen te zien is terwijl alles er om heen armoe uitstraalt. Het blijkt dat elk dorp gemiddeld 1 moskee per 100 inwoners wil bezitten. Veel dorpen bestaan uit zo’n 300 inwoners en dat betekent voor zo’n dorp dus minimaal drie moskeeën. Er lijkt nog altijd veel werk aan de winkel want overal zijn half afgebouwde moskeeën te zien en langs de weg worden er regelmatig donaties gevraagd aan de passerende verkeersdeelnemers. Volgende activiteit in ons reisprogramma voor vandaag is een bezoek aan het Park van Narmada. Dit was het vroegere zomerverblijf van de Balinese vorsten van Lombok en is een nabootsing van het kratermeer van de vulkaan Rinjani. Het was traditie dat men jaarlijks een bedevaart maakte naar de vulkaan Rinjani om daar offergaven in het kratermeer te werpen. De Balinese koning die in de 19e eeuw heerste was te oud en ziekelijk om die lange tocht te maken en liet daarom als een soort van Madurodam een miniatuuruitvoering van de vulkaan en het kratermeer nabootsen. Op deze manier kan hij zijn religieuze verplichtingen nakomen. Volgens de verhalen had hij ook nog andere motieven voor de aanleg van dit meer: hij bespiedde er de badende dorpsmeisjes en zocht er zijn minnaressen uit. Wij wandelen er plichtsgetrouw rond (we zijn er nu toch) met een gids, maar zijn absoluut niet onder de indruk van wat we zien. Alles ziet er slecht onderhouden uit en wij zijn moe, dus we houden het snel voor gezien. Door naar de Pura Lingsar, volgens onze reisbeschrijving het enige tempelcomplex ter wereld waar hindoes en moslims gezamenlijk hun godsdienst belijden. Het is beslist niet wat wij ervan verwacht hebben dus we houden het snel voor gezien.
We wandelen terug naar onze bus en besluiten dat we eerst maar eens gaan lunchen. Geen onverdeeld succes. Cees, Jan en Gerrie krijgen een redelijke maaltijd voorgeschoteld, maar Ellij krijgt een stukje eend wat qua formaat een pootje van ‘Kwik, Kwek of Kwak’ geweest moet zijn maar qua ouderdom een hl klein stukje ‘oom Dagobert’ moet zijn geweest!
Na de lunch nog een nieuwe kans op een stukje cultuur: Het Waterpaleis van Mayura. Om naar binnen te mogen moeten we een rode sjerp huren voor € 0,50 p.p. Dit bedrag komt ten goede aan het onderhoud van het Waterpaleis. Nou wij wensen ze veel bezoekers toe want wij hebben het idee dat er heel veel sjerpen verhuurd moeten worden om dit complex wat op te leuken. Dit klinkt wat oneerbieding maar het is zo’n verschil met Java en Bali wat we op Lombok zien dat dit het gevoel is wat hier bij ons wordt opgeroepen. We zijn er voor vandaag helemaal klaar mee en slaan het voorstel van onze chauffeur om nog een bamboedorp te gaan bezoeken vriendelijk doch resoluut af. Onze chauffeur lacht hier om en denkt er waarschijnlijk het zijne van, maar wij willen maar n ding: naar ons hotel! Het is inmiddels 14.30 uur en vanaf vertrek vanmorgen om 09.00 uur hebben we pas zo’n 25 kilometer gereden. Nog ca. 35 te gaan over wegen die de naam ‘weg’ niet mogen hebben dus we schommelen en hobbelen dat het een lieve lust is. Onze chauffeur stopt nog een keer om te tanken. Als er 8 liter in de tank zit lijkt deze vol, maar Taywan heeft blijkbaar besloten dat hij 20 liter wil tanken en dat betekent dat er nog voor € 1,- bijgevuld moet worden. Dat gebeurt door heel hard tegen het busje te duwen waardoor deze gaat schommelen met ons vieren erin. Dat voelt bijna hetzelfde als onze hele rit vandaag! Hoe verder we richting hotel komen hoe slechter de weg wordt, hoe meer moskeeën er langs de weg staan en hoe meer gesluierde moslims we zien lopen. Op een moment dat we er echt nog niet aan toe zijn staan we plotseling bij ons hotel The Green Orry in het dorpje Tetebatu. Na de luxe van de afgelopen 2 dagen is dit het andere uiterste. Het dorpje heeft n winkelstraatje en ons hotel ligt aan het eind daarvan een weggetje op naar boven. Het blijken zeer kleine huisjes zonder airco te zijn en het enige wat we aantreffen in het huisje is een bed, een wc, wastafeltje en een douche, en voor ieder een handdoek.
