Waar zouden we zijn zonder de trein.....

We hebben een aantal dagen geen internetmogelijkheden gehad, dus een heel lang verhaal dit keer. Dit verhaal is voor ons zelf bedoeld als dagboek van onze reis. Voor veel van jullie daarom wellicht veel te lang om te lezen, maar uiteraard geen enkele verplichting. Wie daar geen zin in heeft doet gewoon net of het niet is binnen gekomen, wie liever wat ‘krentjes uit de pap’ haalt kan het vluchtig lezen, en wie toch graag een beetje met ons mee wil reizen moet er gewoon even rustig voor gaan zitten!

Waar zouden we zijn zonder de trein…

… .dan waren we nu nog in Bandung! Wij zijn echter op zaterdag 21 mei om 07.00 uur op de trein gestapt naar Baturaden en hebben vanaf dat moment weer veel mooie dingen beleefd!

Wij worden om 06.30 uur opgehaald door een andere chauffeur dan onze nu al vertrouwde Tatang, die ons naar het station brengt in Bandung waar wij op de Argo Lawu trein stappen voor een 5 uur durende rit naar Baturaden. Tatang is gisteravond om 23.00 uur al vertrokken voor een lange rit door de bergen zodat hij op het station staat in Baturaden op het moment dat wij daar zullen arriveren. In de trein waarmee wij reizen zijn voor ons eksekutif klasse (Indonenisch!) plaatsen gereserveerd, wat zoveel wil zeggen als dat wij plaatsen hebben met veel beenruimte, met stof beklede stoelen en airco in het compartiment. Omdat kou in Indonesië als een luxe wordt gezien is airco in de trein ook écht airco! We zijn van tevoren gewaarschuwd om een warme broek aan te trekken en een vest mee te nemen, dus wie maakt ons wat! De trein heeft heel veel wagons waarvan de meeste een eenvoudiger uitrusting hebben met krappe zitplaatsen. Dat ons compartiment er smoezelig uitziet en dat er in een van onze stoelen een veer lijkt te zijn losgeschoten nemen we voor lief.
De trein vertrekt om klokslag 07.00 uur na een rit van ongeveer 5 uur zullen we aankomen in Korya. We rijden door een landelijk deel van de Preanger met heel veel dorpjes, groentetuinen en rijstterrassen. We passeren onderweg de grens van de provincie West Java naar Midden Java. We zijn vanmorgen vertrokken met een ontbijtbox van het hotel, zodat we onderweg in de trein 5 kleine verschillende soorten zoete broodjes kunnen verorberen, een mandarijn(met heul veul pitten!) en een flesje water. In de trein blijkt van alles te bestellen, maar aan ons wordt niet meer verdiend dan de prijs voor 1 kop zwarte koffie per persoon.
Tijdens onze reis zien we de prachtigste landschappen aan ons voorbij trekken en wordt dan ook veel gefilmd en gefotografeerd. Op de plaatsen waar de trein stopt staat de plaatselijke bevolking van groot tot klein al te wachten op het perron in de hoop aan de toeristen iets te verkopen of zomaar een beetje geld in handen te krijgen. Moeilijk om nee te zeggen maar het is niet te doen om iedereen iets te geven en nog moeilijker om er maar aan n of twee iets te geven. Om niet de hele dag met een schuldig gevoel rond te lopen om tegen iedereen nee te zeggen hebben wij met zijn vieren afgesproken dat we om de beurt elke dag 1 persoon mogen kiezen aan wie wij iets geven. Dat af en toe de knip een keer extra wordt getrokken, daar hebben we geen van vieren moeite mee.
Gedurende de hele reis lopen er regelmatig militairen door de wagons die ons de indruk geven dat er een soort van controle wordt uitgevoerd. Volgens een reisleider van een groep toeristen die ook in de trein zitten is dit omdat er op dit moment nog steeds instabiliteit heerst in Indonesië.
Na 5 uur lang te hebben genoten van de prachtige natuur en het harde werken van de mensen op de rijstvelden, en toch ook weer onder de indruk te zijn van de vele armoe die we onderweg hebben gezien, arriveren we – als of het de Nederlandse Spoorwegen zijn – een half uur later dan gepland in Baturaden.
