Geen schaatsen, wél ijs&zonder haast over de Haast

Wij vertrekken op 30 januari met motregen uit Greymouth. We draaien de Highway 6 op voor de eerste 20 kilometer naar Hokitika. Dit stadje wordt beschreven als de aantrekkelijkste stad van de westkust. De girls geloven dat bij voorbaat want daar zit de Jade Factory, een winkel waar echte Nieuw Zeelandse Jade te koop is voor niet teveel geld. Niet verwonderlijk dus dat hier de eerste stop wordt ingelast. Waar we naar de Tana Mahuta en de Pancake Rocks hebben moeten zoeken rijden onze mannen in dit stadje rechtstreeks naar de Factory die wij bedoelen! Extra leuk is het te weten dat de jade afkomstig is van eroderende bergen in de rivieren van de westkust en dat het een spirituele betekenis heeft voor de maori’s.
Gestimuleerd door hun eigen ‘lovely guys’ kopen Ellij en Gerrie allebei een paar oorbellen die een mooie herinnering aan deze reis zullen blijven.
Met vers gekochte sandwiches voor de wandeling van vandaag vertrekken wij daarna richting Franz Josef, 138 kilometer rijden over de Highway 6. Gerrie heeft de hele ochtend al een zenuwachtig gevoel voor het avontuur wat komen gaat…… gisteravond is met drie stemmen tegen één namelijk beslist dat we met zijn vieren de wandeling voor ‘iets meer geoefenden’ gaan maken op de Franz Josef gletsjer, die zijn bestaan dankt aan de grote hoeveelheid neerslag die valt aan de westkust. Cees heeft meteen de daad bij het woord gevoegd en via internet gereserveerd (en dat terwijl Jan en Gerrie geen internetmogelijkheid hadden!), dus dat we gaan staat vast! Terwijl wij kilometers maken richting de gletsjer gaat het harder en harder regenen. Ongeveer 20 kilometer voor Frans Josef passeren we een afslag naar het plaatsje Okarito, Hier ligt het stukje strand waar het verhaal uit het boek ‘Kerewin’ zich afspeelt. Dit verhaal gaat over de bijzondere relatie tussen een vrouw, een man en zijn zoon en dit boek is wat Ellij en Gerrie betreft een echte aanrader! Helaas hebben wij geen tijd om de 13 kilometer die we hiervoor extra zouden moeten rijden in ons programma op te nemen. Blijft dus op de verlanglijst staan voor als we ooit nog eens gaan.
We rijden om exact 12.15 uur voor bij het boekingskantoor voor de gletsjertocht en het geluk is met ons dat er precies twee vrije parkeerplaatsen voor de deur zijn zodat we niet al te nat de 10 meter kunnen overbruggen om binnen te komen. We melden ons netjes aan de balie en daar wordt duidelijk aangegeven dat het voor Ellij niet verstandig is om mee te gaan omdat haar enkel nog steeds dik is na de verstuiking in Taupo. Zij offert zich bereidwillig op om de uren die wij onderweg zullen zijn in het kantoortje te wachten en onze passen en portemonnees te bewaken. En zo gebeurt het dat we niet met vier maar met drie aan dit avontuur gaan beginnen. Hoewel Gerrie nog even twijfelt helpen twee opmerkingen haar over de streep: ‘Wie de Nijmeegse vierdaagse kan lopen, kan dit ook!’ (citaat van Cees). En: ‘als ze denken dat je het niet kan nemen ze je echt niet mee, want dan hebben ZIJ een probleem als het niet blijkt te lukken!’(citaat van Cora). We gaan er dus voor! We krijgen een ketting om onze hals met daarop een nummer (voor het geval we zoekraken??), daaraan zit een kaartje waarmee we schoenen en sokken kunnen lenen (excuse me, do you have one size bigger for me? And also for my husband!), een kaartje voor een regenbroek (excuse me, do you have one size bigger for me?) en een kaartje voor een wind- en waterdichte blauwe jas (excuse me, do you have one size bigger for me?). Nou, we lijken het allemaal nodig te gaan hebben want de regen valt onverminderd. Om 13.00 stappen we in een bus, door Ellij vastgelegd op camera, en dan worden we in 10 minuten tijd naar het beginpunt gereden. Vanaf dat punt gaan we 10 minuten lopen over hele grote keien en daar wordt ons verteld dat we nu aan een wandeling van 45 minuten gaan beginnen naar het beginpunt van de gletsjertocht. Deze wandeling gaat niet alleen over hele grote keien, maar heeft ook klimmetjes die zeker zo hoog zijn als een stap van de grond op een stoel. Heftig! Maar we lopen dapper door en we presteren het zelfs om als nummer 1 (Cees), 