Het is even slikken maar dit is het moment om te bewijzen dat we ondanks luxe de afgelopen weken toch heel gewoon zijn gebleven!
Dat het er allemaal wat smoezelig uitziet, daar zullen we het mee moeten doen. We hebben wat hygiëne betreft al voor hetere vuren gestaan in deze vakantie en al heel veel papieren zakdoekjes en vochtige doekjes versleten om lichtknopjes, kranen, servethouders, zout- en pepervaatjes, etc. beet te pakken c.q. schoon te maken! Kippen lopen tussen de rijstekorrels die te drogen liggen, wasjes hangen te drogen langs de wegen waar de roetpluimen je om de oren vliegen en zo kunnen we nog vele voorbeelden aanhalen.
Onze chauffeur wil om 16.30 uur nog met ons naar een waterval rijden maar wij hebben voor vandaag genoeg gezien. Zijn aanbod om dan morgenochtend om 07.30 uur naar de waterval te rijden voordat we naar de haven gaan voor onze overtocht naar Gili Trawangan wijzen we vriendelijk af. Hij kijkt ons aan en moet er om lachen, hij vindt ons vast een stel rare toeristen! Nou, hij mag denken wat hij wil maar wij verzetten geen voet meer vandaag en morgen willen we uitslapen!
In het restaurantje bij het hotel kunnen de mannen een lekkere Bintang bier bestellen. Wijn is hier niet te krijgen dus de dames wagen zich aan de gemberthee met palmsuiker. Ze hebben deze thee geproefd bij een bezoekje aan een koffieplantage en die heerlijke smaak zit nog helemaal in hun hoofd. Kleine vergissing: beetje palmsuiker erbij….. nog een beetje…. Nog een beetje….. wat we ook proberen het is niet te drinken! Dan toch maar weer een kopje Lombok koffie en daarna aan de rosé waar we al dagen heel zuinig op zijn en die Ellij en Jan vandaag de hele dag in hun rugzak hebben meegesjouwd.
Om niet de rest van de avond op een plekje te zitten waar we geen kant uit kunnen, wandelen we nog even naar het dorp waar een voetbalwedstrijd wordt gespeeld tussen voetbalteams van de rijstvelden uit de omgeving. Hierna ook nog een wandelingetje over de dorpsweggetjes waar we veel locals tegen komen die ons maar grappige grote mensen vinden en hun kindertjes die met de paplepel ingegoten lijken te hebben gekregen bij het groeten meteen de hand op te houden in de hoop op een gulle gave. En ondertussen schalt de ene oproep voor het gebed na de andere over het dorp. Wat een kabaal!!
Eten in het restaurant bij ons hotel vraagt wat geduld want ze hebben hier alle tijd en voor alle vier tegelijk opdienen gaat niet lukken, maar wat geeft het: wij hebben ook alle tijd (we kunnen toch nergens anders heen) dus wat maakt het uit! De mensen zijn aardig, zijn zo druk met een potje tafeltennis dat ze vergeten dat ze wellicht wat extra kunnen verdienen door de menukaart aan te bieden voor een dessert, tokkelen wat op een gitaar en proberen in het Nederlands met ons een gesprekje aan te gaan. De sfeer is heel gemoedelijk. Rond 21.30 uur trekken we ons terug in ons poppenhuisje en gaan proberen om nog wat te lezen en daarna te slapen.