Als we uit de trein stappen staat daar een hele grote groep schoolkinderen, allemaal in bruin schooluniform in een welkomstrij. Als wij tussen de rijen doorlopen wordt er uitbundig gelachen en voor ons geklapt. Wij zwaaien naar alle kinderen alsof we een deel van de Koninklijke Familie zijn en zij hebben de grootste lol om ons. Als we achteraan de rij met kinderen onze chauffeur Tatang zien staan die nt zo blij lijkt om ons te zien als al die kinderen, hebben we heel even het gevoel dat hij dit voor ons geregeld heeft. De werkelijkheid is dat er een hoge generaal van het leger vanuit Jakarta uit de trein gaat komen waar die welkomst commit voor klaar staat. (Daarmee zijn de inspectierondes van de militairen ook verklaard.) Dat wij zo’n hartelijk onthaal hebben gekregen is voor ons mooi meegenomen en voor de kinderen een leuk extraatje!
Nadat we ons weer hebben geïnstalleerd in het busje bij Tatang rijden we naar een lokaal tentje waar we heerlijke bebek goreng en/of kabek (gebakken of gegrilde eenden saté) met witte rijst en rauwe groenten die we in Holland niet kennen. We eten heerlijk voor een meer dan schappelijk prijsje!
We zijn net weer onderweg als we een mihoenkwekerij passeren. Ook iets wat voor ons een bezienswaardigheid is. Tatang aarzelt niet en rijdt meteen het terrein op waar we zwaaiend worden welkom geheten en waar we met gebaren worden uitgenodigd om foto’s te maken. We krijgen uitleg van Tatang over het kweken van mihoen en zo komen we te weten dat van een blauw poeder wat de kleur heeft van smurfenijs een brij wordt gemaakt wat vervolgens via een machine wordt gesneden in de minidunne mihoensliertjes die terecht komen op houten planken die vervolgens naar buiten worden gedragen om daar 5 minuten te laten drogen. Daarna worden de planken weer naar binnen gedragen en wordt de gedroogde mihoen eraf geschoven waarna de grote berg die ontstaat wordt uitgepluisd door vele handen om ze te verpakken tot pakketten voor de verkoop.
Als wij vriendelijk afscheid willen nemen wordt ons duidelijk gemaakt dat foto’s maken geld kost en dat ze van ons verwachten dat wij betalen voor hun medewerking. Tatang geeft ze namens ons 5.000 roepia (= € 0,50) wat hier heel gebruikelijk is, maar de dames zijn niet blij en maken duidelijk dat ze met heel veel zijn en dat dit te weinig is om met elkaar te delen. Op onze vraag of wij meer zouden moeten geven lacht Tatang en laat het daarbij. Terwijl wij met elkaar concluderen dat wij hier iets hebben gezien waar we met een groepsreis beslist niet zouden hebben meegemaakt, zien we op hetzelfde moment een grote bus aan de andere kant van de kwekerij staan waar wel 30 toeristen uit komen die een zelfde bezoekje komen brengen. Terwijl de dorpsjeugd eigenlijk onderweg was naar ons om hun handje op te houden hebben die al snel bekeken dat er bij de grote groep meer te halen valt, daar hoeven wij dus geen ‘nee’’ meer tegen hoeven te zeggen want ze zijn als een speer op weg naar de andere kant!
Na een fikse rit door allerlei dorpjes en met weer een fikse regenbui arriveren we omstreeks 15.30 uur bij ons hotel voor 1 overnachting, hotel Rosenda in Baturaden. Dit hotel ligt op 670 meter hoogte, wordt als zeer eenvoudig omschreven maar met een uitzicht wat heel veel goed maakt. Alle informatie die we van tevoren hebben ontvangen klopt: het hotel is eenvoudig, maar de bedden zijn goed en dat is het belangrijkste. En het uitzicht is prachtig! En dat terwijl het bewolkt is, laat staan als de lucht helder is. Het enige geluid dat we horen is een stromend beekje wat achter onze kamer loopt. Dat is wel wat anders dan het verkeerslawaai in Jakarta en Bandung!

