Op zoek naar dolfijnen in Lovina en down hill in U

Zondag 29 mei
Om 05.00 uur op, op 06.00 uur aan het ontbijtbuffet….. wat nog niet klaar staat…. dus even geduld. Om 07.00 uur rijden we bepakt en beladen weg uit een onrustig oord op weg naar Ketopang waar we om 09.00 uur, samen met onze bus en chauffeur, op de boot zitten om de straat van Bali over te steken. De boot doet hier in totaal een uur over en om 10.00 uur zetten we voet aan wal op de kade van Gilimanak, op het eiland van de duizend tempels: Bali. Op Bali is het een uur later dan op Java, dus 6 uur later dan in Nederland. We zetten ons horloge op 11.00 uur en rijden in 2 uur tijd naar ons eerste hotel op het eiland wat door de bewoners ‘Het geschenk van de Goden’ wordt genoemd. Wij zullen de komende dagen gaan ontdekken waarom. Zodra we de eerste kilometers hebben afgelegd op weg naar ons hotel valt het ons op dat de wegen hier veel beter zijn dan op Java, het is hier schoner, anders groen, de huizen zijn mooier, kortom: onze eerste indruk van Bali is dat dit eiland veel welvarender is dan Java. Langs de weg zien we al tijdens het eerste uur op Bali al heel veel zwarte apen. Ze hopen op snoepjes en eten van de toeristen dus als wij stoppen om ze wat te geven weten te dat ze iets gaan krijgen en blijven ze braaf zitten om op de foto te gaan.
We arriveren om 12.00 uur in ons hotel Adytia Beach Resort in Kalibukbuk, de grootste plaats van een aantal vissersplaatsjes, gelegen aan het lavastrand Lovina beach. Hier hebben wij ons logeeradres voor de komende twee overnachtingen. Er breekt een moeilijk moment aan, we moeten afscheid nemen van onze chauffeur Tatang die ons de afgelopen 12 dagen als een ware duizendpoot over Java heeft rondgereden. Wij geven hem een welverdiende fooi in euro’s waar hij blijer mee is dan wanneer hij roepia’s had gekregen. Wij beloven dat we zijn werkgever, Jakhal Holliday, een mailbericht zullen sturen om onze tevredenheid over hem kenbaar te maken. Ook zullen er veel foto’s en een kopie van de vakantiefilm (waar Ellij heel wat uurtjes werk aan zal gaan hebben!) naar hem worden opgestuurd. Nadat wij Tatang hebben uitgezwaaid begint hij aan een rit van 36 uur terug naar zijn eigen gezin in een dorpje bij Bandung terwijl wij aan ons Bali-avontuur gaan beginnen. Ons hotel is prachtig, met een entree helemaal in Balinese stijl. Na een hartelijk welkom en een welkomstdrankje worden onze koffers naar de huisjes gebracht die voor ons gereserveerd zijn. Deze huisjes liggen zo gesitueerd dat we op de veranda die bij ons huisje hoort uitzicht op de zee hebben. De kamers zien er prima uit, op de bedden liggen prachtige bloemen die op het complex bloeien en dat voelt als een warm welkom. We voelen ons de koning te rijk met zo’n idyllisch plekje na 12 prachtige maar ook zeer drukke dagen op Java vol indrukken en weinig slaap. Hier gaan we twee dagen genieten van mooie dingen, maar ook proberen lekker tot rust te komen. We beginnen met een heerlijke buffetlunch in het restaurant en daarna gaan we een paar uurtjes luieren bij het zwembad waar het heerlijk rustig vertoeven is! Natuurlijk af en toe een plons in het water en wat baantjes trekken om het uit te houden aan de rand van het zwembad want het is ook vandaag weer zo’n 40 graden. Bij het zwembad ontmoeten we Hollandse Marion uit Purmerend. Zij heeft een reis geboekt voor een alleenstaande en had gehoopt dat zij bij medereizigers zou kunnen aansluiten. Ze blijkt echter de enige te zijn die bij haar organisatie geboekt heeft en is nog niemand tegen gekomen waar zij bij aan kan sluiten. Zij reist dus over dit eiland met haar eigen privé chauffeur maar zodra zij in haar hotel is heeft ze geen verdere aanspraak. Marion lijkt een gezellig mens dus wij nodigen haar uit om ’s avonds met ons naar het stadje te lopen om niet alleen te hoeven eten. Rond 19.30 uur wandelen we de ca. 2 kilometer naar het stadje waar we neerstrijken in een restaurant waar we echte Balinese gerechten kiezen. We kiezen niet allemaal hetzelfde, maar voor iedereen geldt dat de gerechten erg kruidig zijn. In elk geval heel anders eten dan de afgelopen 12 dagen. Nog een kopje koffie in een cafeetje waar geen al te beste muziek ten gehore wordt gebracht, dus daar zitten we niet heel lang. En dat is maar goed ook want morgenochtend om 06.00 uur begint voor ons de nieuwe dag, dus bedtijd!
