Columbia Icefield, watervallen en canyons

Vrijdag 7 juni
Gisteravond zijn we ruim na het spookuur naar bed gegaan. Ondanks een korte nacht zitten we toch alle vier om klokslag 08.00 uur weer fris en fruitig aan het ontijt. De mannen hebben een ontbijt besteld dat blijkt te bestaan uit gebakken eieren, een soort karbonade en gebakken aardappelen. Als we niet beter wisten zouden we denken dat we aan het diner zaten! Om 09.45 uur hebben we ons ontbijt verorberd, geld gepind, brood en boodschappen gedaan in het stadje en zijn we via Highway 1 richting Golden op weg naar het Yoho NP. De eerste stop maken we bij het viewpoint Spiral Tunnels. Dit is een groot tunnelstelsel, gebouwd in de bergen als een spiraal met 8 bochten. Het tunnelstelsel heeft de bijnaam 'de krakeling' omdat het die vorm heeft. De treinen die hier door heen gaan zijn zó lang dat, als het eerste deel van de trein uit de tunnel komt, op een andere plek te zien is waar de achterkant er nog in moet gaan. Natuurlijk zou het geweldig zijn als wij dat met eigen ogen zouden kunnen zien, maar ondanks dat we een aantal keren denken een trein te horen in de verte, blijft het toch bij fantasie. Bij vertrek vanmorgen was het 9 graden en regende het. Bij het viewpont treffen wij een droog momentje, maar als wij verder rijden begint het toch flink te regenen. Een goed moment om koffie te gaan drinken in het stadje Field. We belanden daar in een gezellig café, annex souvenierwinkel, annex liquidstore. We raken er aan de praat met een Amsterdammer die sinds 14 jaar in de stad Golden woont. Hij vertelt ons dat hij dit jaar al meer beren heeft gezien dan in de afgelopen 5 jaar bij elkaar. Dit blijkt verband te houden met de veranderde weersomstandigheden zoals dat overal in de wereld het geval is. Het is erg leuk om met elkaar van gedachten te wisselen over hoe dingen in Nederland gaan en in Canada. Na een aangenaam half uurtje gaan we weer ieder onze eigen weg en rijden wij het Yoho NP in. We stoppen bij "The kicking horse river' een wild stromende rivier met daarachter de Mount Dennis die 2541 meter hoog is. Een zeer indrukwekkend gezicht! Nog maar net weer op weg spotten we een grote zwarte beer die op zo'n 25 meter van de weg door het bos wandelt. Tussen de bomen door kunnen wij hem, langzaam rijdend, heel goed volgen. Dit op film te kunnen vastleggen is een echt cadeautje! Om 12.30 uur arriveren we bij het Emerald Lake, een diepblauw bergmeer met de achtergrond de ruim 3000 meter hoge berg 'President Range', waar we een wandeling willen gaan maken. Het regent op dat moment flink hard. Daarom besluiten we de lunch op alternatieve manier te nuttigen. Met het geweldige zakmes van Cees worden in de auto de broodjes gesmeerd en eten we uit het vuistje. Perfecte timing want in het half uurtje dat wij daarvoor uittrekken is het weer droog geworden. Niets houdt ons tegen om aan de wandeling van 6 kilometer rond het meer te beginnen. Omdat het geregend heeft is het lastig lopen over modderige bospaden met veel boomwortels en houten balken die behoorlijk glad zijn. In dit gebied groeit een beschermde gele orchidee die de naam 'yellow lady slipper' heet. Een erg mooie bloem die natuurlijk in onze film niet mag ontbreken. Ondanks het feit dat het maar 14 graden is krijgen we het flink warm, maar we hebben er ook behoorlijk de pas in en 'doen' dit klusje in een goed uur. Op de terugweg naar Lake Louise wordt de tank gevuld ter voorbereiding op de dag van morgen. Om 15.45 uur zijn we terug bij ons hotel, maar nog niet klaar voor vandaag. Op het programma staat nog een wandeling vanaf het Lake Louise naar Lake Agnes, een meer op ca. 3,5 kilometer lopen waarbij ook een theehuis staat waar het aangenaam vertoeven schijnt te zijn. Het meer is genoemd