We worden van harte welkom geheten en krijgen een welkomstdrankje aangeboden. Tatang heeft onze gids voor morgen al opgetrommeld en die komt zich voorstellen. Zijn naam is Dirwan, hij spreekt goed Nederlands en hij gaat ons morgenochtend begeleiden bij een tocht naar de 7 bronnen in de omgeving.
Dat is voor morgen! Nu eerst een paar uurtjes rustig voor onszelf op onze kamer.
Voor de avondmaaltijd dalen we om 19.00 uur af naar een restaurantje op ca. 500 meter van het hotel. Na een fikse regenbui is het droog dus we kunnen rustig wandelend afdalen. We komen in een restaurantje met een grote tuin op een wat hoger gelegen plateau waarin allemaal aparte zitjes zijn gecreëerd waardoor iedereen heel privé (en desgewenst romantisch!) kan eten zonder op de vingers gekeken te worden. We worden bediend door een jong meisje die in zo goed mogelijk Engels aan ons probeert de keuzemogelijkheden voor de gerechten uit te leggen en onderwijl trakteert zij ons op een goocheltruckje met kaarten. Hans Kazan zou het niet leuk vinden, maar zij verraadt ons na afloop hoe ze dit truckje heeft gedaan. Wij krijgen allemaal een pakje kaarten mee zodat wij vanaf vandaag dit truckje zelf ook kunnen doen. Het eten is erg smakelijk en omdat we gezellig zitten (en ook omdat de regen met bakken uit de hemel komt) drinken we hier ook nog koffie. Dat die van niet al te beste kwaliteit is nemen we op de koop toe.
Als wij het restaurant verlaten worden we gevraagd om mee te doen aan een grote goocheltruc. Ellij meldt zich meteen aan! Zij mag vervolgens mee naar de achterkant van een vierkante magic box en tot onze grote verrassing komt zij tevoorschijn in de kast met alleen haar hoofd boven een tafeltje uit! Drie toeschouwers (lees: Cees, Jan en Gerrie) en zo ongeveer het voltallige personeel van het restaurant hebben hiervoor een welverdiend applaus over! Hierna klauteren we de heuvel op naar ons restaurant en zijn aan een paar uurtjes slaap toe!
Zondag 22 mei
Drie keer raden hoe laat wij opstaan…… om 05.30 uur! Om 06.15 uur zitten we aan het ontbijt omdat we om 07.00 uur gaan vertrekken voor een wandeling door het oerwoud in de omgeving van Baturaden. Het is maar goed dat wij onze kamer al zo vroeg verlaten want bij Cees en Ellij staan de volgende gasten al voor de deur te trappelen om naar binnen te mogen…… een hele colonne mieren!
Onze gids Dirwan meldt zich op de afgesproken tijd in het hotel en iets later dan gepland vertrekken wij, Tatang en Dirwan in de bus naar het begin van het oerwoud. We beginnen om klokslag 08.00 uur aan een wandeling die in totaal 4 uur zal gaan duren. We starten bij de een Kampong die ligt in een schitterend natuurgebied. Het dorpje wordt bewoond door 350 inwoners en als we hier binnen lopen komen overal vandaan kindertjes tevoorschijn die ons verwachtingsvol aankijken. Dirwan, onze gids is vergeten ons te vertellen dat veel toeristen kleine cadeautjes meenemen aan om deze kinderen uit te delen. Dat kunnen potloodjes zijn, kleurboekjes, ballonnen, maar ook met snoepjes of koekjes maak je ze blij. Gelukkig is er een winkeltje in de kampong waar we zakjes snoep kunnen kopen zodat we kunnen uitdelen. Ook de vaders en moeders worden blij van een gekregen snoepje. De oudste dorpsbewoner, een man met niet meer dan een paar kleine stompjes tand in zijn mond wil alleen aan de snoepjes ruiken omdat hij ze niet meer kan eten. Met een klein geldbedrag maken we hem blijer dan een kind. Dirwan spreekt heel goed Nederlands, dat heeft hij zichzelf geleerd door veel te praten met de Nederlandse toeristen en door de goede band die hij met een echtpaar uit Giethoorn heeft gekregen is hij een aantal malen voor langere tijd in Nederland geweest. Hij weet daarom veel over ons land en kan het complete repertoire van Jan Smit zingen. Hij vertelt veel over zichzelf, o.a. over hoe aan zijn bijnaam De Krekel is gekomen, maar nog meer vertelt hij over het gebied waar we door heen lopen. Hij laat ons verschillende soorten kruid zien en ruiken en zo