Maandag 30 mei
Om 05.30 uur worden we telefonisch gewekt door de receptie van het hotel omdat we hebben geboekt voor een dolfijnentrip waarvoor we om 06.00 uur het water op gaan. We verzamelen om 05.50 uur bij de receptie van ons hotel en lopen vervolgens het paadje terug naar ons huisje waar we op 20 meter afstand van de zee zitten. Hier ligt een traditionele uitlegger (een soort catamaran maar dan anders) klaar om in te stappen. De boot biedt plaats aan 4 personen en een schipper. We varen in een kwartiertje de zee op en zien in die tijd de zon opkomen. Maar wij niet alleen, er blijken wel een kleine 100 van deze bootjes te zijn uitgevaren, allemaal met hetzelfde doel”dolfijnen zien. Bij het boeken van de trip is gemeld dat de kans om dolfijnen te zien 80% is en dat er geen garantie kan worden gegeven dat we ze ook werkelijk zullen zien, maar wij hebben geluk. Al heel snel laten de eerste dolfijnen zich aan de oppervlakte zien. Wat er dan gebeurt is dat alle bootjes razendsnel die kant uit varen om hun passagiers zo goed mogelijk naar de dieren te kunnen laten kijken. Keer op keer wordt dit spel gespeeld en hoewel we het gevoel hebben dat de beesten op deze manier worden opgejaagd lijken ze zich er niet veel van aan te trekken en duiken ze keer op keer op onverwachte plekjes opnieuw op. Om een uit het water opspringende dolfijn vast te leggen op beeld is niet makkelijk, maar het lukt ons toch om een paar hele mooie plaatjes te schieten. En onze eigen ‘Spielberg’ heeft ze op film staan als geschikt materiaal voor een mooi natuurprogramma over dolfijnen! Om 07.15 uur varen we terug naar de kust waar we vlak voor de kant nog een blik kunnen werpen op prachtig koraal op de bodem van de zee. Als wij om 07.30 uur weer aan wal stappen hebben wij er een mooie ervaring bij terwijl in Nederland iedereen nog in diepe rust is!
Omdat we nog een hele dag voor ons hebben stappen om 09.00 uur in een busje met privé chauffeur voor een bezoekje aan het enige Boeddhistische klooster op Bali. Dit klooster ligt in de plaats Banjar, op ca. 10 kilometer afstand van ons hotel. Om deze tempel te mogen bezoeken moeten zowel de mannen als de vrouwen een sarong om hun middel knopen die daar ter plaatse kunnen worden geleend. Onze mannen in een rokje: het heeft wel wat!! Ook de schoenen moeten uit voordat het heiligdom mag worden betreden. Wij wandelen een half uur rond in een serene en rustgevende omgeving en bewonderen alle pracht en praal van deze tempel. In vakanties is het de gewoonte van Ellij en Gerrie om een kaarsje op te steken in een kerk waar ze komen, hier wordt het een wierookstokje met daarbij dezelfde gedachten aan overleden dierbaren als wanneer het een kaarsje was geweest.
Wij zijn blij dat wij de eerste bezoekers van de dag zijn, want na een half uur rondwandelen in de hitte van de dag (40 graden of hoger) kunnen de sarongs worden uitgewrongen! De natte lappen worden op een rekje gehangen, klaar voor gebruik door de volgende bezoeker!
Op 2 kilometer afstand van het klooster liggen heetwaterbronnen, midden in de prachtige natuur. Volgens onze reisbeschrijving is het een plaats waar je rust en verkwikking zult vinden na een vermoeiende reis dus daar moeten we zijn! Beschreven wordt dat er 3 heetwaterbronnen zijn: heet, warm, lauw. Wij beginnen met de heetste, daarna de tweede: dat lijkt ook de heetste. En als we in het derde bad stappen lijkt dat de heetste! Wij houden het er maar op dat het water allemaal uit dezelfde berg komt en het is gewoon bloedheet in de zon! Maar verkwikkend is het wel en de meisjes blijven de hele dag voelen of ze inderdaad het zachte huidje hebben wat door het baden in deze hotspring wordt beloofd!