naar de vrouw van de eerste premier van Canada en heeft de vorm van een amfitheater in de rotsbedding. Wij willen dat met eigen ogen zien dus om 16.00 uur vertrekken wij vol goede moed, begeleid door een waterig zonnetje, naar Lake Louise. Daar aangekomen begint het flink te regenen maar dat is voor ons geen reden om niet te gaan, dus hijsen we onszelf in onze regenjassen waarbij Ellij het meest origineel voor de dag komt met een koninklijk rode poncho. Cees heeft een zelfde exemplaar in kanariegele kleur maar hij wordt nog liever nat dan dat hij die aantrekt. Beetje jammer!! We beginnen vol goede zin aan de route omhoog die volgens de routewijzer 3,4 kilometer is naar het theehuis bij Lake Agnes. Vanaf de eerste stap gaat het bospad zonder onderbreking stijl omhoog en het is al snel echt afzien bij elke stap die we zetten. Maar ons motto is 'opgeven is geen optie' dus we klauteren dapper door. Na zo'n 3 kilometer klimmen komen we op een hoogte waar zelfs sneeuw ligt maar ook daar ploeteren we voort met de gedachte dat het nu echt niet ver meer kan zijn. Nog eens een 500 meter verder denken we te zien dat het eindpunt in zicht is, maar dit blijkt niet Lake Agnes te zijn, maar het Mirror Lake. Het theehuis van Agnes blijkt nog 800 meter verderop te liggen. Wij vinden het Mirror Lake mooi genoeg, Agnes mag haar thee houden, wij gaan niet verder! Het afdalen door de sneeuw en over het modderige bospad vraagt nog de nodige inspanning en voorzichtigheid, dus dat moet met beleid gebeuren. Als wij beneden aankomen hebben we 7 kilometer gelopen in ruim 1,5 uur waarbij we gestegen zijn van 1750 meter naar 2030 meter en terug. Voorwaar een resultaat om trots op te zijn! Het idee dat bij terugkomst in ons hotel een biertje koel staat voor de mannen en een flesje wijn voor de vrouwen, is een heerlijk vooruitzicht. Ons wacht echter een onaangename verrassing want bij terugkomst in het hotel blijken onze koeltassen, die op het balkon bij onze kamers op de 2e verdieping stonden en gevuld waren met de dagelijse voorraad vleeswaren, kaas, boter, plastic bekers, servetten en lepeltjes, open te zijn gescheurd/getrokken/gebeten. Alle ons lekkers is opgegeten door een stel vandalen. Of dat vogels zijn geweest of een ander beest dat op twee hoog kan komen? We zullen het nooit weten, maar als dank resten de verpakkingen en twee kapotte koeltassen. Receptionist Ben die eerder deze week een van de koeltassen zo keurig in bewaring had genomen heeft nu geen ander antwoord dan dat hij de hotelgasten adviseert geen etenswaren op het balkon te zetten. Gedane zaken nemen geen keer dus er zit niks anders op om alles weg te gooien en morgenochtend opnieuw boodschappen te gaan doen.
We eten in het restaurant bij het hotel en maken in de lounge, die toevallig de Agnes kamer heet, plannen voor de volgende dag.

Zaterdag 8 juni
Koffers weer gepakt, ontbijt naar binnen gewerkt, klaar voor vertrek. Om 09.15 uur rijden we weg bij ons hotel in Lake Louise en een half uur later hebben we geshopt en zijn we twee koeltassen rijker, compleet met inhoud voor de lunch vandaag. Het is 10 graden als wij beginnen aan onze route over de Columbia Icefields. We rijden de Bow Valey Parkway op, richting Jasper. Als we een half uur onderweg zijn hebben we ons eerste bijzondere moment van de dag. Er staan auto's langs de kant van de weg met daarnaast een aantal Japanners die met tablets iets aan het fotograferen zijn. Het blijkt een kleine zwarte beer te zijn. Hoewel wij afgesproken hebben niet uit de auto te gaan, laten we deze kans niet lopen. Als die beer die kleine Japannertjes met rust laat zal hij die grote Hollanders zéker een te grote hap vinden! En zo krijgen we de kans om een zwarte beer van dichtbij 'live' op de foto te zetten!