2 (Gerrie) en 3 (Jan) achter de gids aan te lopen, met daarachter nog 10 andere enthousiastelingen. Na deze flinke inspanning mogen we allemaal de meegenomen crampons (een soort dubbele kinderschaatsjes maar dan zonder ijzers meer met ijzeren tanden die grip geven in het ijs) onder onze schoenen binnen en dan begint het echte avontuur. Het eerste deel is zo heftig, met zulke grote stappen omhoog dat Gerrie zichzelf hartgrondig hardop hoort zeggen: ‘wat een narigheid”. Maar ja, je begint ergens aan en dan wil je het ook afmaken, dus wij lopen dapper door, nog steeds voorop, en met heel af en toe een ‘kontje’ van Jan en een handje van Cees kan ook Gerrie in de voorste regionen mee. Zo klimmen en dalen we in 2 uur tijd de gletsjer op en af en we blijven aan de leiding! De gids loopt voor ons en hakt waar nodig (‘stips’ = steps = traptreetjes) voor ons uit zodat we met onze crampons onder onze schoenen stevig grip houden op het ijs en zonder gevaar de weg kunnen volgen. Nu klinkt het heel makkelijk om dit hier zo te schrijven maar we ervaren het als een ware prestatie. Het regent inmiddels behoorlijk, we worden ondanks de waterdichte jassen behoorlijk nat (of is dat zweet?) en op de momenten dat we stoppen voelen we dat het behoorlijk koud is.
Twee uur later komen we terug bij het startpunt, mogen de crampons onder schoenen vandaan gehaald worden en kunnen we beginnen aan de wandeling van in totaal bijna een 1 uur terug naar de bus. Waar Gerrie tijdens de gletsjerwandeling het tempo bij kon houden valt het laatste stuk erg zwaar. Zij is als ‘de lantaarndrager van het wielerrpeloton’ bijna niet meer vooruit te branden en heeft het gevoel dat ze loopt te zwalken over de keien, maar met de support van Cees, Jan én de gids van deze dag, sluit ook zij net op tijd weer aan bij de hele groep om als een echt team bij de bus te arriveren. Ellij staat ons op te wachten en legt onze uitgewoonde koppies vast met de camera en nadat we ons weer netjes hebben uitgepeld en alles hebben ingeleverd zijn we aan een vers bakkie koffie toe! Tijdens onze wandeling heeft Ellij de tijd gevuld met social talk met een vriendelijke Duitse jongen, met een stukkie lezen, en uiteraard heeft ze ook de souvenirshops bezocht, waar ze een door haar zeer gewenst souvenir heeft gekocht. Ze heeft zelfs een lekker stukkie chocola voor ons gekocht. Dat gaat er in!
Ondanks de regenkleding die we te leen hadden zijn we echt nat geworden, dus snel op weg naar ons overnachtingsadres voor vandaag: een motel in de buurt van de Fox Glacier, vlak bij het Lake Matheson. De gezellige kamer bestaat uit een eettafel, een keukentje, een groot bed, én een bad met bubbelmogelijkheden! Nadat we in het dorp gegeten hebben besluiten we de avond met zo’n heerlijk badmomentje! Daarna slapen en morgen op weg naar Queenstown, al aardig richting zuid op het Zuidereiland!
Opstaan moest vanmorgen met beleid want de spieren die op de Frans Josef overuren hebben gemaakt zijn vooral bij Gerrie goed te voelen. Dat houdt ons niet tegen vroeg op te staan en daarom lukt het ons om om 08.45 uur weg te rijden uit Fox Glacier. We hebben dan getankt en een ontbijt naar binnen gewerkt dus zowel de auto’s als wij kunnen weer even vooruit. We volgen de mooie bochtige State Highway 6 (bijgenaamd The Westcoast Road) en passeren het ene mooie uitzicht na het andere. Er komt zelfs een moment dat we de Mt. Cook in de verte nog even kunnen zien. In Haast maken we een koffiestop, dit keer echt noodzakelijk omdat dit de laatste mogelijkheid is voordat we over 140 kilometer weer een kans krijgen. Na Haast rijden we naar het centrale deel van het Zuidereiland, Central Otago, een streek die geen kust heeft maar daarentegen wel heel veel meren. We rijden via de Haast Pass, die de route volgt langs de brede Haast rivier. We stappen regelmatig uit om foto’s te maken en te filmen en alles wat we eerder van andere bezoekers aan het Zuidereiland hebben gehoord is waar: we lopen met open mond (en maar hopen dat de klok niet slaat! en raken niet uitgekeken! Als je links kijkt mis je iets aan de rechterkant en in dit land is een stukje verkeerd rijden en weer terug moeten beslist geen straf!
