Een ‘ritje’ over de Southern Scenic Route

Het eerste wat we vandaag spotten zijn ‘vroege vogels’. En dat zijn we zelf want om klokslag 8 rijden we weg bij het hotel, slaan we foerage in voor onderweg, tanken we de auto’s vol en gaan we op weg naar ons doel voor vandaag: het Bed & Breakfast van Bil en Liz in Invercargill. We beginnen op de State Highway 96 naar Manapouri en vandaar gaan we over de SH 99 naar Tuatapere. De route die we rijden heet the Southern Scenic Route en het gebied ten zuid oosten van Invercargilll heet The Catlins. Het wordt misschien eentonig, maar ook vandaag is het weer een prachtige rit met zoveel mooie uitzichten dat we moeiteloos de kilometers weg tikken. De regenboog die we tegen de heuvels zien om 09.00 uur (!) met wolken erboven beschouwen we als een heel speciaal cadeautje! We blijven de SH 99 langs de kustlijn volgen en stappen bij Riverton uit voor een kopje koffie waar we na ruim 2uur rijden wel aan toe zijn. In dit behoorlijk uitgestorven stadje staat een koffietentje wat zo in een cowboyfilm zou passen en ook de uitbaatster zou met haar uitstraling en dialect in diezelfde film niet misstaan. Na een rondje door het stadje en langs het haventje vervolgen wij onze weg over de SH 99 en omdat alles zou voorspoedig is verlopen arriveren we om 11.45 uur al in Invercargill, ruim te vroeg om ons al te melden bij onze gastheer en –vrouw voor vannacht. We besluiten daarom door te rijden naar Bluff, 22 kilometer verderop, de zuidelijkste uitvoerhaven van Nieuw Zeeland. De stad is genoemd naar de 265 meter hoge Bluff Hill. Vanaf dit punt is Stewart Island, 32 kilometer verderop gelegen, te zien. Dit is het 3e eiland van Nieuw Zeeland en alleen per ferry via Foveaux Strait te bereiken. Nadat we dit eiland in de verte hebben kunnen zien liggen rijden we naar Stirling Point, onder aan de heuvel, aan het eind van de SH 1. Hier staat een internationale wegwijzer waarvan wij vinden dat dat een mooi plekje is voor een foto met de zelfontspanner. Vier vakantiegangers worden hier dus vereeuwigd als bewijs dat we hier echt geweest zijn!
Om 13.00 uur melden we ons bij ons overnachtingsadres, waar ons een warm welkom wacht. We krijgen koffie/thee en een lekker toastje met brie er bij. Zelf hebben we onze sandwich nog niet op die schuiven we ook meteen naar binnen terwijl wij gezellig een half uurtje met gastheer Bill (een echte kiwi) en wat later ook zijn vrouw Lis (een van oorsprong Nederlandse, naar canada geëmigreerde dame) keuvelen, maar om 13.30 uur willen we er toch echt op uit om een stuk van de Catlins te ontdekken. Met Cees als chauffeur rijden we weg uit Invercargill, de Southern Scenic Route volgend tot Otawa. Hier lopen we naar de vuurtoren en zien we een grote zeeleeuw van heel dichtbij! Super om deze op ons lijstje te kunnen afvinken! Volgende stop langs dezelfde route is Waikawa, Curio Bay. Hier zien we versteende bossen uit de Juratijd, 160 miljoen jaar oud. Weer een heel ander beeld dan alles wat we tot nu toe gezien hebben. Volgende reden om uit te stappen is Porpoise Bay. Als we geluk hebben zullen we hier Hector dolfijnen kunnen zien, maar dat geluk is ons vandaag niet gegund. Hoe we ook turen, ze laten zich niet zien. Stukje verder dan maar weer: de McLean Falls: van 22 meter hoogte valt hier het water naar beneden. We moeten een half uur wandelen heen en terug om hiervan te kunnen genieten maar dat doen we fluitend. Ook de Purakaunui Falls slaan we niet over. Hiervoor