Time out in Sanur en overtocht naar Lombok

Donderdag 2 juni
Ondanks het feit dat wij vandaag pas om 11.00 uur worden opgehaald om naar de volgende plaats van bestemming te gaan, staan we toch om 07.00 uur op. We hebben dit ritme te pakken en het kost ons weinig moeite om op die tijd ons bed uit te komen. Dat we vervolgens om 08.00 uur nog niet erg spraakzaam aan het ontbijt zitten is iets waar we alle vier geen moeite mee hebben. Er zijn voldoenden mensen van het hotel om ons heen die – al zie je ze voor de vierde keer in een uur - vragen: ‘Goodmorning!! How are you to day? Were are you from? You like Indonesia?, Etc.’ Ook willen de chauffeurs van de hotels graag weten of we al vervoer hebben naar onze volgende bestemming, want als dat niet zo is, hopen zij uiteraard op een mooi ritje. Bij ons hebben ze helaas pech omdat onze reisorganisatie alles al heeft geregeld.
Deze morgen hebben we na het ontbijt nog 2 uur de tijd dus sjokken we nog maar een stukje richting centrum op zoek naar een koffietentje voor een kopje Bali koffie. Deze koffie is lekker sterk en wordt, net als Java koffie, gemaakt met ‘koffieprut’ in je kopje. De laatste slokjes moeten daarom voorzichtig gedronken worden zodat de drab op de bodem achter blijft. Wie dat vergeet heeft bij de laatste slok een hapje weg te werken.
Om 10.30 uur zijn we terug bij het hotel en hebben dan al een natte rug van het wandelingetje. We zijn we er klaar voor om naar onze volgende bestemming te reizen. De chauffeur laadt onze koffers in en als los pakketje onze box met rosé waar we heel zuinig op zijn. Wij nemen afscheid van chauffeur Norman en zijn vrouw (die het restaurant runt bij het hotel waar wij verbleven) en verlaten Ubud zonder een bezoek te hebben gebracht aan het apenbos. Wellicht hebben we iets gemist maar met zo weinig tijd in deze plaats hebben we keuzes moeten maken. Apen hebben we onderweg al genoeg gezien dus bij ons werd het de fietstocht, waar we beslist geen spijt van hebben! De afstand vandaag van Ubud naar onze volgende bestemming blijkt minder dan een uur rijden te zijn. Wellicht willen we onderweg nog een zilversmid bezoeken? ‘Nee, dank u, dat programma hebben we al gehad!’. Omdat het niet overdreven druk is en wij geen ‘onderweg-uitstapjes’ hebben arriveren we al vóór 12.00 uur op onze plaats van bestemming, het Mercure hotel, gelegen aan het strand in Sanur. Bij aankomst staan er security medewerkers die onze auto met een scanner controleren op verdachte zaken. Dat blijkt hier nodig te zijn na een aantal aanslagen die in dit gebied de afgelopen jaren hebben plaatsgevonden. Het geeft ons even een raar gevoel dat we in zo’n omgeving zijn, maar we realiseren ons ook meteen dat veiligheid voor alles gaat. Onze kamers zijn nog niet schoongemaakt en pas om 14.00 uur beschikbaar. Inchecken kan wel, dus dat doen we dan maar vast. De mannen mogen plaatsnemen op een bankje achter een balie, terwijl de vrouwen op gepaste afstand plaatsnemen. Ze worden geholpen door een mooie dame, en nóg n, en nóg n en dan volgt er nog een vierde die de heren een welkomstdrankje komt aanbieden. Zoveel moois om je heen en zo dichtbij, daar ga je toch bijna van naast je schoenen lopen! Terwijl de dames denken dat het een misverstand is en hun drankje gewoon vergeten is, kijken de mannen over hun schouder naar hun wederzijdse partner met een blik: ‘Kijk eens hoe belangrijk wij zijn?’ Zij kunnen zich hier later niets meer van herinneren, maar helaas voor hun is dit hele gebeuren door Ellij op film vastgelegd dus ontkennen heeft geen zin! Wij krijgen alsnog ons drankje en voelen ons weer helemaal rechtvaardig behandeld!
De koffers worden bij de receptie in bewaring genomen en wij gaan de tijd tot 14.00 uur overbruggen met een wandeling door de tuin van het Mercure Hotel, waarin ook wij straks ons huisje krijgen toegewezen, en lopen langs het zwembad tot aan het eind van de tuin die aansluit op het strand. Een wandelingetje langs het stukje strand wat naar rechts gaat is de volgende activiteit en omdat het weer een erg warme dag is vandaag ploffen we al snel op een terrasje neer waar we onze middagmaaltijd nuttigen. We worden tijdens het eten getrakteerd op een dansoptreden van een paar mooie Balinese meisjes dus de tijd die we moeten wachten komen we op een prettige manier door.