komen we te weten dat er citroengras groeit, aardnoten (die we voor het eerst proeven zoals ze smaken voordat ze gebrand worden), kattenkruid (goed tegen nier- en galstenen), casavebladeren (niet eten als je hoge bloeddruk hebt!), pepertjes, jonge bamboescheuten, koffiebonen, en nog veel meer. Van een bananenblad maakt hij een bloemenketting voor ons, van een vrucht uit een van de bomen klemoorbellen. Kost niets en staat prachtig! Het is warm maar er schijnt geen felle zon en hoewel onze kleding klam en vochtig wordt tijdens de wandeling is het toch zeer aangenaam lopen, Er moet veel geklommen worden en dat is lastig omdat door de vochtige lucht de stenen glad zijn. Onze gids waarschuwt ons steeds tijdig en houdt goed in de gaten wie hij een helpend handje moet bieden. Voordat we vertrokken wisten we al dat we over een redelijk enge brug over het water zouden moeten lopen en dat had Ellij al een slapeloze nacht bezorgd. Op het moment dat wij bij die brug komen valt het Ellij zo mee dat zij er zonder al teveel moeite over heen loopt, uiteraard met Cees in haar kielzog. Het volgende half uur lopen en klimmen we lekker door en dan staan we plotseling bij een brug die er veel enger uit ziet. Is dat even schrikken! Er ligt een aquaduct waarvan de betonnen rand waar we overeen moeten lopen een schoenbreedte breed is. Als je daar overheen loop ligt achter je een geul van ca. 1 meter diep, aan de andere kant ligt er een dal. Om over te steken moeten we ons vasthouden aan een ijzeren kabeltje. Geruststellende woorden van de medewandelgenoten kunnen Ellij gestolen worden, het is gewoon eng! Dirwan straalt voldoende vertrouwen uit om ons allemaal te overtuigen dat er meer mensen over deze brug zijn gegaan die hoogtevrees hadden en dat het echt gaat lukken met zijn hulp. Waar Cees, Jan en Gerrie zonder al teveel moeite de brug overlopen slaat bij Ellij de paniek toe. Hoogtevrees is niet uit te leggen maar Ellij’s gezicht spreekt boekdelen en halverwege dreigt het niet goed te gaan. Gids Dirwan bedenkt zich geen moment en springt zelf van het bruggetje af in het water wat ongeveer 1 meter lager ligt en verdwijnt daarin tot heuphoogte. Coachend en aanmoedigend bereikt Ellij heelhuids de andere kant terwijl Dirwan uit het water omhoog getrokken wordt door de twee mannen. De schade die na dit avontuur valt op te maken is een defect mobieltje van onze gids wat in zijn broekzak bleek te zitten. Er zwemmen geen visjes in, maar duidelijk is wel dat die het niet meer zal gaan doen. Wat wij nog niet weten maar wat al snel blijkt is dat er nog een derde bruggetje komt, iets kleiner maar toch ook weer een uitdaging voor Ellij. Dit keer innig omstrengeld door Cees en Jan bereikt iedereen zonder noemenswaardige problemen de overkant. We vervolgen onze weg, af en toe best glibberig en dat dat cht zo is kan Gerrie zelf tijdens de wandeling 3 x vanuit zittende positie beamen… We komen onderweg bij een openlucht zwavelmassage plekje. Hier mogen wij ons in badpak hijsen en worden we helemaal ingesmeerd met zwavelmodder. We drogen daarvan helemaal oranje op. Het contrast met de kleur van onze lippen maakt dat het lijkt als die zojuist met botox ingespoten zijn! Vervolgens worden we van top tot teen, zittend op een bankje, gemasseerd. De volgende stap is dat we onder een openluchtdouche met water uit de bergen van ca. 37 graden ons lichaam weer schoon mogen spoelen. Een heerlijke belevenis! Na onszelf weer in onze klamme kleding te hebben gehesen worden we getrakteerd op koffie tubruk (Indonesische koffie), een snackje van soja bonen en ook nog gebakken banaan. Na deze traktatie is het tijd om de klim omhoog te maken, op weg naar Tatang die daar op ons staat te wachten. We nemen afscheid van Dirwan, geven hem naast de welverdiende fooi ook geld om een nieuwe mobiel te kopen en wisselen tevens onze e-mailadressen uit, zodat we hem de foto’s en het verslagje van onze wandeling toe kunnen sturen. Met een voldaan gevoel klimmen we nat en bezweet in de bus