is een wandeling van 10 minuten voldoende en de beloning is een waterval die vanaf 20 meter hoogte naar beneden komt en zich verspreidt over een groot aantal brede terrassen. We beginnen verwend te raken, want we hadden hem ons iets imposanter voorgesteld, maar het blijft mooi om te zien! Hoewel we ook graag een bezoekje hadden gebracht aan Jacks Blowhole moeten we hier helaas voorbij gaan in verband met de tijd die we (niet) hebben, want het laatste stoppunt wat voor vandaag op ons verlanglijstje staat willen we beslist niet overslaan en dat is Nugget Point. Hier zitten robben, zeehonden, jan-van-gents, aalscholvers, pijlstormvogels en pinguïns. Vooral die laatste staat hoog op ons verlanglijstje en daar hebben we veel voor over. We maken een klim tot aan de vuurtoren en langs de route naar boven spotten we in elk geval robben, een zeeleeuw, vogels waarvan wij (als niet vogelkenner) de naam (nog) niet weten (maar daar gaat Auke ons vast bij helpen!) en horen we alle geluiden die deze dieren maken. De uitzichten zijn geweldig en we kunnen er gewoon niet wegkomen omdat we toch ook nog hopen op het zien van de pinguïns. Na lang wachten geven we het op en dalen we af op weg naar de auto. Een groot deel van de route moeten we terug rijden en in totaal blijkt dit uitstapje wat vanmiddag om 13.30 uur begon meer dan 200 kilometer te zijn over grote stukken weg waar geen asfalt ligt, dus reken maar uit hoeveel tijd dit kost. We vertrekken om 19.30 uur vanuit Nugget Point op weg terug, arriveren om 20.00 uur via de SH 1 in Balclutha, waar geen restaurant te vinden is (en ook geen benzinepomp!) terwijl zowel wij als de auto wel aan een hap[je c.q. slokje toe zijn! We rijden door over diezelfde SH 1 naar Gore waar we gelukkig kunnen tanken en waar ze bij de kassa weten te melden dat er in deze plaats een restaurant zit wat open is ‘till late’ en waar ‘good food’ is te krijgen. Als we daar om 21.15 uur binnen stappen kunnen we inderdaad nog iets te eten krijgen, maar helaas alleen van de barkaart. Dit wel met excuses dat ze ons niet meer kunnen bieden maar wij zijn al lang blij. De keus wordt 4 x chicken platters en dat blijkt een grote kom patat te zijn met drie soorten ‘kipnuggets’ die 3 verschillende vormen hebben en een ander jasje, maar allemaal hetzelfde smaken….. maar de magen zijn gevuld en met een lekker sterke bak koffie erbij kunnen wij (lees: kan Cees) de laatste etappe aan! We arriveren om 22.45 uur op ons overnachtingsadres en vinden het na een glaasje wijn en het kort evalueren van deze dag de hoogste tijd om naar bed te gaan. Veel gezien vandaag, veel beleefd en heel erg moe!
Morgen op weg naar Dunedin, maar eerst lekker slapen!

Donderdag, 5 februari, de dag begint met ene ontbijt in ons B&B met Hollandse muziek: Vader Abraham, Wilma, Heintje….. alles om het de Hollandse gasten naar de zin te maken. Behalve Cees, Ellij, Jan en ik zitten er nog 2 Hollanders aan tafel en allemaal doen we net alsof we reuze blij zijn om de dag met deze muziekkeus te kunnen beginnen! Na een hartelijk afscheid van onze gastheer en –vrouw vertrekken we om 09.30 uur (laat!) vanuit Invercargill. We rijden door het centrum van de stad (waarvan we niks gezien hebben!) de SH 1 op en rijden via Mataura tot aan Gore. Daar blijven we de SH 1 volgen via Clinton tot aan Balclutha. Als we daar om 11.00 uur arriveren snakken we naar koffie want de koffie in ons B&B mocht die naam niet hebben dus dit wordt ons eerste shot van de dag!