Helemaal onder de indruk van wat we hebben meegemaakt vervolgen we onze weg en slaan we af naar de Highway 93. Deze route wordt de Icefield Parkway genoemd en leidt ons naar de eerste belangrijke stop op deze route: Bow Summit. Daar aangekomen willen we een wandeling langs het meer maken maar we horen iemand tegen een groep mensen zeggen dat het slecht weer dreigt te worden en dat ze daarom zo snel mogelijk naar de Althabasca Glacier moeten rijden als zij vandaag nog met een sneeuwbus de gletsjer op willen. Nu zijn wij dat ook van plan, dus in plaats van te wandelen zitten we binnen 5 minuten weer in de auto en gaan we op weg naar het Icefield Centre, waar we een ticket moeten kopen voor de gletsjertocht in sneeuwbussen over een heel klein deel van de Columbia Icefields.
De auto begint net weer op toeren te komen als we opnieuw reden hebben om te stoppen. We zien we een grote zwarte beer door het bos lopen op nog geen 25 meter van de weg. Dit keer blijven we toch maar veilig in de auto zitten, maar ook op deze manier kunnen we mooie filmpjes en foto's maken. Dit is de vijfde beer die we zien sinds we in Canada zijn, een score om nu al heel tevreden over te zijn!
Om klokslag 12.00 uur lopen wij het Icefield Centre binnen en kopen we een ticket voor iceseeing voor de prijs van 50 dollar per persoon. Met een bus worden we naar het vertrekpunt van de sneeuwbus gebracht. De sneeuwbus rijdt vervolgens over een zeer stijl weg de gletsjer op. Op een hoogte van 2163 meter mogen wij de bus uit om over de gletsjer te lopen en foto's te maken. Het is indrukwekkend om op zo'n grote ijsvlakte rond te lopen. Een mooie ervaring tijdens deze reis. Met de sneeuwbus worden we teruggebracht naar de bewoonde wereld, waarbij de grote sneeuwbus op de steile weg naar beneden niet harder dan maximaal 18 kilometer per uur kan rijden.
Na deze belevenis zoeken we een plekje waar we een broodje kunnen eten. Het is 14.15 uur dus late lunch vandaag. Omdat het slecht weer is ook vandaag weer in de auto, uit het vuistje, op de parkeerplaats bij de Tangle Falls, die vanaf de weg te zien is.
Tijdens het laatste deel van deze reisdag genieten we opnieuw van het prachtige landschap met overal om ons heen hoge besneeuwde bergen. Het is hier adembenemend mooi en om heel stil van te worden.
Om 14.45 uur maken we een laatste tussenstop. We gaan even de benen strekken bij de Beauty Creek, waar we een stukje langs de rand van het meer lopen. Om 15.30 uur arriveren we bij ons overnachtingsadres Sunwapta Falls Resort in Columbia Icefield. We hebben dan 185 kilometer gereden en het is 14 graden, zeer bewolkt en regenachtig. Voor onze overnachting hebben we dit keer een huisje met daarin twee bedden, een tafeltje met twee stoelen, een koelkast en - voor het eerst - een kleine badruimte. Prima plekje voor één nacht met als nadeel dat de etensgeuren uit het restaurant ook in onze huisjes te ruiken zijn en de warmte die voor koken nodig is lijkt ook ons huisje in te trekken. Als we onze bagage naar binnen hebben gesleept en een uurtje tijd voor onszelf hebben genomen, besluiten we vanaf onze overnachtingsplek nog een wandeling te gaan maken naar de Sunwapta Falls. Het eerste stukje lopen we over de rijweg, maar al snel kunnen we over een paadje in het bos de route volgen naar de Upper Falls en aansluitend naar de Lower Falls. Ook hier genieten we weer van de pachtige beelden die de kracht van het water laten zien. Zoals we gekomen zijn gaan we ook weer terug. Vijf kwartier gewandeld in de regen, maar zeer de moeite waard.
Voor het dichtsbijzijnde restaurant moeten we 55 minuten rijden, daar hebben we allevier niet veel zin in, daarom eten we in het restaurant bij ons hotel. Om 21.00 uur nemen we afscheid voor de nacht en gaan we nog een paar uurtjes lezen en indrukken verwerken. Morgen rijden we door naar Jasper.

