Sprookjes bestaan niet….

Maandagmorgen, 2 februari, even voor negen, zonnig en helder en wij gaan op weg van Queenstown naar Te Anau. Een af te leggen afstand van ‘maar’ 170 kilometer vandaag. Gewapend tegen sandflies (elk bloot stukje huid ingesmeerd met Deet en vesten, sokken en dichte schoenen binnen handbereik) gaan wij op weg naar de fiordenkust in het zuidwesten. Via de State Highway 6 rijden we langs het stadje Garston, volgens de statistieken het plaatsje in Nieuw Zeeland wat het verst van de kust ligt (128 kilometer). Bij Five Rivers gaan we de SH 97 op tot aan Mossburn. Bij dit plaatsje rijden we het stadje in en drinken we koffie bij het meest ludieke tentje wat we in deze vakantie zijn tegen gekomen: een soort ‘winkel van Sinkel’, maar dan met souvenirs. In het midden van de overvolle winkel is een koffiezitje en aan de zijkant is er zelfs een plekje om te internetten voor wie wil. Na deze stop nog een stukje over de HW 94 en dan arriveren we ruim voor 12.00 uur in Te Anau, de plek waar we 2 dagen gaan verblijven. Te Anau wordt de poort tot het Fiordland, de Milford Sounds en de Doubtfull Sounds genoemd. Wij gaan vanuit deze plaats plannen maken om de Milfords Sounds te gaan zien. We checken in in ons hotel en melden ons bij het Informatiecentrum. Hier boeken we een boottocht over de Milford Sounds voor morgen. Daarna stappen we in de auto en rijden we een stukje van de Milford Road met onderweg een stop bij een schapenfarm waar we zo’n 7.000(!) pas geschoren schapen mogen bewonderen die allemaal één voor één door een poortje worden gevoerd waar ze een ontwormingskuur moeten ondergaan. Net als overal in Nieuw Zeeland is de man die hier mee bezig is, gaarne bereid te informeren hoe het met ons gaat en schreeuwt hij vriendelijk de antwoorden op de vragen die we aan hem stellen. Met een paar mooie opnames verlaten wij tevreden de schapenfarm op weg naar nog een mooi plekje langs de Milford Road: het Lake Mirror. De naam zegt het al, mooie weerspiegelingen in het water maken dit plekje een lust voor het oog! Terug naar Te Anau voor een drankje op een terrasje. We zitten daar als een stel bejaarden loom in het middagzonnetje, vinden dat we iets actiefs moeten gaan doen maar blijven allemaal zitten omdat we niet de puf hebben om iets heel actiefs te gaan doen. Uiteindelijk maken we toch nog een wandeling langs het meer van een uurtje waar we worden getrakteerd op het geluid van een vogel die een paar octaven lijkt te zingen. Volgens ons moet dit een Bellbird zijn. Hierna is het al weer zo’n beetje tijd om een leuk adresje te zoeken voor de avondmaaltijd. Vanavond wordt dat een Italiaans restaurant waar de ober om de paar minuten komt vragen of alles naar wens is en of we geen problemen hebben. Hij verontschuldigt zich ook nog voor het feit dat het zo druk is dat hij geen tijd heeft om een echt gesprek met ons te voeren, maar dat vinden wij ‘no problem!’
We besluiten dit relaxte dagje met een glaasje wijn op de hotelkamer en het bekijken van elkaars foto’s en de filmpjes van Ellij. De getatoeëerde schapenscheerder van Ellij staat er zo goed op dat Cees overweegt ook een Maori tatoo te laten zetten. Hij weet alleen nog niet waar. Daar wordt eerst nog een nachtje over geslapen!

Enne…. (nog) geen sandfly gezien vandaag!