waar de airco al heerlijk blaast. Deze wandeling (4 kilometer hemelsbreed) krijgt van ons 4 sterren qua moeilijkheidsgraad! We vertrekken om 12.00 uur vanuit Baturaden op weg naar Yogyakarta, een rit door vele dorpjes die uiteindelijk 6,5 uur zal duren. Onderweg nog een stop om iets te eten en om klokslag 18.30 uur arriveren we voor hotel Puri Artha aan de buitenrand van de stad. Inchecken aan de ene kant van de weg, overstekennaar de andere kant waar wij in de dependance van dit hotel hele mooie grote kamers hebben, met voor onze deur twee fauteuils zodat we op de galerij kunnen chillen! De oversteek van de ene kant van de zeer drukke straat naar de andere kant wordt begeleid door oversteekmeneren die met een rood verlichte stok het verkeer tegen houden om de hotelgasten over te laten steken. We brengen snel de koffers naar de kamer, kleden ons even zo snel om, en om 19.00 uur zitten we weer in de bus om naar een ander deel van de stad gebracht te worden waar voor ons is gereserveerd voor een buffet in Putiwisate met aansluitend een Ramayana balletvoorstelling. Na een snel buffet gaan we een openlucht theater in waar in 1,5 uur tijd een liefdesverhaal wordt uitgebeeld in zang en dans. Typisch Javaans, dus dit hoort bij het cultuurdeel van onze reis, maar we vinden het eerlijk gezegd alle vier niet erg als we om 21.30 uur terug mogen naar ons hotel om te slapen!!
Maandag 23 mei
Het kan nóg vroeger… om 05.30 uur loopt de wekker af want om 07.00 uur worden we opgehaald voor een fietstocht in de buitenwijk van Yogyakarta. Deze fietstocht gaat door een gebied waarin en kampong ligt die bewoond wordt door 5 families van in totaal 700 personen. Onze gids vandaag is Towil, zelf ook bewoner van de kampong. Bij hem staat een serie fietsen klaar die er beter uitzien dan die van eerder deze week, we kunnen in elk geval allemaal een formaat fiets kiezen die redelijk bij onze lengte past, maar qua vormgeving en uitstraling hebben we het idee dat we eindelijk ontdekt hebben waar onze Nederlandse fietsen uit de oorlog gebleven zijn! :) (maar als je zou zien waar de mensen hier zelf op fietsen dan voel je echt niet de behoefte om er over te klagen!) Wat remmen betreft durven we er niet echt op te vertrouwen dat we een korte remweg hebben, dus we houden redelijk afstand van elkaar. We rijden over rustige weggetjes en komen al snel de kampong binnen rijden. Dat hier door toeristen gefietst wordt is daar geen dagelijkse gewoonte omdat alleen onze reisorganisatie deze fietstocht organiseert. Wij zijn dan ook een echte bezienswaardigheid en worden door iedereen gedag geroepen. Ook hier zijn de kinderen weer blij met elk gekregen snoepje. In het dorp is een oude man die ons graag de tonen van de gamelan laat horen en ons uitnodigt om het zelf ook te proberen. Daar kunnen we geen nee tegen zeggen omdat dat een belediging zou zijn, maar we weten al snel dat we nog wel wat lesjes nodig hebben voordat we aan echt optreden toe zouden zijn! Verderop in het dorp worden we uitgenodigd bij een gezin waar de vrouw des huizes soja in bananenbladeren vouwt, die vervolgens worden dichtgeknoopt en 2 dagen moeten liggen voordat ze gefrituurd worden, waarna ze geschikt zijn voor de verkoop. Wij worden uitgenodigd om in haar huis te komen kijken hoe zij dit doet en ook hier wordt ons gevraagd het zelf ook te proberen. Wij hebben er enige moeite mee om het onder de knie te krijgen maar we hebben zo goed ons best gedaan dat we vier pakketjes mee krijgen. Als je bedenkt dat elk pakketje voor 500 roepia’s verkocht wordt en dat dat voor deze mensen broodnodige inkomsten zijn om zelf te kunnen eten zou je ze het liefst niet aanpakken, maar ook hier geldt weer dat dat beledigend zou zijn, dus we nemen de pakketjes dankbaar in ontvangst en vervolgen daarna onze weg over de kampong naar de dorpsmarkt waar door de inwoners zelf gemaakte producten verkocht worden aan de inwoners van de kampong. Ook hier krijgen we weer kruidenles van onze gids. Tijdens onze fietstocht