Om 13.45 uur melden we ons opnieuw bij de receptie en worden we naar onze huisjes begeleid door de kofferboys die onze bagage weer netje voor ons binnen brengen. Grote schrik! Onze tas met rosé is in de auto blijven staan! Dat wordt water drinken vanavond! Nadat we ieder ons eigen huisje hebben ‘ingericht’ willen we de lijst invullen om onze vuile was in te leveren voor de wasserij. Dit hotel hanteert niet de leus ‘wast een berg, kost een beetje!’ want de prijzen staan in dollars vermeld en omgerekend kost het wassen van n T-shirt bijvoorbeeld al € 2,50. Wij kiezen ervoor om de meest noodzakelijke dingen op de hand te wassen en de rest te bewaren tot ons volgende overnachtingadres in de hoop dat het daar goedkoper is. Bij Cees en Ellij op de kamer rinkelt onverwachts de hoteltelefoon. De chauffeur van ons busje heeft de tas met rosé in zijn auto gevonden en is terug komen rijden om deze alsnog af te leveren. Al die offertjes van de Balinezen hebben de boze geesten blijkbaar goed gestemd want dit is toch wel een geluksmomentje!
Na onze huishoudelijke taak hebben we nergens anders puf voor dan een paar uurtjes te luieren aan het strand of bij het zwembad. De eerste optie, strand, wordt uitgeprobeerd. Het is echter eb en daardoor heel ver lopen om in diep zeewater te kunnen zwemmen. Bovendien is het water erg warm. We pakken onze spullen op en verhuizen naar het zwembad bij het hotel. Een flink bad waarin 10 baantjes zwemmen 2 x zoveel is als in de zwembaden waar we eerder hebben gezwommen. Omdat we na een poosje niet meer in de zon kunnen zitten verplaatsen we nogmaals. Dit keer naar het nog grotere zwembad precies achter onze huisjes. Hier houden we het nog een uurtje uit en dan vinden we het genoeg voor vandaag. Tijd voor een verfrissende douche en schone kleren om in het centrum van Sanur te gaan eten. Voor € 2,-- worden we per taxi naar een restaurant in het centrum van Sanur gereden en afgezet voor restaurant Casa Luna waar we volgens de chauffeur goed en goedkoop kunnen eten. Hij heeft niks teveel gezegd! Heerlijke gerechten, mooi en schoon restaurant, heerlijke gerechten, feestelijk opgediend en daarbij muzikale ondersteuning door een blues gitarist die vooral het repertoire van Eric Clapton en Elvis beheerst. Op zijn verzoek of we muzikale wensen hebben vraagt Jan een verzoeknummer aan van Joe Cocker. Hij kent het betreffende nummer niet maar biedt een alternatief aan wat wij ook prima vinden. Terug naar ons hotel kiezen we de makkelijkste weg: een taxichauffeur die ons vraagt of hij ons naar ons hotel mag brengen heeft voor € 2,-- een deal. Op ons eigen terrasje knijpen we de laatste rosé uit de box en dan is het tijd om naar bed te gaan!