Langs het weggetje vanaf de heetwaterbaden terug naar de bus waar onze chauffeur op ons wacht staan allemaal kraampjes met koopwaar en souvenirs. Wie ooit op Bali is geweest weet dat de mensen heel graag willen verkopen en niet snel opgeven. Als Ellij laat blijken wel interesse te hebben in een sarong wordt zij niet meer met rust gelaten. Niet alleen de verkoopster van het kraampje waar Ellij staat te kijken prijst haar koopwaar aan, maar ook van de andere kramen met dezelfde koopwaar komen de verkoopsters aanrennen met de naar hun mening mooiste exemplaren. Het is een gekrioel van jewelste en Ellij wordt ‘behangen’ met sarongs om te voelen wat een mooie kwaliteit en wat een prachtige kleuren het zijn. Het wordt zo benauwend dat Ellij zich ineens omdraait en wegrent, terwijl alle verkoopsters inclusief Cees, Jan en Gerrie het nakijken hebben. Wat er dan gebeurt is memorabel: Cees, Jan en Gerrie kunnen zeer relaxt het weggetje uitlopen zonder dat ook maar n verkoopster probeert iets aan te prijzen. Gepaste stilte lijkt iedereen op dit moment op zijn plaats! :)
Onze chauffeur rijdt ons vervolgens ook nog naar een Hindoe tempel (Pura) in de directe omgeving. Deze tempel lijkt verlaten en is afgesloten met een hek dat op slot zit. Dit blijkt gebruikelijk te zijn. Een Pura komt alleen tot leven op dagen dat de goden het heiligdom bezoeken. Dan is het er druk met gelovigen en worden en dansen en rituelen uitgevoerd. In de Pura waar wij naar binnen mogen nadat het hek voor ons is open gemaakt is blijkt zo’n ceremonie kort geleden te hebben plaatsgevonden. Dat is te zien aan alle rommel die er nog ligt, maar dit blijkt heel gebruikelijk. We krijgen in gebrekkig Engels uitleg van onze chauffeur over de rituelen en gewoonten en krijgen de kans om een paar mooie foto’s te maken. Een donatie voor de gemeenschap lijkt ons op zijn plaats en wordt in dank aanvaard.
Terug bij het hotel is het tijd voor de lunch en dan is het nog pas 13.30 uur als wij onszelf de rest van de middag ‘vrij’ geven. Lekker lezen en luieren bij het zwembad en natuurlijk aan wat baantjes zwemmen om de conditie op peil te houden. Als wij ons omstreeks 16.00 uur op de ligbedden (een soort van prieeltje tussen ons huisje en het strand) installeren met een biertje voor de mannen en een glaasje ros (eindelijk wijn na 12 dagen Java waar dat niet te koop was dan in hele zeldzame gevallen voor € 10,00 per glas!) voor de vrouwen komen de strandverkopers/verkoopsters met hun koppie boven het hek uit om hun waren aan te prijzen. Nadat zij gisteren aan Ellij gevraagd hebben hoe ze heet wordt er nu elke keer aan haar geroepen:’ Ellij!!Ellij!! I am Annie! Mooie bloesjes en sarongs….. mooie prijs!!!’ Wij hebben nog een fles met witte wijn in de koelkast die meer lijkt op zeer zoete 7-Up met 15% alcohol dan ook een droog wit wijntje en als Ellij die aan Annie geeft met daarbij ook nog wat roepia biljetten en de mededeling dat dit hun van harte gegund is als cadeautje maar dat we niets willen kopen wordt dat in grote dank geaccepteerd. De wijn delen ze met elkaar: om de beurt een slokje uit de fles en ze genieten! Ze blijven graag nog een poosje staan bij het hek om een praatje te maken en wij vinden het op deze manier best gezellig met Annie en haar zuster / moeder / dochter / vader / tante /en verdere familie. Annie is graag bereid om te poseren voor een mooie foto tegen het licht van de ondergaande zon en is helemaal jaloers op onze mooie witte armen terwijl wij graag zouden willen ruilen voor haar mooie bruine kleurtje! Waar wij gisteren dachten dat ze ons niet met rust wilde laten om dingen aan ons te slijten en we het niet vertrouwden toen ze met een mobieltje begon te zwaaien, blijkt vandaag dat zij Engels verstaat en spreekt, maar die taal niet kan lezen. Zij heeft een sms-berichtje in het Engels ontvangen van een Nederlandse bekende maar weet niet wat de inhoud van het berichtje is. Ellij kan voor haar vertalen dat het een bestelling van T-shirts betreft. Ze wordt er helemaal blij van dat ze nu weet wat het berichtje betekent! Als dan ook nog een familielid zich meldt met een 2 euro muntstuk wat hij graag wil wisselen voor roepia’s en hij daar van Cees de gewenste roepia’s voor krijgt maar ook het 2 euro muntstuk mag houden kan ook zijn dag niet meer stuk! Door een uurtje op deze manier met dit clubje mensen om te gaan nemen wij dit mee als een mooie herinnering aan ons verblijf aan Lovina Beach in plaats van een ergernis aan opdringerige verkopers. We krijgen ‘Gods blessing’ mee op onze verdere reis en wij wensen Annie en haar familie het allerbeste!