Na een vroeg ontbijt en het inslaan van sandwiches vertrekken wij om 09.00 uur met de auto om de 121 kilometer van te Anau naar Milford te rijden. Daar zullen we aan boord stappen van een boot voor een tocht door de Milford Sounds en aansluitend een bezoek brengen aan de onder-water-observatiepost. We rijden over de prachtige Milford Road en passeren de schapenfarm van gisteren en Lake Mirror. Vanaf dat punt is alles onbekend en hebben we weer veel nieuwe indrukken om in ons op te nemen. Lake Gunn is een plakje waar we vanmiddag op de terugweg een wandeling willen gaan maken. Zo’n 20 kilometer voor Milford rijden we door de 1200 meter lange Homer Tunnel, daarna gaat het steil naar beneden en hebben we een adembenemend uitzicht over de Claddau Valley. Als wij om 11.30 uur in Milford de parkeerplaats oprijden geeft Jan bij het achteruitrijden om een parkeerplaatsje te kunnen bemachtigen een heel klein zoentje aan een campertje wat achter ons staat. Wij hebben echter een auto met al een flink aantal krasjes en deukjes dus ook de hele kleine herinnering hieraan ‘zat er al op’. De tijd die we moeten wachten voordat de boot vertrekt brengen we ijsberend en wapperend met onze handen door, net als alle andere wachtenden, om de sandflies van ons lijf te houden. Vergeleken bij wat we ervan verwacht hadden valt het echter reuze mee. Om 12.30 uur vertrekt onze boot en vanaf de eerste minuut is het genieten van de geweldig mooie bergen en fiorden waar we door heen varen. Het is bewolkt, het waait maar het is droog en daarom is het volgens de kapitein een geluksdag voor ons. We maken heel veel foto’s, maar ook heel veel foto’s niet, want heel veel van wat we zien is niet op foto vast te leggen! Op een bepaald moment zwemmen er dolfijnen rondom de boot die we van een afstand wel kunnen waarnemen maar waar alleen Jan met heel veel moeite twee vinnen van op de foto weet te zetten. Ook komt er nog een moment dat we dicht langs de kust varen en een aantal pelsrobben kunnen aanschouwen….. geweldig! En behalve bergen en veel water zien we ook een flink aantal watervallen, waarvan de Bowen Falls met 160 meter hoogte en de Stirling Falls met 146 meter hoogte enorme indruk maken! Op de terugweg hebben wij ook nog de kans om ene bezoek te brengen aan de observatiepost onder water waar we zonder te duiken of snorkelen een stukje van de zee in zijn echtheid van achter glas kunnen zien. Hiervoor dalen we 60 traptreden af en dan zijn we in de observatieruimte waar we kunnen genieten van zwarte en rode koraal, zeeanemonen, zeesterren en vissen. Een geweldige ervaring! We worden door een andere boot opgepikt en weer teruggebracht naar het vertrekpunt en van daar rijden wij de Milford Road terug, op weg naar te Anau. Maar eerst nog een stop, net door de tunnel, op de parkeerplaats die daar is. Hier hebben we vanmorgen de kea’s gezien (zij hebben hun naam te danken aan het geluid dat ze maken) en die zitten er gelukkig nog en laten zich graag fotograferen. Ook die plaatjes hebben we dus kunnen vastleggen. Met de auto passeren we het begin van de Routeburn track, een wandeltocht die Auke en Ramona recentelijk gelopen hebben. Volgende stop voor ons is bij Lake Gunn. Hier maken we een wandeling van 45 minuten door een bos wat zomaar decor geweest zou kunnen zijn voor opnames van Lord of the Rings. Heel veel hele hoge bomen, heel veel varens en vooral ook heel veel mos. Deze wandeling is met geen enkel ander plekje te vergelijken waar we tot nu toe geweest zijn en levert ook weer heel veel mooie plaatjes op! We rijden met een heel tevreden gevoel Te Anau weer binnen en hebben het gevoel dat sprookjes niet bestaan, naar dat de dingen die wij vandaag gezien hebben er wel heel dicht bij in de buurt komen!

Gisteren zijn we gearriveerd in Invercargill, de zuidelijkste stad van Nieuw Zeeland. Ook daar hebben we alweer het nodige beleefd. Vandaag zijn we van Invercargill naar Dunedin gereden. Het verhaal van deze afgelopen dagen is in de maak en volgt zeer binnenkort.
Lieve/hartelijke groetjes,
Cees & Ellij
Jan& Gerrie

- maar wel willen we vast verklappen dat we geeloog- en blauwe pinquins hebben gezien!
- alle meelezers en meelevers: dank voor jullie belangstelling en de leuke reacties die we ontvangen!
- Ralph, en alle Brinkhuisjes: we willen eigenlijk nog niet naar huis, maar we missen jullie wel, dus we komen er echt aan!
- Ramona en Auke: veel plezier in Nelsons National Park en tot heel snel in Holland!
- Esther, Relie, Pieta en alle andere collega's: Gerrie begint jullie te missen want ze begint jullie namen weer te noemen!