Vrijdag 3 juni
Ons dagelijkse ritme volgend zitten we om 08.00 uur aan het ontbijt. Nog nergens hebben we zo uitbreid en gezond zelf ons ontbijt kunnen kiezen van een buffet wat klaar staat, dus we genieten vandaag zelfs van donkerbruin brood. Na het ontbijt beginnen we aan een wandeling over een wandelpad langs het strand langs allemaal kraampjes en hotels. We genieten van het uitzicht over zee en zien een boomrat en een soort van eekhoorn in bomen klimmen waar we zowaar een mooi plaatje van kunnen maken! We wandelen zo’n 45 minuten terwijl het al erg warm is. Als we bij Caf Bamboo langs lopen vinden we dat de geschikte plaats om heerlijk aan het water met een lekker windje erbij onze eerste echte kop koffie van de dag scoren. Vervolgens dezelfde wandeling terug. Om 10.30 uur hebben we dus al 1,5 uur gewandeld! We frissen ons op en stappen in de shuttle bus die vanaf het hotel gratis naar het centrum rijdt. We stappen uit bij warenhuis Hardy’s, een groot warenhuis waar veel kleding, souvenirs en supermarktartikelen te koop zijn. Na een rondje winkelen en wat aankopen, waarbij de mannen zich van hun beste kant laten zien qua geduld, wandelen we door de hoofdstraat van Sanur opzoek naar nog wat leuke souvenirs. Een wandeling van bijna een uur bij een temperatuur waardoor we besluiten dit in Indonesisch tempo te doen: relaxt! We lunchen in een leuk restaurantje waar we tijdens de maaltijd onze eerste Malerone tablet door ons keelgat laten glijden. Niet leuk, maar dit is verplichte medicatie tegen malaria die we moeten slikken voor het laatste stukje van onze vakantie op Lombok, waar de malariamug op ons loert. Na een heerlijke lunch wandelen we in Europees tempo terug naar Hardy’s om daar in de supermarkt nieuwe rosé te kopen en met de shuttlebus terug naar het hotel te gaan. Na een half uur ontdekken we dat we ergens iets gemist moeten hebben want Hardy’s is nergens te vinden. We besluiten een taxi te nemen en de eerste die stopt wil ons voor € 2,50 naar ons hotel brengen met daarbij een tussenstop bij Hardy’s zodat wij onze inkopen kunnen doen. We blijken het warenhuis tijdens ons wandeling gepasseerd te zijn, hebben dat geen van vieren gezien, en zijn zeker een kwartier te ver doorgelopen. In elk geval hebben we lekker veel kilometertjes gemaakt vandaag! Terug bij het hotel genieten we nog een paar uurtjes van zon, zee, strand en zwembad en bij een wandelingetje naar het strand voor een drankje wordt Cees nageroepen door een mooie Indonesische dame: ‘Hey sir with no hair…. I love you!!!’. Voor Cees weer een momentje of Fame! Ook ’s avonds nog een wandeling van een half uur, opnieuw naar Café Bamboo voor een heerlijke maaltijd op een mooi plekje en leuke muziek van een zangeres met begeleider op Keyboard. Vakantiegevoel!
Maarrrrr. Morgen om 05.00 uur op voor de overtocht naar Lombok, dus heel vroeg naar bed!

Zaterdag 4 juni
Na een kort nachtje slapen zitten we vóór 06.00 uur aan het ontbijt. Echt wakker moeten we nog worden maar wetend dat we om 08.00 uur op de boot zullen zitten voor de overtocht naar Lombok n wetend dat in onze reisbeschrijving staat dat de overtocht nogal ruw kan zijn, lijkt het ons verstandig om met een gezonde maaltijd aan deze dag te beginnen. We worden om 07.00 uur opgehaald bij ons hotel en binnen een kwartier naar Serangan gereden waar wij om 08.00 uur aan boord stappen van de Blue Water, een snelle catamaran die ons brengt naar Teluk Kode op het eiland Lombok. Wachtend in het restaurant tot vertrek worden er pilletjes uitgedeeld tegen zeeziekte. Tegen iedereen die twijfelt deze pil nodig te hebben wordt gezegd ‘It’s better from yes’, dus wij slikken braaf ons pilletje door….. Behalve Cees, hij denkt dat het een zuigtabletje is en komt er pas achter dat hij hem toch ineens door had moeten slikken als zijn tong en mond beginnen te voelen alsof hij een tandartsverdoving heeft gehad! Bij vertrek krijgen we allemaal een mentos snoepje (zou dat zijn voor een frisse smaak voor onszelf? Of ruiken wij inmiddels zó naar alle kruiden uit het Indonesische eten dat de bemanning dit voor zichzelf wenselijk acht?). We vertrekken keurig op tijd en varen al heel snel op een snelheid van zo’n 45 kilometer per uur over het water. Wellicht heeft ons pilletje zijn werk gedaan, of misschien was die hele pil niet nodig, want van de 16 mensen aan boord zien we niemand die zeeziekteverschijnselen vertoont. Af en toe krijgen we een flinke opdoffer als de boot door een grote golf heen beukt, maar over het geheel genomen valt deze overtocht ons heel erg mee. In precies 2,5 uur varen we naar Teluk Kode en dan volgt het spannendste deel van deze overtocht: over de