Cees heeft vandaag ook nog een bijzondere ervaring: als een van de prachtige dames van het hotel zich met een offergave meldt bij het altaartje naast het huisje van Cees en Ellij vraagt Cees haar of zij dit doet vanuit de religieuze gedachte of speciaal voor de toeristen. Haar antwoord is dat zij dit beslist vanuit haar religie doet en als zij vervolgens vraagt ‘Mag ik?’ ziet Cees geen enkele reden om ‘nee’ te zeggen tegen zo’n mooie dame. Gevolg is dat hij de rest van de middag met een aantal rijstkorrels op zijn voorhoofd geplakt rondloopt. Dit is een serieus gebaar vanuit haar religie om iemand al het goede toe te wensen.
En dan volgt er voor Cees nog een tweede bijzondere ervaring: gelegen op het ligbed in ‘zijn eigen prieeltje’ krijgt hij onverwacht bezoek van de buurvrouw (* omwille van de privacy wordt hier geen naam genoemd), die van plan is op het plekje te kruipen waar hij niemand anders dan Ellij verwacht. Buurvrouw heeft zich vergist in haar eigen prieeltje en is op niets anders afgegaan dan het glas ros dat zij zag staan! Op het moment dat Cees zegt dat hij er geen bezwaar tegen heeft dat buurvrouw hem gezelschap komt houden komt zij erachter dat ze zich een deurtje heeft vergist en druipt zij beschaamd af. Gelukkig is zij van harte welkom in haar eigen prieeltje waar óók een glaasje ros klaar staat! (En het was cht pas het eerste glaasje! :))
Na een hele warme middag lopen we rond 19.30 uur met nog steeds (of alweer) klamme kleding richting stadje om daar een restaurantje te zoeken voor de avondmaaltijd. Onderweg kopen we in een supermarkt een 2 liter box met rosé zodat Ellij en Gerrie de komende dagen ’s avonds een slaapmutsje kunnen nemen. We belanden bij een tentje wat nog pas een maand open is en waar men erg blij is met een paar gasten. Het restaurantje ziet er erg modern uit en het eten is er prima. Op de achtergrond in eerste instantie Indonesische muziek en daarna The Beatles! Livemuziek in dit restaurantje begint om 22.00 uur en hoewel de gitarist die hier gaat optreden wordt opgetrommeld om eerder te komen besluiten wij dat we daar niet op gaan wachten. De wandeling terug beslaat nog zo’n 20 minuten, goed voor de spijsvertering! Nog een half uurtje napraten over de dag en dan is het weer tijd om ons bedje op te zoeken. Morgen wacht ons een lange reisdag op weg naar Ubud.
Dinsdag 31 mei
Om 09.00 uur worden we opgehaald door een chauffeur die ons vandaag van Lovina naar Ubud zal brengen. Onze chauffeur heet Made, wat betekent 2e kind. In ons reisboekje hebben we gelezen dat op Bali alle eerste kinderen de naam Wayan krijgen, alle 2e kinderen heten Made, de 3e Nyoman en de 4e Ketut. Als er een vijfde kind wordt geboren begint men weer bij de naam Wayan met daaraan toegevoegd ‘kleine’ of ‘2e’. Onze chauffeur spreekt geen Nederlands en niet meer dan een heel klein beetje Engels op de Indonesische manier waardoor we heel goed moeten nadenken wat hij zegt. Zo zegt hij bijvoorbeeld: ‘Not perrie par’ en bedoeld daarmee ; not verry far’. Maar met zijn vieren komen we wel uit wat hij ons wil vertellen. Hij rijdt voorzichtig en veilig en dat is in het verkeer in Indonesië een hele prettige wetenschap!