Zondag 9 juni
Na bijna 2 weken reizen waren we allemaal toe aan wat extra nachtrust. Vandaag daarom pas om 09.00 uur aan het ontbijt. Om 10.15 uur checken we uit bij het Sunwapta Falls Resort en rijden we de eerste kilometers richting Jasper. Het is 10 graden en bewolkt, de afstand die we moeten rijden naar Jasper bedraagt maar 105 kilometer, maar op weg daar naar toe staan een aantal highlights die we zeker niet over willen slaan. Een kwartier na vertrek stoppen we bij de Athabasca Falls voor een wandeling naar de waterval en door de canyon. Het is werkelijk fantastisch om het geweld van water hier met eigen ogen te mogen aanschouwen. Als wij na een uur wandelen op weg zijn naar de parkeerplaats staat daar een ranger met huiden van een beer, een caribou en een wolverine. De ranger vertelt ons dat we geen wolverines zullen gaan zien en ook geen caribous. Wolverines zijn erg schuw en zullen zich niet in de buurt van de bewoonde wereld laten zien en de caribou leeft op de ijsvlakte en bij de gletsjer. Hij vertelt ook dat wij veel geluk hebben dat wij in nog geen twee weken tijd vijf beren hebben gezien. Hij is benieuwd of dat allemaal jonge beren zijn geweest. Wij laten graag onze filmpjes en foto's zien. Het blijkt dat wij in elk geval één volwassen zwarte beer hebben gezien en dat is zeer uitzonderlijk. Onze dag kan niet meer stuk! We vertrekken vanaf de parkeerplaats richting Jasper en kiezen voor de alternarieve route over de Highway 93A. Net voor het middaguur zien we een prachtig hert en nog geen vijf minuten later nóg twee die vlak voor onze auto de weg over steken. zij blijven heel lang aan de rand van de weg voor onze auto uitlopen zodat wij alle tijd krijgen om hier mooie opnamen van te maken. Om 12.15 uur rijden we Jasper binnen met als eerste doel het zoeken van een wasserette om onze was van een week weer schoon mee te kunnen nemen. We vinden een laundry in het centrum van het stadje waar we voor 4 dollar per was een witte en een bonte was laten draaien. Dit duurt 25 minuten en in die tijd scoren wij onze eerste kop koffie van de dag in een van cafeetjes in het centrum. Daarna wandelen we terug naar de wasserette om onze wasjes in de droger te doen. Het is wat uitzoekerij hoe het allemaal werkt en het is een drukte van jewelste in deze ruimte, wat niet gek is want de vele reizigers per camper weten dit plekje ook te vinden. De witte en de bonte was kunnen met elkaar in een grote droogtrommel en voor 2,25 dollar wordt het werk gedaan. Wachtijd is 35 minuten. Die tijd overbruggen wij met een wandeling door wat straatjes en zo komen we ook bij het station waar we precies op het goede moment zijn om een paar prachtige treinen te kunnen fotograferen met de bergen op de achtergrond. Werkelijk een formidabel plaatje!
Dan terug naar de laundry om de was op te halen. Precies 2 uur nadat wij ons wasprogramma gestart zijn lopen de mannen met tassen schone was door de straten van Jasper. Wij kunnen weer een week vooruit.
