Walvissen, dolfijnen, zeehonden en pannenkoeken

Woensdagmorgen staan we op met een gevoel alsof we op schoolreis gaan. Vandaag staat een rit van 263 kilometer op het programma waarvoor een reistijd is berekend van 4 uur. Het schoolreisjesgevoel komt voort uit het feit dat we halverwege onze rit van vandaag in Kaikoura zullen stoppen waar we, als het weer het toelaat, mee zullen gaan op een boottocht om walvissen en dolfijnen te spotten. Wij hebben een reservering voor dit avontuur op een boot die om 13.15 uur zal vertrekken. We besluiten vroeg op pad te gaan zodat we onderweg een aantal stops kunnen maken voor het maken van foto’s, het drinken van een long black en/of flat white en het eten van een broodje. We rijden om 8.30 uur weg uit Blenheim en gaan de Highway 1 op richting Kaikoura. Deze weg volgt de prachtige kustlijn van de Pacific Ocean langs de oostkant van het Zuidereiland en bij Cape Campbell ‘moeten’ we er even uit om foto’s te maken. Wat is het hier mooi!
Op 30 kilometer vóór Kaikoura zijn we tegen een rotswand geplakt ineens zeehonden! In een soort van bassin tussen alle rotsen zitten een stel kleintjes die daar frivool rond spartelen. Wat een belevenis om dat vanaf de kant te kunnen gadeslaan en vast te kunnen leggen met de digitale mogelijkheden die we hebben! We kunnen er bijna geen genoeg van krijgen. Maar we willen nog meer vandaag, dus toch maar verder. Via Hapuku rijden we door naar Kaikoura. Kaikoura betekent: ‘maaltje langoest’, die zullen hier dus wel volop te krijgen zijn en die gaan we zeker proeven! Kaikoura is een van de belangrijkste bestemmingen op het Zuidereiland voor toeristen omdat hier de mogelijkheid bestaat om walvissen, dolfijnen, zeerobben en aalscholvers te observeren. De kans is 95% dat wij vandaag een sperm walvis gaan zien. Deze walvis is 18 meter lang, weegt 60.000 kilo. Zijn kop beslaat 1/3 deel van zijn lichaam en zijn herseninhoud is ca. 9 kilo! Met al zijn gewicht is deze walvis toch in staat om op een sierlijke manier naar 3000 meter diepte te duiken en daar kan hij dan vervolgens 2 uur doorbrengen voordat het weer tijd wordt om adem te gaan halen. Als het meezit zullen wij deze walvis kunnen bekijken op een moment dat hij boven komt om adem te halen.
We arriveren om 10.30 uur in het stadje, lopen daar wat rond om een indruk te krijgen van wat deze stad te bieden heeft en melden ons dan bij het kantoor van Wahlewatch Kaikoura. We zijn natuurlijk veel te vroeg, maar we willen graag zo snel mogelijk weten of de boot zal uitvaren vandaag. Het blijkt dat er die ochtend een aantal boten vertrokken zijn maar dat de zee inmiddels zo wild is geworden dat het twijfelachtig is of er na 12.00 uur nog uitgevaren zal worden. Door de wilde zee trekken de walvissen verder uit de kust en moet de boot dus verder de zee op. De kans dat mensen zeeziek worden is daardoor groter. Een aantal mensen die zich voor de tocht van 12.15 uur hebben aangemeld blijken om deze reden niet mee te gaan. Als de boot van 12.15 uur toch blijkt uit te zullen varen krijgen wij daardoor de kans om – een uur eerder dan onze boeking - met deze tocht mee te mogen. Wel wordt er speciaal gemeld dat bij twijfel over gevoeligheid voor zeeziekte we beter niet mee kunnen gaan. Maar wij willen die grote walvis zo graag zien dat we elke twijfel hierover wegdrukken. Wij zijn er klaar voor! We worden met een bus naar de boot gebracht waar 50 verwachtingsvolle passagiers plaatsnemen in het binnengedeelte de boot. Terwijl een gids ons van alles vertelt over wat we kunnen verwachten vaart de kapitein met volle kracht de open zee op. Wij hebben inmiddels uitleg gekregen waar we een zwemvest kunnen vinden in geval van nood en waar de papieren zakjes te vinden zijn voor mensen die last krijgen van zeeziekte. Ongeveer een vijfde deel van de mensen aan boord blijken deze zakjes onderweg hárd nodig te hebben. Niet naar kijken/luisteren……. ergens anders aan denken…… kustlijn in de gaten houden……. knijpen in je oorlelletje…… (de man naast mij zit zo hard in zijn lelletje te knijpen dat die vanavond beslist nog rode oortjes heeft!) Op een bepaald moment bereikt de boot een plaats waarvan de kapitein verwacht dat we een sperm whale zullen kunnen zien. De boot wordt ‘stilgelegd’ en wij mogen het dek op. Ellij loopt de trap op naar het bovendek terwijl de boot behoorlijk heen en weer deint. En zo kan het gebeuren dat Cees en Jan er getuige van zijn dat Ellij vanaf de bovenste traptrede gracieus en elegant over het dek komt ‘dweilen’…., wél met camera…… en de walvis wordt gespot….. en de plaatjes zijn gemaakt!!!