Onze eerste stop op weg naar Ubud is bij Gitgit waar we een mooie waterval gaan bekijken. Om 09.45 zijn wij alweer volop actief en lopen we 197 treden af naar beneden en 35 omhoog om een waterval te zien waarvan tegen elkaar zeggen: die in Nieuw zeeland was veel mooier en groter! Tijdens de wandeling naar de waterval staan er uiteraard weer veel tentjes met mensen die graag wat willen verkopen. In plaats van iets te kopen geeft Jan af en toe een geldbiljet wat een bedrag van 10 of 20 cent vertegenwoordigt aan een van de kindertjes. Op die manier gaan wij niet met een hele koffer vol met souvenirs naar huis en maken we toch af en toe iemand blij. De terugweg betekent 35 treden naar beneden en 197 omhoog. Met drukkend warm weer en een regenbui die elk moment los kan barsten voorwaar een hele onderneming!
Eerst een beetje bijkomen met een kopje koffie voordat wij ons met onze behoorlijk vochtig geworden kleding weer in de bus hijsen waarvan de airco voor ons plezier heel erg koud staat. We vervolgen onze weg over bergwegen en komen onderweeg een hele kolonie apen tegen aan de kant van de weg. Als we stoppen voor een foto blijkt dit een plekje te zijn waar schaaltjes bananen aan de toeristen worden verkocht voor € 2,-- per schaaltje. De apen weten dat natuurlijk en komen de bananen persoonlijk in ontvangst nemen. Als ze niet snel genoeg worden gegeven zijn ze bereid je aan je broek of blouse te trekken om te laten weten dat ze geen uren de tijd hebben om te wachten op de gulle gave van de toerist. Het levert in elk geval een paar leuke plaatjes op.
Rond 10.30 uur arriveren we bij het Bratanmeer in het marktstadje Bedugul, gelegen op 2500 meter hoogte. Aan dit meer ligt het half Hindoeistische, half Boeddhistische tempelcomplex ‘Pura Ulun Danu’. Bij de entree staat aan de rechterkant een grote Waringenboom en links een boeddhistische stoepa (= tempel). Op de twee eilandjes die in het meer liggen staan twee meru’s (smalle hoge gebouwen op een stenen onderbouw met naar boven toe kleiner wordende daken). De daken zijn gemaakt van de vezels van de arenpalm en het aantal daken geeft aan hoe vooraanstaand de God is aan wie de tempel is gewijd. Wij wandelen rond op het tempelcomplex op een tijd dat er een ceremonie wordt voorbereid zodat we het geluk hebben veel bedrijvigheid te kunnen zien bij het maken en aanbrengen van versiering, voorbereiden van eten en de toestroom van gelovigen, Een bijzondere ervaring in een mystieke omgeving!
Rond 12.30 uur stoppen we voor de lunch in het bergdorpje Pacung, bij een restaurant met uitzicht over de rijstterrassen. Een mooie locatie voor de lunch, dat het eten geen culinair hoogstandje is nemen we daarom op de koop toe. Via je Jataluwih route door de bergen bereiken we om 15.15 uur Hotel The Sunti in Ubud. Hier zullen we de komende 2 nachten slapen. Met een drankje worden wij welkom geheten en wordt gevraagd om de paspoorten van ‘mr. Middelkoop en mr. Cornielus, to make copy’. Uitleggen dat ‘Cornielus’ de voornaam is van Cees en de familienaam Brinkhuis moet zijn heeft geen zin, de komende twee dagen heten Cees en Ellij ‘familie Cornielus’! Ons huisje heeft als voordeur een soort slotpoort, voorzien van een hangslot en bestaat uit openslaande deuren. Heel apart! Ook hier weer een veranda voor de ingang waar we overdekt kunnen zitten. De kamer heeft een mooi groot bed, een goede douche en toilet dus wat willen we nog meer?..... Nou, uh…… een koelkastje misschien???.... Zodat we onze box met rosé kunnen koelen?.... Jammer maar helaas, een koelkastje op de kamer is niet te vinden. Dat wordt dus lauwe rosé drinken of er alleen maar naar kijken en bewaren voor later in de week als we op onze volgende bestemming zijn.