Het middagprogramma kan beginnen! Vanuit Jasper rijden we naar Miette Hot Springs, waar de warmste bronnen in de Rocke Mountains zijn. Het water borrelt daar met 54 graden Celsius op en koelt af tot 39 graden. Het boekje beschrijft dat poedelen in het warme water met de Rocky Mountains op de achtergrond een bijzondere charme heeft. Een mooie route naar het gebied toe is voor ons meer de reden dat we er heen gaan dan het lokkertje om daar in badpak met heel veel anderen in een bad te gaan zitten. We zijn nog maar net op weg of de keus die we gemaakt hebben wordt beloond. Er lopen vijf prachtige geiten langs de weg met één heel klein jonkie, die keurig in de pas heel dicht bij zijn/haar moeder blijft lopen. Echt een ontroerend gezicht. Iets verderop kunnen we opnieuw van een prachtig schouwspel genieten. Er lopen twee grote Elken met enorme geweien. Ze hebben alle tijd en lijken het prima te vinden om te poseren voor de toeristen die dit willen delen met het thuisfront. Ze trakteren onze ogen zelfs op een oversteek door het water. Dat zulke grote beesten zich zó sierlijk kunnen bewegen, het is een lust voor onze ogen! Nog maar net weer vertrokken zien we drie witte berggeiten. Ook dit zijn imposante beesten. We stappen opnieuw uit en lijken midden in een natuurfilm terecht gekomen. Een van de geiten neemt ineens een spurt en komt recht op Ellij en Gerrie afgerend. Tijd om na te denken wat te doen is er echt niet dus wat doe je dan? Stil staan en hopen dat ze op tijd een bochtje maken? Óf..... camera laten draaien! Het antwoord is dat de actie bij Gerrie niet en bij Ellij wél op de film staat.
In Miette Hot Springs aangekomen wordt bevestigd dat de rit er naar toe vele malen meer de moeite waard is geweest dan het 'zwembad' dat er staat. De enige reden om hier een wartiertje te blijven is onze behoefte aan het zwarte vocht waarvan we alle vier blijven proberen te wennen aan de slappe smaak die het hier heeft. Bij vertrek terug naar Jasper zien we vlak bij onze auto een eekhoorntje zitten die op een dennenappel zit te knabbelen. Een plaatje zoals je ze alleen in boekjes ziet!
We arriveren om 17.15 uur bij Best Hill Lodge in Jasper, een complex waar wij ieder een houten huisje hebben voor twee nachten. In het huisje staat een groot dubbel bed, een enkel bed, twee stoelen en een tafel én er zit een open haard in. Wij gaan die zeker niet gebruiken want de haard van de buren geeft voldoende geur en warmte af om bij ons het raam open te zetten voor wat frisse lucht.
Temperatuur buiten is vandaag tussen de 10 en 16 graden geweest en we hebben 180 kilometer gereden vandaag. Wenzitten tien minuten lopen van het centrum van Jasper, dus nog een mooie wandeling voor de avondmaaltijd. Vandaag kiezen we voor de Griek en daar krijgen we geen spijt van. Voor een redelijk bedrag krijgen we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld en omdat zelfs de ober van dit restaurant vindt dat de koffie in Canada slecht is verwijst hij ons voor ons laatste bakkie van de dag naar een Italiaans restaurantje waar ze échte koffie schenken. Dat blijkt een pizzeria te zijn en de koffie is inderdaad zoals die hoort te zijn. Wij hebben meteen ons eetadresje voor morgenavond gevonden!

maandag 10 juni
Om 08.00 uur start de dag met een ontbijt in de ' huiskamer' naast de receptie van het resort waar wij verblijven. We worden ontvangen zonder het gebruikelijke 'Hay guys, how are you today?' De extreem roodharige kantinemevrouw heeft er blijkbaar geen zin in om elke gast persoonlijk welkom te heten. Wij mogen zelf onze keus maken uit het buffet wat klaar staat, bestaande uit yoghurt, granen, andere granen, nog andere granen, fruit, geroosterde boterhammen, jam, maple siroop, suiker,..... maar géén gebakken eieren, gebakken aardappels en bacon. De dames vinden dit ontbijt 'absolutley perfect', maar de mannen hebben er zichtbaar moeite mee om het deze ochtend te moeten doen met zo'n gezonde maaltijd. Jan heeft het idee dat de kantinemevrouw - gezien haar postuur - zichzelf wél dagelijks drie gebakken eieren met spek gunt!