Nadat we allemaal weer binnen zijn gaan zitten wordt er full speed doorgevaren en krijgen we nog een kans. We zoeken allemaal weer een plekje op het buitendek en daar besluit Cees zijn broodje van vanmorgen aan de vissen te voeren in plaats van de papieren zakjes te gebruiken.
Ook de tweede walvis wordt gesignaleerd en we krijgen volop kans om ze op foto vast te leggen. Als toetje wordt er daarna nog naar een plaats gevaren waar we dolfijnen kunnen zien. Hoe zij aan hun naam komen is ons na vandaag wel duidelijk want zij vinden hun leventje duidelijk DOLFIJN! Ze maken er een hele show van om ons te laten zien hoe gezellig zij het met elkaar hebben. Ze komen uit het water, salto’s makend, zwemmen tegen en onder de boot en het lukt ons zelfs om er een aantal tegelijk op de foto te zetten. Wat een geweldige belevenis! Om 15.00 uur zijn we terug aan wal en zijn we alle vier wel aan een boterham toe.
We besluiten door te rijden naar het zuidpuntje van de kustlijn van Kaikoura: Peninsula. Hier maken we een wandeling over de drooggevallen uitlopers van de bergen die bij eb bewandelbaar zijn. We komen uit bij een zeehondenkolonie en ook hier zien we weer met eigen ogen wat een geweldige beesten dit zijn. Als we dan ook nog aalscholvers zien kan onze dag niet meer stuk!
Maar we zijn er nog niet….. we moeten nog zo’n 130 kilometer rijden naar ons overnachtingadres. Voordat we aan dit stuk beginnen eten we bij een kraampje langs de weg langoestes. Een lekker organisch sapje erbij (is Jan dol op!) en daarna vertrekken we naar ons einddoel voor vandaag: Hanmer Springs. Dit is de Highway 70 tot aan Culverden en gaat daar over in de Highway 7 en 7A. We passeren het skigebied Mt. Lyford en zijn zo onder de indruk van alle bergen, heuvels, herten, lama’s, koeien, schapen en al het natuurschoon dat we geen woorden kunnen vinden om uit te drukken hoe mooi het hier is! Als we dan ook nog een overnachtingsadres blijken te hebben in een motel in Hanmer Springs wat helemaal voldoet aan onze verwachtingen en waar een bankje voor ons huisje staat precies in het avondzonnetje is ons sprookje voor vandaag compleet!!
We besluiten onszelf nog te verwennen met een bezoekje aan de Spa op drie minuten lopen van ons huisje en nadat we daar lekker ontspannen in de bronbaden hebben gesudderd eten we in een restaurantje aan de overkant. Daar ontmoeten we een gezin die afkomstig blijken te zijn uit Delfgauw. Zij zijn 11 jaar geleden gemigreerd naar Nieuw Zeeland om een farm te beginnen. Zij vinden het leuk om over hun leven te vertellen en wij vinden het leuk om dat allemaal te horen! Zij nodigen ons uit hun farm te komen bekijken, maar wij zitten helaas strak aan ons reisschema vast, dus dat gaat niet lukken. Terug in ons ‘huisje’ genieten we nog even na met elkaar van deze geweldige dag, maken plannen voor morgen en dan is het bedtijd. Morgen een lange rit op weg naar Greymouth aan de westkust.
Het kan nog vroeger! Om 7.28 uur rijden we weg uit Hanmer Springs, de Highway 7 op, op weg naar een tentje om te ontbijten om daarna aan een lange dag te beginnen. In het stadje blijken de restaurants pas om 09.00 uur open te gaan dus we gaan eerst maar kilometers maken en hopen dan onderweg iets tegen te komen waar we een hapje kunnen eten. We rijden over de Lewis Pass tot Maruia Springs waar we het eerste restaurantje ontdekken, een Japans thermal resort waar we helaas geen tijd voor hebben maar het ontbijt is er voortreffelijk! Meteen daarna volgt een stop om de auto’s vol te tanken want die lusten ook wel weer een slokje…. Dat wil zeggen….. als de tankdop open kan! De auto van Cees heeft veel nieuwe snufjes maar de tankdop blijkt niet met een knopje vanuit de binnenkant van de auto open te gaan maar – gewoon op de ouderwetse manier – door op het deksel aan de buitenkant te drukken…… laten we daar nou even niet aan gedacht hebben!! We vervolgen onze weg naar Springs Junction. Van daar rijden we door naar Reefton. Dit blijkt een oud goudmijnstadje te zijn en ziet er uit zoals in een westernfilm. Leuke winkeltjes, gezellige cafeetjes en ook een winkeltje waar wij een lunch voor tussen de middag in kunnen slaan. Op dit punt van de route voor vandaag maken wij de keus om 190 kilometer extra te rijden (maakt totaal 425 kilometer) om de Pancake Rocks te gaan bekijken. We rijden over de Highway 69 tot aan Westport, gelegen aan de oostkust, aan de Abel Tasmanzee. Het stadje dankt zijn oorsprong aan de goudkoorts van rond 1860, maar tegenwoordig is de voornaamste bron van inkomsten steenkool. In Westport aangekomen rijden we nog 10 kilometer door en komen dan bij Cape Foulwind. Hier huist de meest noordelijke robbenkolonie van Nieuw Zeeland, die we na een mooie wandeling vanaf zo’n 30 meter afstand kunnen observeren. Er zitten heel veel jongen en het is zo’n geweldig mooi gezicht dat we de tijd vergeten en er bijna een uur blijven kijken.