passeren we ook de sawa’s, de rijstvelden waar hard gewerkt wordt en waar iedereen het leuk vindt als er een foto van ze gemaakt wordt. Dat levert een paar mooie plaatjes op! Het is vandaag erg heet en als we na 2 uur (10 kilometer gefietst) onze fietsen weer inleveren zijn we blij met een heerlijk kopje thee bij het huis van Towil en zijn vrouw. Ook krijgen we heerlijke kleine banaantjes aangeboden. We worden uitgenodigd het huis van binnen te bekijken en ook de aan het huis aangebouwde douche en toilet in de buitenlucht mogen we bewonderen. Bij het afscheid nemen krijgen we het verzoek om een persoonlijk woordje in het gastenboek van onze gids te schrijven en ook nu weer krijgen we een e-mailadres en beloven we een foto’s van onszelf met Towil naar hem toe te sturen.
Volgende onderdeel op het programma vandaag is een rit naar de Borobudur,het grootste Boeddhistische monument ter wereld en door Unesco uitgeroepen tot werelderfgoed. Als wij hier rond 13.30 uur arriveren is het volgens Tatang 40 graden en als wij uit onze aircobus stappen voelen we meteen dat dit wel eens waar zou kunnen zijn. Petjes op tegen de felle zon, net doen of je de zweetdruppels niet voelt en de klamme kleding voor lief nemen…. Zo beginnen wij aan de wandeling naar de tempel. Overal om ons heen lopen mensen die kaarten, boeddha’s, hoeden, parasols, etc. willen verkopen. Hoewel we in de boekjes hebben gelezen dat dit op ons pad zou komen is het moeilijk om ‘nee’ te zeggen, maar er lopen zoveel verkopers tegelijk om ons heen dat we toch maar standvastig bij ons besluit blijven om hier niets te kopen.
Wij hebben bij de ingang alle vier een sarong omgeknoopt gekregen die we geacht worden te dragen uit respect voor Boeddha. Iedereen die hier rondloopt heeft dezelfde sarong om en we lijken daardoor wel bij een hele grote familie te horen. Enige uitzondering wat ons betreft is dat wij de enige toeristen lijken te zijn die niet uit Indonesië komen. We vallen op door ons formaat en onze huidskleur en worden bijna net zo vaak gefotografeerd als de tempel!
De tempel bestaat uit bijna 1500 fraai gebeeldhouwde reliëfs en er zijn heel veel mensen aan het werk om met hele dunne stokjes en kleine borsteltjes de reliëfs schoon te vegen/boenen. We klimmen de trappen op, in totaal 120 treden waarvan er veel de hoogte hebben van twee treden bij elkaar, en kunnen van heel dichtbij zien hoe geweldig mooi en imposant deze tempel gebouwd is. Op elk plateau kunnen we rond de tempel lopen en overal komen we mensen tegen die vooral graag met Cees op de foto willen. In alle gevallen is het een kleine Indonesische dame die naast Cees wil staan terwijl haar vriend of man de foto maakt. Als zij de foto gemaakt hebben lopen ze helemaal euforisch weg….. zij hebben niet alleen de Borobudur gefotografeerd maar ook een plaatje om mee thuis te komen die niemand anders heeft! Ook worden we aangesproken door groepjes studenten die de opdracht hebben om interviews in het Engels te houden met toeristen. Omdat wij tussen alle die Indo’s zo opvallen zijn wij een gewild object! Na afloop van het interview willen ze graag onze naam en land van herkomst op hun opdrachtenblaadje genoteerd zien en delen we in totaal we 20 handtekeningen uit! Uiteraard wordt ook hier gevraagd of we met ze op de foto willen! Leuke bijkomstigheid is dat Cees een grote fan blijkt te hebben. Deze dame is al met Cees op de foto geweest en voegt zich nu ook weer bij het groepje studenten zodat ze ook hier weer haar kans kan grijpen op foto met haar idool! Na 1,5 uur in deze hitte van de Borobudur te hebben genoten is het tijd voor vertrek terug naar ons hotel waar we nog een nachtje zullen verblijven. Onderweg zien we wat de vulkaanuitbarsting van de Merapi (in 2010) voor een verwoestend spoor heeft nagelaten. Een heel dorp is weggevaagd en wat er over gebleven is is koude lava, opgedroogde grijze brei, kapotte en met de grond gelijk gemaakte woningen waar niets meer aan te herstellen valt. Een intrieste aanblik!