Nadat we ons hebben geïnstalleerd (koffer open en luchten wat gelucht moet worden, beetje deo sprayen zodat we weer voor even fris ruiken en handjes wassen) gaan we op weg voor een wandeling naar het centrum van Ubud. De mensen in het hotel vinden ons maar rare Nederlanders dat wij zo’n eind gaan lopen want volgens hun is het wel 50 minuten wandelen vanaf het hotel. Onze reisinformatie zegt ‘het hotel ligt op 5 minuten loopafstand van het centrum’ dus wij denken dat ons wandeltempo wordt onderschat en besluiten gewoon te voet te gaan. Nou zijn de trottoirs in Indonesië niet te vergelijken met die in Nederland, dus we moeten goed uitkijken waar we lopen en dat kost tijd en ook onze reisinformatie is waarschijnlijk een nulletje vergeten achter de ‘5’ want het blijkt inderdaad een klein uur wandelen voordat we bij de markt uitkomen. Het is warm en drukkend weer en de drukte in het centrum van Ubud is echt zoals je je in een toeristenstad voorstelt. Na twee weken reizen die best pittig zijn geweest hebben wij eigenlijk alle vier heel erg behoefte aan een rustig plekje. We besluiten op zoek te gaan naar ‘Cafe Wayan’. Dit is een tip van Evelien, de moeder van Jasmijn, die hier zelf als kind geweest is en er hele mooie herinneringen aan heeft overgehouden wat betreft locatie en eten. Na twee keer vragen weten we dat dit restaurant nog bestaat en waar we hem kunnen vinden. Nou Evelien, een beter plekje hadden we ons niet kunnen wensen! We zoeken een leuk plekje uit in dit hele aparte restaurant. Het restaurant is gebouwd in de vorm van een tempel, heeft heel veel afgebakende plekjes waardoor iedereen heel veel privacy heeft. Overal tussen de tempelonderdelen groeien bloemen en planten en deze tuin die in een slinger naar achteren gaat is wel50 meter diep! Langs de wand zijn op enkel plekjes de in Indonesië bekende altaartjes aangebracht waar regelmatig wierookstokjes worden gebrand. En op het toilet zou je voor je plezier een half uurtje blijven zitten omdat het zo gezellig en sfeervol is ingericht met allerlei snuisterijtje en bloemen. Voor iedereen die in de toekomst naar Ubud gaat van ons deze tip: wil je na 2 weken graag een keer iets anders eten dan Indonesisch en heb je het gevoel dat je na heel indrukken even tot rust wilt komen: ga lekker zitten bij café Wayan in de Monky Forest Street en geniet van de sfeer, de maaltijden, desserts en de heerlijke Bali koffie met zelfs gebak erbij voor wie dat wenst uit de eigen Bakery! We hebben geen haast en brengen hier onze tijd door tot het al lang donker is (20.15 uur). We gunnen onszelf een taxi en worden in 10 minuten terug gereden naar ons hotel voor de prijs van € 4,--, een bedrag wat wij zelf hebben bedongen en waar zo makkelijk ‘ja’ op wordt gezegd dat wij het gevoel hebben dat het voor nog minder had gekund. We zijn alle vier erg moe en besluiten vanavond op kinderbedtijd naar bed te gaan. Om 21.00 uur is het stil op nr. 201 en 203 in hotel The Sunti!
