Nog een stukje eiland van César Manrique

22 november
Vandaag begint de dag met bewolking en regenspettertjes. Dit wordt weer geen dag om in badpak op een ligstoel aan het strand of aan de rand van het zwembad te liggen. De huurauto wordt daarom ook deze dag weer ingezet, dit keer om de noordkant van het eiland te gaan bekijken. Eerst genieten van rustig van het ontbijt en bespreken we de volgorde van de bezienswaardigheden die we willen gaan bekijken. Als we rond 10.30 uur vertrekken wordt ons eerste doel een bezoek aan Fundación César Manrique gelegen op het zuidoostelijk deel van het eiland. Het huis dat zondag gesloten was is nu toegankelijk. César Manrique was beeldhouwer, schilder en architect. Hij wordt gezien als een van de pioniers van moderne kunst in Spanje.
In opdracht van de regering creëerde hij de 7 toeristische centra van Lanzarote, waarvan wij er al enkele hebben kunnen bewonderen. Ook op veel rotondes langs de wegen staan kunstwerken van deze locale kunstenaar die in 1992 is overleden. Manrique had een grote invloed op de bescherming van de natuurlijke en culturele rijkdommen van het eiland. Hij overtuigde de regering ervan om hoogbouw op het eiland te verbieden evenals het gebruik van grote reclameborden, omdat ze het karakter van het landschap zouden verstoren.
Een wandeling door dit museum en daarmee dus ook door het voormalige woonhuis van deze kunstenaar is de moeite waard. Heel veel wit, onverwachte ruimtes, overal lounge plekjes, een expositieruimte met veel schilderijen van deze artiest en zelfs de doucheruimte kan door een glazen deur bekeken worden.
Na een half uur rondkijken, fotograferen en filmen vervolgen wij onze weg omhoog richting noorden. Langs de kust in het noordoosten ligt Jameos del Agua. Jameos betekent ´kloven’. Hier dalen we af, via een wenteltrap een grot in waarbij we een witgekalkt waterbasin passeren wat een normaal zwembad met chloorwater lijkt maar waar men via een hele schuine afloop wel in het basin zou kunnen komen, maar eruit zou (bijna) onmogelijk worden. Drie keer raden door wie dit is aangelegd…. !
Binnen in de grot is een zoutwater meer waarin hele bijzondere albino kreeftjes rond zwemmen. Ook is er een speciale ruimte gemaakt die gebruikt wordt voor concerten. De akoestiek hier moet volgens de boekjes zeer bijzonder zijn, wij krijgen er niet meer van mee dan het geluid van concertmuziek uit een luidspreker en dat klinkt al prachtig!
Volgende stop ligt zo’n 2 kilometer verderop: Cueva de los Verdes. Deze grot is ontstaan door lavastromen en is ongeveer zeven kilometer lang. De naam van het stelsel komt van de familie Verde die zich hier in de zeventiende eeuw heeft verstopt voor de piraten die het eiland binnenvielen. Wij dalen met een gids af naar de onderste grot en vanaf dat punt lopen we langzaam aan weer naar boven terwijl we onderwijl uitleg krijgen over het ontstaan van dit gangenstelsel. De afstand die we lopen is ongeveer 1 kilometer en duurt een klein uur. De gids vertelt zijn verhaal in het Spaans en vervolgens in goed verstaanbaar Engels. De hele groep, bestaande uit zo’n 40 personen, hoort hem regelmatig zeggen dat we goed moeten bukken op plaatsen waar het erg laag is, omdat lavagesteente echt harder is dan een mensenhoofd (‘ Watch your head ladys and gentlemen!’) Tóch lukt het een paar bezoekers van de grot om dit zelf uit te proberen! Aan hun gezichten te zien weten wij dat de gids gelijk heeft!! De verschillende lichteffecten in de grot maakt het bezoek aan deze cuava tot een prachtige belevenis! Halverwege de grot is een ruimte ingericht als theater. Hier worden regelmatig concerten gegeven door een kamerorkest. De akoestiek moet fantastisch zijn! In het laatste deel van de wandeling krijgen we een groot geheim te zien wat niet van het eiland af mag. Het verhaal wordt geheimzinnig ingeleid en wij moeten beloven dat we dit geheim voor de rest van ons leven met ons mee zullen dragen en aan niemand zullen doorvertellen. Wat we vervolgens te zien krijgen maakt grote indruk, écht waar! Deze prachtige ervaring nemen we mee in onze herinnering en wie hier ooit zelf zal komen zal hetzelfde te weten komen als wij!