We eten ons broodje tussen de meeuwen en ook de weka, een soort kip die niet kan vliegen en vaak kreupel loopt omdat het vogels zijn die vaak last hebben van reuma, laat zich uitgebreid door ons fotograferen. Ellij krijgt een weka voor haar camera die er voor poseert als ze (moet wel een meisje zijn!) meedoet aan een missverkiezing!
Na de lunch zakken we langs de kust af naar beneden, op weg naar de Pancake Rocks in Punakaiki. De eerste stop waar we verwachten deze pannenkoekrotsen te vinden blijkt niet de juiste keus, maar we wandelen wel door een prachtig stuk natuur in het Paparoa National Park. Wat we daar zien is lichtgroen, middengroen, donkergroen, grijsgroen, blauwgroen….. geen kleur groen te bedenken of we zien hem! De 2e poging is raak! We maken een rondwandeling van 20 minuten door een deel van het Paparoa National Park waar we netjes langs de rotsformaties worden geleid. Wat een geweldige belevenis! De rotsen zien eruit als op elkaar gestapelde pannenkoeken. Tussen de rotsen zitten holtes, de zogenaamde ‘blowholes, waar het water uit de zee met kracht doorheen geperst wordt. Als je te dicht bij gaat staan om een foto te maken dan krijg je meer dan wat spetters over je heen…. weten wij uit ervaring!
Na deze belevenis hebben we wel een kopje koffie verdiend en daarna rijden we het laatste stukje naar ons overnachtingsplekje voor vandaag: een hotel net buiten het stadje Greymouth, de stad die bekend is als havenstad en tevens eindpunt is van de Trans Alpine Railway die via de Arthurs Pass heen en weer rijdt naar Christchurch. Wij vinden het mooi voor vandaag. We mogen onze koffers naar de eerste verdieping brengen, maar er is geen lift, dus dat wordt sjouwen. Maar de kamers mogen er zijn, de thee, het bier en de wijn hebben we binnen handbereik en we kunnen eten in het hotel. Wie doet ons wat?

De dag van vandaag bracht ons spectaculaire uitzichten op de zandbanken in de Buller rivier, geweldige plaatjes van beukende golven op de rotsen, heel veel natuur waaronder de nikau palmen, heel veel soorten groen, zeerobben, pannekoekenrotsen…… teveel om op te noemen. We begrijpen nu waar de uitdrukking ‘niet te filmen’ vandaan komt, want wat wij hier zien is niet met foto’s uit te leggen! En dan te bedenken dat er nog meer gaat komen!
Ons volgende verhaal zal komen vanuit de omgeving van de Franz Josef Gletsjer. Wat we daar hebben beleefd wordt binnenkort aan het papier toevertrouwd!
Lieve/hartelijke groetjes,
Cees & Ellij
Jan & Gerrie

- Ina: fijn dat je ma op de hoogte houdt van onze belevenissen!
- Milou, we hopen dat je herstel voorspoedig verloopt.
- Deborah: van harte gefeliciteerd met de niueuwe zwangerschap!
- Ad en Anneke, gaat alles nog goed op de Andreasgaarde?
- Pa Henzen, hopelijk weer opgeknapt van de griep!
- Hans en Thea, pa en ma: veel plezier volgende week in de omgeving van Nijmegen!
- Sander, Marcel, Marjon, Woutje en Jasmijntje: opa en oma missen jullie!
- Ralph: wij verheugen ons erop je weer snel te zien, maar zijn ook blij dat we nog een weekje te gaan hebben, af en toe even telefonisch contact houdt het heimwee binnen de perken!
- En nogmaals voor iedereen: leuk dat jullie zo met ons meeleven en –lezen!
- Nieuwsgierig naar de update van vakantiefoto’s??? Zie: http://picasaweb.google.com/ceesbrinkhuis/NewZealand#