Op de terugweg stopt Tatang nog bij een zilverwinkel waar we ‘mogen’ rondlopen en de kans krijgen iets te kopen. Vervolgens bij een batikgebouw waar we wandkleden van batik ‘mogen’ bekijken en eventueel kopen. Cees legt uit dat dit niet onze bedoeling is en dat wij wel een batik sarong willen kopen maar geen schilderijen. Volgende stop wordt dan ook een dure batikwinkel. Mooie spullen maar prijzen waar wij van schrikken. Tatang weet dan ook nog een goedkope winkel en daar worden wat batik spulletjes gescoord. Aankomst bij het hotel om 18.15 uur, het is dan al weer donker in Yogyakarta! Wij krijgen onze schone was bezorgd op de hotelkamer, die we vanmorgen vuil hebben afgegeven voor de wasserij. Wij hebben dus weer een koffer vol schone kleding voor de komende tijd. Avondeten in de omgeving van het hotel is een dieptepuntje, maar met de wijze woorden van Cees dat er dieptepuntjes moeten zijn om de hoogtepuntjes te herkennen sluiten wij de avond af met een drankje in ons hotel!
Dinsdag 24 mei
Om 05.15 uur loopt de wekker af. Om 07.00 uur vertrekken we naar het grootste Hindoeïstische tempelcomplex in Java: Prambanan in Surakarta. Dit tempelcomplex heet Rara Jongrang en heeft 3 hoofdtempels die gewijd zijn aan de hoofdgoden van het Hindoeïsme en 3 kleine tempels die gewijd zijn aan de rijdieren van de goden. De hoogste tempel van deze 6 is de Shiva Tempel, 47 meter hoog. Alle tempels hebben prachtige reliëfvoorstellingen. We hebben hier de afgelopen nacht zo dicht bij gelogeerd dat we een half uur later al door Tatang voor de ingang worden gedropt zodat we al om 07.45 uur aan de wandeling naar de tempel kunnen beginnen! Indrukwekkend gezicht. De tempels zijn zwaar beschadigd door een aardbeving in 2006 en daardoor is een groot deel van de tempels afgesloten. We zien in dat deel mannen aan het werk op grote hoogte zonder veiligheidsbevestigingen maar gewoon op blote voeten lopend op de richels. Hoogtevrees is een woord wat in het woordenboek van deze mannen niet voor zal komen, alleen al van het er naar kijken krijg je een wee gevoel in je maag! De tempels zien er zeer indrukwekkend uit en ook dit is een stukje Java wat we gezien willen hebben.
Ook vandaag weer zijn wij bijna net zo’n bezienswaardigheid als de tempels. We worden vooral door schoolkinderen giechelend na gekeken en we zien ze onderling overleggen wie durft te vragen of we met ze op de foto willen. Wij zijn de beroerdste niet dus we poseren gewillig tussen een grote groep Indonesische jongens en meisjes van zo’n jaar of 12. Thuis kunnen ze blindelings aanwijzen wie de toeristen zijn want doe torenen er hoog bovenuit en zijn nogal witjes vergeleken bij de rest!