Weer 9 kilometer verderop ligt, strak langs de kust aan de noordwest kant van het eiland, Mirador del Rio. Dit is een van de zeven ‘wereldwonderen’ van César Manrique . Op deze punt van het eiland op de berg Risco de Famara bouwde Manrique een woning in de rotswand. De woning is in gebruik als restaurant. Op een hoogte van 480 meter heb je hier uitzicht op het eiland La Grasiosa, een piepklein eilandje wat alleen met een veerbootje te bereiken is. Mooie plek voor een kopje koffie dus!
De route terug naar het hotel loopt langs het dorpje Haria, bekend als ‘het dal van de duizend palmen’. De zowat 3000 palmen die hier groeien zijn geplant door inwoners die er een gewoonte van maakten om bij de geboorte van een meisje één palm te planten en bij de geboorte van een jongetje twéé. De palmen leveren materiaal aan de plaatselijke mandenvlechters, een traditioneel ambacht in Haría. In Haria sleet Manrique zijn laatste levensjaren en hij ligt er begraven op het plaatselijke kerkhof. Hoewel de boekjes melden dat het zeer de moeite waard is om een bezoekje aan dit dorp te brengen vinden wij het op afstand bewonderen voor vandaag voldoende. Met alle activiteiten die we vandaag op het programma hadden staan hebben we onze dag aardig weten te vullen. Terug bij ons huisje is het dan ook tijd voor een drankje en een poosje nagenieten. Niet in de zon, want die laat zich niet zien. Het avondvermaak, daar zorgen we zelf voor!

23 november
De dag begint met regen. Voor het eerst missen we onze paraplu die we thuis hebben gelaten. We lopen dan ook maar een stapje harder dan we afgelopen week gewend zijn, naar het hotel voor ons ontbijt.
Na het ontbijt trekken we ons terug in ons huisje om een uurtje te lezen in afwachting van opklaringen. Om 10.30 uur ziet de lucht weer blauw en is het zo’n 20 graden. Mooie temperatuur om een ritje langs de kustlijn te maken op zoek naar een gezellig restaurant aan zee voor ons dagelijkse koffiemomentje.
Wij rijden richting zuiden van het eiland tot aan de plaats Puerto del Carmen, een voormalig vissersdorpje, tegenwoordig het grootste toeristische centrum van Lanzarote. Hier schijnt inmiddels de zon en daarom besluiten we een heerlijke wandeling langs de boulevard van deze mooie badplaats te maken.
In een restaurant met prachtig uitzicht over het water drinken we het lekkerste kopje koffie van deze vakantie voor de prijs van € 1,15 per persoon!
Van Puerto del Carmen rijden we terug via Playa Quemada en Papagayo naar ons hotel. We zijn mooi op tijd terug voor een lichte lunch. Hoewel de temperatuur iets omhoog is gegaan blijft het bewolkt en waait het hard, waardoor het geen weer is om te zonnen. Lekker buiten zitten is er niet bij dus dan maar lekker een uurtje in ons huisje met een goed boek! Rond het avondeten krijgen we een fikse regenbui, dus voor het eerst deze week jassen aan! We spelen ons potje klaverjassen in de nachtbar en houden het om 22.30 uur voor gezien. We nemen afscheid van Ian en Angela, waar we gedurende de week een leuk contact me hebben gehad en dan is het tijd om de koffer weer in te pakken. Morgen om 07.55 uur worden we opgehaald bij het hotel om weer naar de luchthaven te worden gebracht. Om 11.00 uur gaan we de lucht in en tegen de avond zullen we dan weer landen op Schiphol. Een weekje Lanzarote….. het was een onverwachte bestemming, minder warm dan gehoopt en gewenst, maar zeer de moeite waard omdat er veel te zien was. Ook de gezelligheid met elkaar smaakt naar meer. De kaartpot heeft al weer een bodempje dus nieuwe plannen worden al gesmeed!