Dinsdag 7 juni
Vandaag eindigt ons Lombok avontuur en gaan we op weg om over te varen naar het eiland Gili Trawangan, een van de drie bounty eilanden met veel koraalriffen, gelegen tegenover de eilanden Lombok en Bali. We vertrekken na een nacht erg slecht slapen in een bedompte kamer al om 08.45 uur, een kwartier eerder dan was gepland. Dat wij zo vroeg uit de veren zijn komt niet alleen door het bedompte kamertje maar ook door de oproep tot gebed wat vanuit meerdere moskeeën al vanaf 04.15 uur begint. Onze chauffeur zit nog aan zijn ontbijtje als wij al met koffers en rugzakken klaar staan om dit deel van Lombok te verlaten. Zijn ontbijt wordt meteen in de steek gelaten want de toeristen met hun wensen komen hier op de eerste plaats. Wij voelen ons lichtelijk bezwaard Taywan maakt ons duidelijk dat hij er helemaal klaar voor is. En zo vertrekken we, hobbelend en stuiterend over de zelfde wegen die we gisteren gereden hebben, terug richting Senggigi op weg naar de haven Teluk Kodek. Onderweg stoppen we nog een keer om foto’s van een lokale markt te maken, een koffiestop bij Narmada, naast het park van de Balinese koning waar we gisteren geweest zijn, in een klein cafeetje waar we Lombok koffie drinken. We zitten zij aan zij op het enige bankje wat dit koffietentje rijk is, met onze rug naar de buitenkant en onze neus bijna tegen de toonbank aan waar de lokale lekkernijen staan. We worden getrakteerd op kroepoek bij de koffie in plaats van een koekje. Of we dit uiteindelijk zelf moeten betalen weten we niet maar feit is dat we niet meer dan een totaalbedrag
2,-- moeten afrekenen! Nogmaals een stop bij een lokale markt waar heel veel paardenkarren geparkeerd staan. Dit worden zo’n beetje onze laatste foto’s van Lombok. Langs koffieplantages en rijstvelden rijden we de laatste kilometers op weg naar de haven. Nog een laatste stop om een stel apen langs de weg pinda’s te voeren die onze chauffeur voor ons heeft meegenomen en dan staan we toch nog heel onverwacht in de haven waar we met een speedboot zullen overvaren naar Gili Trawangan. Onze boot is een mooie gele, waar behalve onze schipper niet meer in past dan wij met zijn vieren en onze koffers. De schipper vraagt ons of we ‘fast or slow’ willen overvaren. Voordat de mannen hun voorkeur uit kunnen spreken hebben de vrouwen al duidelijk gemaakt dat zij voor slow kiezen. Nou….. slow blijkt fast genoeg te zijn want we scheuren over het water terwijl onze chauffeur Taywan ons als een zorgzame huisvader vanaf de kade uit staat te zwaaien. Binnen een kwartier zetten we voet aan wal exact voor de ingang van ons hotel Villa Ombak. Met een heerlijk fruitdrankje worden we welkom geheten. Cees en Ellij hebben een huisje op de benedenverdieping in het hotelpark, Jan en Gerrie verblijven in een bovenwoning. De kamers zien er fantastisch uit en de doucheruimte lijkt wel een badzaal! Wij hebben wij er alle vertrouwen in dat dit nog een paar mooie dagen gaan worden! Na de lunch in ons restaurant en een uurtje voor onszelf wandelen we langs de restaurantjes en winkeltjes op het eiland, kiezen een plekje voor een gezellig drankje en avondeten en we eindigen in het restaurant bij ons eigen hotel waar een fantastische band speelt. We hebben het goed! Vanavond zomaar eens laat naar bed want we hebben nog maar een paar dagen. Morgen op zoek naar een snorkelplekje en fietsen huren voor een rondrit over het eiland.