Woensdag 1 juni
Niet iedereen heeft goed geslapen vannacht, maar ook voor degene die wel goed geslapen hebben geldt dat we ons afgemat voelen. We willen en doen teveel in weinig tijd maar als we overal waar we komen iets willen zien zal dat toch ook moeten. We zitten daarom om 08.00 uur aan het ontbijt en worden om 09.00 uur opgehaald door chauffeur Norman die ons zal rijden naar Sukawati waar we een markt kunnen bezoeken waar allerlei producten verkocht worden die door de kunstenaars uit de dorpen in de omgeving van Ubud gemaakt worden. Elk dorp heeft zijn eigen specialisatie zoals schilderkunst, houtsnijkunst, steenhouwen en zilversmeedkunst. Geen wonder dat Ubud het artistieke hart van Bali wordt genoemd. Cees mag, zoals gewoonlijk, vanwege zijn lengte voorin. Gerrie en Ellij op de achterbank en Jan installeert zich in op een bankje in de ‘kattenbak’. Dat is NIET zielig want hij heeft het meeste beenruimte van ons allemaal! Onze rit begint met een stop bij een openluchttheater waar we een barong dance voorstelling kunnen bijwonen. Dit is een dansvoorstelling waarbij de barong de naam is van een gemaskerd wezen die lijkt op een leeuw. In de barong dans wordt de tegenstelling tussen goed en kwaad uitgebeeld. Deze voorstelling is een echte aanrader volgens onze chauffeur, als je iets van de Balinese cultuur wilt ontdekken. Om 09.30 uur zitten we daarom tussen een vijftigtal mede toeristen naar een spektakel te kijken waar je goed uitgeslapen voor moet zijn om alle indrukken in je te kunnen opnemen. Wij hebben gelukkig een strategisch goed plekje gekozen en hoewel het spektakel zeer indrukwekkend en kleurrijk is besluiten wij na een half uur dat het genoeg is voor ons. Onze chauffeur staat buiten te wachten maar zijn auto staat dusdanig geparkeerd tussen die van andere bezoekers dat hij er niet zo een-twee-drie uit kan. Terwijl wij koffie drinken op een markt bij het theater waarvan niet uit te leggen is hoe vies het overal is, wordt de chauffeur van de auto opgetrommeld om ruimte te maken zodat wij weg kunnen. Volgende stop is bij een zilversmederij. Wij beginnen langzaam aan door te krijgen dat we een soort rit geboekt hebben waarbij de chauffeur een tip verdient als hij klanten weet binnen te brengen bij dit soort bedrijfjes, maar de dames laten zich toch verleiden om een paar oorbellen van Balinees zilver te kopen voor een schappelijk prijsje. Dat we hiervoor de door Tatang geleerde onderhandelingstactiek kunnen gebruiken komt ons goed van pas. Het bezoek aan de markt in Sukawati is het volgende onderdeel op het programma. Deze markt is zo rommelig en druk dat we er na een wandeling van 45 minuten klaar mee zijn. We hebben dan wat kleine souvenirtjes gekocht waarbij we ook weer de onderhandelingstactiek voor de prijs hebben moeten toepassen om niet teveel te betalen. Op de terugweg naar ons hotel volgt nog een stop voor de aankoop van een souvenir voor Wout en brengen we ook nog een bezoek aan een traditioneel huis waar we uitleg krijgen over de gewoonten en gebruiken van de Hindoe-Balinese bevolking. Terug bij het hotel is het tijd om te lunchen en een kort slaapje te doen want voor vanmiddag hebben we een fietstocht door de rijstvelden geboekt, daar willen we zo fit mogelijk aan beginnen.
Het is zo’n 38 graden als we om 15.00 uur worden opgehaald voor onze fietstocht. We zeggen het niet tegen elkaar maar we hebben er geen van vieren zin in en wie goed naar ons kijkt zal het aan onze gezichten kunnen zien. Maar we hebben geboekt dus we gaan! We stappen in een busje met chauffeur en gids. De gids zal met ons mee gaan en voorop rijden tijdens onze down hill fietsrit van 25 kilometer. We rijden weg uit Ubud, rijden door allerlei mooie dorpjes bergopwaarts en stoppen na ongeveer een half uur rijden bij een koffie en cacaoplantage. Gelukkig niet zo’n grote als in Kalibaru maar we horen toch weer heel veel dezelfde dingen en het is in elk geval leuk om te ontdekken dat we van de uitleg op koffieplantage Glennmore heel veel hebben onthouden. Er volgt een koffieproeverij en daarna kunnen we in het erbij behorende winkeltje koffie en andere souvenirs kopen. Teleurstellend voor de mensen in de koffieplantage maar wij komen om te fietsen en willen geen extra bagage meesjouwen. Wij verwachten nu op de fiets te kunnen stappen maar moeten nog een kwartier verder met de auto voor we bij het startpunt zijn. Onze mountainbikes staan klaar tussen de rijstvelden met daarbij een ‘bezemwagen’ met twee reservefietsen en reparatieonderdelen. Deze bus zal ons de hele weg volgen