Voorbij de Haast Pass, bij Forest Creek maken we een korte wandeling en genieten van een sprookjeachtige omgeving. Wonderfull is het enige juiste woord voor deze plek en zelfs dat woord dekt niet de lading. Hier hebben we ook onze eerste echte ervaring met de sandflies, hele kleine vliegjes die 24 uur per dag actief zijn en zonder geluid te maken elk bloot plekje op je lijf te lijf te gaan en jou achterlaten met jeukende bultjes die – volgens de boeken – vier dagen zullen blijven jeuken! In de Milford Sounds blijken ze hun hoofdkwartier te hebben en daar gaan wij nog naar toe. Voor de komende dagen zal ons devies dan ook zijn: shirtjes met lange mouwen, lange broeken en sokken aan en vooral veel blijven bewegen want als je stil gaat staan dan slaan ze toe!
Ook nog een stop bij the Blue Pools, een wandeling van een half uurtje heen en terug, op de heenweg hard naar beneden aflopend, met een oversteek over een houten hangbrug, waar Ellij haar hoogtevrees overwint en dapper de oversteek maakt. Het uitzicht over het water is adembenemend en de sandflies laten ons alleen met rust als we blijven bewegen. Terug alles wat gedaald hebben weer stevig stappen omhoog wat goed te voelen is in de benen na de dag van gisteren.
Als we om 12.30 uur stoppen op een prachtig plekje om onze meegenomen sandwiches op te eten hebben uitzicht op een berg waar duidelijk op het puntje ijs te zien is. We zijn dan op de helft van de afstand die we vandaag af moeten leggen. Tijdens het middagdeel van onze trip worden we aan een stuk door getrakteerd op prachtige uitzichten waarvan Lake Wanaka aan de ene kant en even later Lake Hawea aan de andere kant van de weg een traktatie voor onze ogen zijn. Ook hier weer een stop voor foto- en filmmomenten! Om 14.00 uur arriveren we via Manugarewa en Albert Town in Wanaka waar we na ene telefoontje met Auke en Ramona elkaar treffen op een terras om gezellig wat met elkaar te drinken. Auke en Ramona hebben de afgelopen week een zeer pittige wandeltocht gemaakt van 3 dagen, aansluitend een dag gekajakt en vandaag ook nog maar even een berg beklommen, die ze ons vanaf het terras aan kunnen wijzen. Wij zijn onder de indruk, maar zelf ook indruk met ons Frans Josef avontuur!
Wij nemen afscheid van elkaar voor een dag. Auke en Ramona overnachten in Wanaka, wij rijden door naar Queenstown. We kiezen voor de route over de Cadrona Pass en kunnen ook daar nog wat spectaculaire plaatjes maken. We arriveren om 16.15 uur in ons hotel voor vandaag. Lekker op tijd om even bij te komen van alle indrukken van vandaag. Voor het avondeten lopen we Queenstown in en vinden een restaurant met de naam ‘Gilty’. Bij terugkomst in het hotel lezen we in ons boekje dat dit restaurant de voormalige rechtbank van Queenstown is geweest. Vanuit het stadje, afgedaald op de heenweg, dus klimmend naar boven terug, lopen we terug naar het hotel en hebben het gevoel dat we voor vandaag genoeg beweging hebben gehad! Morgen een dagje Queenstown met Auke en Ramona.
- Auke & Ramona, Marc & Jolien, Cora & Arie: jullie zullen je precies kunnen voorstellen wat wij op de Frans Josef beleefd hebben! Enige minpuntje was dat we zonnebrandcrème gesmeerd hadden wat tijdens de regen nogal zout voelde in onze ogen! En een zonnebril, handschoenen en een muts kwam er bij ons niet aan te pas!
- Volgens de GPS van Cees hebben wij bij en op de Frans Josef in totaal 11 kilometer ‘gewandeld’.
- Auke en Ramona: pa is toch zó blij met zijn rugzak! En hij wil nu ook gaan sparen voor een regenjas zoals hij op de Frans Josef aan mocht!
- Ria, Han en Marco: wij denken regelmatig aan jullie!
- Wendy: wij hebben vandaag de berg gezien die jij een paar jaar geleden met Ramona hebt beklommen en we zijn onder de indruk!
- Meelezers: we zijn zo benieuwd of er nu toch nog een Elfstedentocht lijkt aan te komen!