Om 09.15 vertrekken we, voorzien van alle ingrediënten voor een lekkere lunch tussen de middag, naar de Maligne Canyon, een van de mooste canyons van Canada volgens ons boekje, met meerdere toegangen tot het ravijn. Nog geen 10 minuten onderweg zien wij al de eerste herten. We hebben er inmiddels al zoveel gefotografeerd dat we genieten met het blote oog nu ook voldoende beginnen te vinden. Meteen hierna staan we voor het eerst sinds ruim 2000 kilometer rijden in een file. Er blijkt een weg afzetting te zien in verband met een accident, wij hoeven gelukkig niet meer dan 2 kilometer stapvoets te rijden tot we rechtsaf de brug over kunnen richting canyon. Als we aankomen op de parkeerplaats waar wij onze wandeling gaan starten is duidelijk te zien dat wij niet de enigen zijn met dit plan vandaag. Het is er al zo vol dat het wel hoogseizoen begint te lijken. Het eerste deel van de wandeling brengt ons tot aan een theehuis. Dat koffie drinken in een theehuis niet zo'n goed plan blijkt te zijn moeten we helaas achteraf constateren...
Van 10.00 - 12.00 uur wandelen we door de canyon en leggen daarbij een afstand af van 3,3 kilometer. Volgens Jan zijn gps hebben we vijf kwartier gewandeld en 45 minuten stil gestaan. Het verklaart de opmerking van Ellij dat er op elke meter die we lopen weer iets prachtigs te zien is. Wij zijn hetbernalle vier volmondig over eens dat we dit niet hadden willen missen.
Actie twee vandaag is een wandeling bij het Maligne Lake, enkele kilometers verder van de canyon. We picknicken op de parkeerplaats en starten dan de wandeling langs het meer dat in het Malignedal op een hoogte ligt van 1623 meter, 22 kilometer lang is en op sommige plaatsen 2 kilometer breed. Hoewel ons boekje zegt dat geen enkel meer in Canada te vergelijken is met het onwerkelijk blauwe Maligne Lake, vinden wij de wandeling weinig inspirerend en behalve enkele eekhoorntjes zien we er heel veel muggen! In de canyon vanmorgen was het 11 graden, maar met de zon erbij liepen we in onze shirtjes met korte mouwen. Bij het meer is het 8 graden en hebben we het met een vest én jas aan nog steeds koud. Drie kilometer in stevige looppas vinden daarom wel voldoende.
Op de terugweg treffen we het weer dat we twee beren door het bos zien lopen, een volwassen zwarte beer met een kleintje. Terwijl wij aan de kant van de weg stil staan, samen met een aantal andere automobilisten ziet Jan plotseling in zijn achteruitkijkspiegel twee grote zwarte beren de weg oversteken. Een geweldig gezicht! De gekte die ontstaat bij de inzittenden van alle auto's is onvoorstelbaar. In de auto blijven is voor de meesten geen optie, er lopen mannen bij met camera's waar een papparazzi fotograaf jaloers op zou zijn. Een van de opvallendste personen in het groepje is een gezette man in korte broek met kuiten als ballonnen, zijn voeten gestoken in brandweerrode crocks. Cees, Jan, El en Gerrie hebben de beren inmiddels naar tevredenheid op de film/foto dus Cees vindt dat hij zich wel een geintje kan permitteren. Hij begint vanuit onze auto door het open raampje vervaarlijk te grommen. De zojuist beschreven man springt van schrik bijna uit zijn crocks!! Wij wachten nog een poosje of we de zwarte beer met jong nog tevoorschijn zien komen, maar de drukte langs de weg is inmiddels zo groot dat wij ons tevreden stellen met het feit dat wij vandaag 4 beren gezien hebben wat het totaal in twee weken tijd op 9 brengt. Wie zal ons dat na kunnen zeggen?
We rijden nog door naar het Pyramid Lake wat 'het buitenzwembad van Jasper' wordt genoemd omdat het op 8 kilometer van deze stad ligt. Nadat we hier nog wat hebben rondgekeken vinden het het genoeg voor vandaag. Genoeg om van na te genieten, dus terug naar ons huisje. Het is dan 16.15 uur, 14 graden en we hebben 115 kilometer gereden.
Terwijl de mannen een uurtje mogen chillen, gaan de meisjes lopend naar de stad om de boodschappen voor de volgende dag te doen en nog wat stukjes te filmen van deze stad. 's 's Avonds eten we een pizza in de stad bij Pizzeria Famoso, waar we gisteravond de lekkerste koffie van Canada hebben gedronken, dus wat dat betreft is ook voor vanavond succes verzekerd. Bij thuiskomst moeten de zaken worden voorbereid voor vertrek morgen naar Clearwater. Meer verhalen volgen.