Na deze welkome onderbreking rijden we de laatste 80 kilometer over de SH 1, omhoog via Milton. Vandaar verder omhoog langs Waihola. Bij Brighton nog 16 kilometer te gaan en dan arriveren we om 12.30 uur bij ons hotel in Dunedin, de een na laatste stad waar wij zullen verblijven voordat ons avontuur erop zit. Nog maar even niet aan denken!
Dunedin is de grootste havenstad van de westkust, gelegen aan de Otago Harbour aan de South Pacific Ocean. Volgens de boekjes is de stad 150 jaar oud, gesticht door de Schotten en heeft het daardoor een echt Schotse uitstraling. Wij moeten dat allemaal nog gaan ontdekken. Bij aankomst bij het hotel kunnen we meteen een kevertje bewonderen: Jan verstapt zich en de koffers staan in de weg om deze misstap soepel te kunnen herstellen en terwijl wij toekijken zien wij hem ineens met zijn rugzak op zijn rug op zijn rug liggen als een kevertje met zijn voetjes in de lucht! We deponeren onze koffers in onze kamers voor 1 nacht en vertrekken meteen om zoveel mogelijk te kunnen zien en beleven. We rijden naar het centrum waar we bij het Informatiecentrum informeren waar we albatrossen en pinguïns kunnen zien. We hebben geluk, we kunnen boeken voor een bezoekje aan het albatrosobservatorium en aansluitend kunnen we een bezoek brengen aan de geeloog pinguïns, die we vanuit loopgraven kunnen bewonderen. Een lokale boer heeft een deel van zijn land geschikt gemaakt als broedplaats voor deze dieren en door er loopgraven aan te brengen kunnen ze door ons bewonderd worden terwijl zij in hun natuurlijke omgeving kunnen verblijven. We kopen kaartjes, springen in de auto en rijden ruim 1 uur naar het schiereiland Otago Peninsula waar beide activiteiten georganiseerd worden. Na een inleidende film mogen we weer aardig klimmen en dalen om vanuit een glazen toren de albatrossen te kunnen gadeslaan. We zien een aantal jongen maar ook de grote exemplaren die een spanwijdte van 3,5 meter hebben. Foto;s maken en filmen is lastig maar we blijven het proberen, zonder uit het oog te verliezen dat gewoon kijken en genieten het allerbelangrijkste is! Hoewel er geen garantie kon worden gegeven dat we de grote albatrossen zouden zien vliegen krijgen we waar voor ons geld, want ze zitten er volop en komen regelmatig voor onze uitkijkplek langs scheren. Wat een imposant gezicht!