Terug bij de bus gaat de rit verder naar Solo, waar we het paleis van de sultan gaan bezoeken. Tatang heeft ‘mevrouw Ellij’ gisteren beloofd dat hij de sultan zou bellen om aan te kondigen dat wij op de koffie komen maar helaas lijkt hij ons niet te willen ontvangen. Nadat we toegang hebben betaald voor 4 personen, 2 fototoestellen en 1 camera, en we daarvoor in ruil 3 verschillende kleuren kaartjes terug krijgen, wordt ons een lieftallige Indonesische dame toegewezen die ons als gids gaat rondleiden door het paleismuseum van de sultan. We moeten met een gids rondlopen, we moeten onze schoenen uittrekken en in een plastic zakje meenemen, we moeten onze camera’s ongebruikt laten op een aantal plaatsen….. en dat terwijl we met vakantie zijn en even niks willen moeten…. Toch lopen we braaf achter onze gids aan en proberen we te begrijpen wat ze ons in Indo-Engels probeert te vertellen. Natuurlijk is er veel pracht en praal maar een half uurtje uitleg over de gewoontes en gebruiken, vroeger en nu, van de sultan vinden wij het prima dat we weer bij de uitgang zijn. Koffietijd! En dan op weg naar onze volgende overnachtingsplaats. Er volgt een lange rit vanaf Solo over een vlakke weg langs heel veel dorpjes. Tijdens de rit zijn we er steeds opnieuw getuige van wat een gevaarlijke capriolen er door vooral de grote streek- en dorpsbussen worden uitgehaald. We zijn extra blij met onze eigen chauffeur. Om 14.00 uur stoppen we voor de lunch bij een klein restaurantje in een dorpje. We zijn dan inmiddels in de provincie Oost Java. In het restaurantje wat Tatang voor ons heeft uitgezocht woont en werkt een familie met 3 (of 4, of 5, of meer?) kinderen. De inrichting bestaat voor de helft uit het deel waar gekookt wordt, de andere helft is het deel waar wij aan tafel zitten. We eten Kambing sat. Dit zijn spiesen met gegrild geitenvlees. Witte rijst erbij en we eten weer smakelijk!
Voor het toiletbezoek wat na vanmorgen vroeg de eerste mogelijkheid is, moeten we door een smal gangetje naar achteren lopen en vervolgens treffen we daar een toilet aan waar we graag gebruik van maken…. Maar alleen omdat we zo nodig moeten! :)
Welke kinderen bij dit gezin horen weten we niet precies want er komen er steeds meer tevoorschijn. In elk geval is er een tweeling, Evi en Eva, die graag met Ellij op de foto willen, twee schattige meisjes in batik jurkjes. Mooi plaatje voor de film dus! Als we klaar zijn met onze maaltijd en daarvoor in totaal 10 euro af moeten rekenen (5 maaltijden, ieder 2 grote glazen thee) vinden we het niet meer dan logisch om op het verzoek in te gaan om met de hele familie op de foto te gaan als herinnering aan ons bezoek! Onderweg naar ons hotel moeten we nog een extra stop maken omdat ons busje een lekke band blijkt te hebben. Er zit een imbussleutel in de band die eruit gehaald moet worden. De band kan gelukkig bij een garage langs de weg meteen gerepareerd worden. In de tijd dat wij moeten wachten maken we een aantal mooi plaatjes van passerende bijzondere vervoermiddelen. Dat niet alleen wij daar lol aan beleven blijkt uit het feit dat er veel getoeterd, gezwaaid en gelachen wordt naar (om?) ons.
Na 20 minuten buiten de airco bus in temperaturen van 40 graden kunnen wij onze weg vervolgen en om 17.30 uur arriveren wij in ons hotel Grand Surya in Kediri. Prachtig hotel met fantastische entree, mooie lobby, mooie kamers en – als we tijd zouden hebben – een heerlijk zwembad en mogelijkheid voor massage.
Om 19.30 uur worden we opgehaald door Tatang die ons een restaurantje wijst waar met zijn vijven voor in totaal 20 euro weer een gezonde Indonesische maaltijd verorberen. Nog een uurtje in de bar bij het hotel voor een kopje koffie en een drankje, met een gitarist en een saxofonist die ons heel aangenaam vermaken en dan is het bedtijd!
Morgen op weg naar Malang. Binnenkort het vervolg!