wiebelende loopplank van de boot af…. echt heel erg wiebelend en nt niet helemaal op het droge, zodat we de laatste stappen door het water moeten maken. We hebben net onze eerste voetstap op Lombok gezet of de eerste verkoper van kettingen meldt zich al…… wij denken alle vier ‘nu even niet!’ en richten ons vervolgens op een grote bruine man (denk aan Quintis van de Lassie toverrijst reclame) die met een naambordje voor de familie Brinkhuis en Middelkoop op ons staat te wachten. Hij blijkt de persoon die ons vanuit het reisagentschap van Van Verre op Lombok welkom komt heten. Zijn grootste zorg is of wij de kofferjongen wel een fooi zullen geven. Daar hoeft hij zich geen zorgen over te maken want wij weten inmiddels hoe dit werkt. Koffers worden ingeladen en wij stappen in de bus met chauffeur Wayan en ook onze grote bruine begeleider rijdt mee tot aan het hotel. Dat betekent dat wij het volgende half uur goed bij de les moeten blijven want hij heeft - in het Engels – veel te vertellen over wat we kunnen gaan doen de komende dagen en waar we op moeten letten. Af en toe vraagt hij aan een van ons die in zijn ogen lijkt te zijn afgehaakt, of het allemaal nog steeds te volgen is. Op de een of andere manier is er geen echte klik tussen de grote bruine man en de vier vakantiegangers dus als wij bij ons hotel Qunci Villas in Mangsit (op korte afstand van Senggigi) arriveren spijt het ons niet echt om afscheid van elkaar te nemen. We kunnen wel alvast inchecken maar onze kamers zijn nog niet schoon, wat betekent dat wij in het restaurant lekkere Lombok koffie kunnen gaan drinken en ook hier kunnen lunchen. Het restaurant ligt naast het zwembad en vanaf ons plekje kunnen we zó het strand op en over de zee uitkijken. Helaas zijn er weer meteen strandverkopers in beeld die graag onze aandacht willen voor hun koopwaar. Wij willen alle vier maar n ding: even rust en tijd voor onszelf, dus we wimpelen wij ze vriendelijk af. Ze geven niet op en blijven proberen, maar dit spel wordt over en weer beleefd en vriendelijk gespeeld, dus echt ergeren doen we ons niet. Als wij rond 13.00 uur een lekkere lunch naar binnen hebben gewerkt krijgen we bericht dat onze kamers beschikbaar zijn. Cees en Ellij beschikken over een ‘normale’ badkamer, Jan en Gerrie hebben een douche in de buitenlucht, onder een schuin afdakje met aan de zijkant prikkeldraad. Er hangt een touwladder die Jan het idee geeft dat hij hier het maken van een ‘vogelnestjes’ zou kunnen oefenen, maar de kofferjongen haast zich uit te leggen dat deze alleen is bedoeld voor het ophangen van de natte was! Omdat we er al weer meer dan een halve dag op hebben zitten besluiten we een paar uurtjes rust op de kamer in te lassen om een uiltje te knappen of zomaar even te niksen. Om 15.00 uur zitten we op het balkon van onze bovenburen aan een glaasje roze/bier en worden we verrast door de medewerkers van het hotel met een schaal vers welkomstfruit. Smullen! Aan het eind van de middag voelen we ons fit genoeg om een uitstapje naar Senggigi te maken. Te ver om lopend te gaan en elke taxichauffeur is blij met een ritje dus voor € 1,25 laten wij ons naar het ‘centrum’ van de stad brengen. We hadden ons niet echt een voorstelling gemaakt van de stad Senggigi, maar wat we hier zie is alsof we rondlopen in een half uitgestorven stadje wat je ook in oude films ziet. Een groot deel van de winkels is leeg, vervallen en verlaten. Een ander deel lijkt verlaten maar wordt toch nog bemand en nergens zien we iets wat enige gezelligheid uitstraalt. Het enige wat we zien zijn verkopers die hun waren willen slijten en langzaam langsrijdende, toeterende chauffeurs van taxi’s en bemo’s die hopen op klandizie. Wij wandelen door het stadje en zoeken de weg naar het strand Daar aangekomen lopen we een stukje langs de kustlijn en ontdekken een leuk Italiaans restaurantje waar live muziek wordt gespeeld door een bandje bestaande uit o.a. drie zangers/gitaristen. Omdat het ook nog een heel mooi plekje is om de zon onder te zien gaan (met op de achtergrond uitzicht op Bali) en het sikkeltje van de maan te zien opkomen besluiten we hier te blijven zitten voor de avondmaaltijd. Terug naar ons hotel kiezen we opnieuw voor de makkelijke weg: voor een paar centen met de taxi. Wij laten ons afleveren bij de nieuwe versie van het hotel waar wij verblijven, op 50 meter afstand van het onze. Hier is alles net iets groter en luxer en wij mogen ook van de faciliteiten van dit hotel gebruik maken. Leuke plek met uitzicht op zee om nog een afzakkertje te drinken voordat we gaan slapen. Slapen in de wetenschap dat we morgen een hele vrije dag hebben en dus niet vroeg op hoeven!