Na dit bezoek rijden we naar het punt waar we – met zekerheid! - pinguïns zullen gaan zien. We worden met een bus naar het punt gebracht waar vandaan we wandelend door de loopgraven gaan, van waaruit wij door gluurgaten de pinguïns kunnen gadeslaan. Er zitten op drie verschillende plaatsen jongen, we zien een volwassen exemplaar van de geeloog pinguïn die ca. 65 centimeter hoog is en we genieten van de kans die we op deze manier hebben gekregen om deze bijzondere beesten van dichtbij te kunnen zien. Terug met de bus mogen we nog het pinguïn hospitaal bewonderen waar we er nog een aantal mooi op de foto en film kunnen vastleggen. Toch geeft het ons niet de voldoening die we zouden willen. Wij willen meer! We besluiten ergens halverwege het schiereiland te gaan eten en daarna terug te gaan naar een punt van waar we de 35 centimeter hoge blauwe pinguïns uit de zee moeten kunnen zien komen zodra het donker wordt. Of dat gaat lukken is maar de vraag maar we voelen het als een laatste kans om deze zeldzame pinguïns te zien voordat onze reis ten einde is. We rijden naar een punt waar we rond 20.30 uur al wat mensen zien staan en lezen daar op een bord dat de blauwe pinguïns daar dagelijks aan land komen om hun jongen te voeren, voor het laatst gezien de dag hiervoor om 21.40 uur. We weten dat we dus nog even geduld moeten hebben maar het vertrouwen dat het gaat lukken is er! Tijdens het wachten vervelen we ons niet want we worden getrakteerd op een prachtig ondergaande zon terwijl er op het stukje strand waar wij ons bevinden heel veel meeuwen en andere vogels ons van een voorprogramma voorzien. En opeens ontdekken we een zeehond op nog geen 5 meter afstand van ons die ligt te luieren in de avondzon. Zo dicht bij, een cadeautje! Omstreeks 21.15 uur komen er twee natuurwachten het strandje op lopen, zetten overal langs de trap waar wij straks weer naar boven moeten lampjes neer, vertellen de wachtende belangstellenden waar ze moeten gaan staan, wat er gaat gebeuren en hoe laat de pinguïns ongeveer aan land zullen komen. Nog een half uurtje geduld! Er staan ongeveer 50 mensen, die allemaal in gepaste stilte afwachten wat er gaat gebeuren. De spanning bouwt zich op alsof we naar een hele spannende film zitten te kijken. Vanuit het water zien we op een bepaald moment in een soort V-vorm een donkergrijze vlek richting kust komen en geloof het of niet, die vlek blijkt aan wal te komen en bestaat uit zo’n 20 kleine blauwe pinguïns. We zien ze met elkaar het strand op komen en de natuurwacht heeft ons verteld dat dit erg sociale diertjes zijn (in tegenstelling tot de geeloog pinguïns). Ze zullen zich niet laten afschrikken door de hun bewonderaars en zich een weg banen naar de nesten van hun jongen langs een pad waar wij heel dicht bij staan. Het enige wat strikt verboden is, is om te flitsen met de camera’s. En zo zien wij langzaam een aantal van de kleine waggelaartjes het pad op komen schuifelen, op weg naar de jongen die we duidelijk om hun vader en moeder horen schreeuwen. Die hebben echt honger!! Een enkele pinguïn loopt bijna over onze schoenen! Wat een geweldig moment om dit mee te mogen maken! We kunnen er niet genoeg van krijgen maar na drie kwartier bewonderen in de van schemerdonker naar donker wordende avond is het toch wel tijd om naar huis te gaan. Begeleid door de natuurwacht worden wij de trap op geleid naar boven, waar we vlak langs een pinguïn en zijn jong lopen die ons rustig laten passeren. Een van de aanwezige bewonderaars wil daar graag nog een filmpje van maken terwijl de rest van de menigte zich een weg baant naar boven. Cees heeft de pech net achter deze enthousiasteling te lopen en valt daardoor met zijn knie op een houten tree van de trap. Een ‘knietje’ van een vreemdeling zou je kunnen zeggen1 Niet leuk, maar voor de pinguïns hebben we een hoop over! Chauffeur Cees rijdt ons in een goed uurtje het schiereiland weer af en om 23.30 uur zijn we terug bij het hotel. Weer een dag waar we alles uitgehaald hebben wat er in zit. Wat zullen wij slapen in het vliegtuig!


- Cees is voortdurend in conflict met zijn Greenpeace gevoelens en de vriendelijke, doch dringende verzoekjes van Ellij om de vogels op te jagen zodat zij ook de vleugels kan filmen!
- Marc en Jolien: wij hebben vooral deze dagen gedacht aan jullie advies: belangrijker dan een mooie foto maken is genieten van het moment!
- Is het jullie opgevallen dat Gerrie tot nu toe de enige is die overeind is gebleven?
- Theo en Rina wat geweldig weer oma en opa te worden
- Bep en Bert het wordt spannend voor jullie