om bij materiaalpech paraat te staan. De mountainbikes zijn niet echt berekend op grote Hollanders maar we zijn inmiddels wat gewend en doen het er mee! Ons wordt gevraagd of we onze remmen goed willen controleren want we gaan 80% bergafwaarts fietsen. Nou zou je verwachten dat de organisatie de remmen controleert voordat zij iemand op hun fietsen zetten, maar hier lijkt het heel normaal dat je dat zelf moet doen. Ellij’s remmen moeten worden gerepareerd voordat we kunnen vertrekken, bij Gerrie moeten de banden worden opgepompt en Jan besluit dat alleen voorremmen die werken voldoende zijn. We krijgen alle vier een helmpje op waarvan met name die van Ellij zurig ruikt en ze zien er allemaal smoezelig uit. De helm van Gerrie staat frivool een ietsepietsie scheef op haar hoofd en een van de mecaniciens zegt dat ze eruit ziet als een 17-jarige. Nou dat geeft vleugels, Gerrie krijgt er zin in! En dan beginnen we aan een tocht van 2 uur waarbij we inderdaad 80% van de tijd afdalen. De andere 20% is up hill, waarvan er af en toe wel een heel erg ‘up’ is. De omgeving is prachtig! We fietsen door kleine dorpjes waar de bewoners ons allemaal goedendag roepen (‘Hellóó!!! Were are you come from? And were are you going to??’) en midden tussen de rijstvelden. We stoppen bij een prachtige tempel die we vanaf het punt waar wij staan beneden ons zien liggen en waar de bevolking volop bezig is met allerlei rituelen. Een volgende stop is op een uitkijkpunt over de prachtige groene bebossing midden in een dorp waar de mensen meteen komen aanlopen om kaarten en sarongs te verkopen. Een paar oude mannen komen te voorschijn om gefotografeerd te worden. Natuurlijk wl voor geld! Onze gift lijkt niet voldoende want een van de mannen geeft aan dat hij mr wil. Een van de kleine meisjes uit het groepje wijst naar Gerrie’s oorbellen en haar ogen smeken of zij ze mag hebben. Wij hebben al zoveel en zij zo weinig, dus die oorbellen kunnen gemist worden. Het blijkt dat we nog veel moeten leren, want nu ze de oorbellen heeft gekregen wil ze ook wel graag het horloge. En ook bij Ellij wordt gevraagd om haar horloge en daar gaat het zelfs zover dat ze haar schoenen willen. Het is hoog tijd om verder te gaan! We passeren een dorpje waar op dat moment hanengevechten worden georganiseerd. Dit is bij wet verboden maar wordt nog steeds illegaal gedaan Ook dit hoort bij de cultuur van Indonesië dus worden we uitgenodigd om hier naar te gaan kijken. We komen bij een soort schuur met in het midden een soort van arena. Er rond om heen zitten zo’n 50 mannen (niet n vrouw!) die geld aan het inzetten zijn voor het haantje dat volgens hen gaat winnen. Het is een kabaal van jewelste en voordat het hanengevecht begint worden er aanmoedigingskreten geuit. Cees staat achter een groepje mannen die zich flink laten horen. Een van hen krijgt het wat benauwd en gooit er een flinke rochel uit. Cees vraagt zich af waar deze fluim is gebleven en komt er na enig zoeken achter dat deze in ZIJN helmpje terecht is gekomen. Natte doekjes zijn door Ellij reeds weggegeven aan de kinderen alles van ons wilden hebben maar gelukkig komt er uit haar rugzak nog een tube ontsmettingscrème tevoorschijn. Cees kan zijn weg vervolgen met de schoonste helm van ons allemaal! Tijdens het laatste kwartier van onze fietstocht komen door een dorp waar alle vrouwen en kinderen onderweg zijn naar hun dorpstempel met hun offergaven. Iedereen ziet er prachtig gekleed uit en de vrouwen dragen manden met overgaven aan hun armen en op hun hoofd. Het ziet er uit als een echte processie en dat is een geweldig mooi gezicht! Als we de laatste metertjes wegtrappen is het 18.30 uur en bijna donker. Onze fietsen worden op de materiaalwagen geladen en wij worden weer netjes naar ons hotel gebracht. We hebben op een echte mountainbike 25 kilometer afgelegd door de rijstvelden en over fietscross weggetjes.’ Stoer’ vinden de vrouwen. ‘Van ons had het wat harder gemogen’ vinden de mannen. Maar alle vier hebben we het gevoel dat dit tochtje veel leuker is geweest dan we van tevoren hadden verwacht. We hebben een heel mooi stukje van Bali gezien! Als we om 19.00 uur terug zijn op onze kamer willen we maar n ding: douchen en haren wassen!
Wijzer geworden na gisteravond laten we ons deze avond met de taxi voor € 3,-- naar restaurant Wayan brengen waar we nog een keer heel lekker eten! Voor dezelfde prijs worden we na het eten weer door Norman opgehaald en samen met hem drinken we nog een glaasje van onze lauwe rosé voordat we gaan slapen. Weer een topdag voorbij!