Tien dagen Algarve

vrijdag 26 september
Na ons wandelavontuur in Spanje eind mei beginnen we vandaag aan een minder sportieve vakantie, maar we hebben er niet minder zin in. Door onze vertrouwde vakantieconsulente Thea is voor ons een vakantie geboekt die bij ons past. We gaan met zwager Jan en zus Maria 10 dagen naar Portugal om heerlijk te luieren, lezen, wandelen en genieten van elkaars gezelschap. Vrijdagmorgen om 09.45 uur rijdt chaufeuse Vanessa van Veilig Vliegveld Vervoer voor op ons huisadres waar Jan en Maria zich al hebben gemeld. Uitgezwaaid door buurvrouw Olga worden wij op een ontspannen manier naar luchthaven Zestienhoven gebracht, waar we op 5 oktober ook weer zullen worden opgehaald. Kosten voor zo'n retourtje met 4 personen zijn € 75,--, echt goedkoper dan 2 auto's op de luchthaven op een 'lang parkeren parkeerplaats' te zetten en zeer luxe!
Voor ons is het de eerste keer vliegen vanaf Zestienhoven, heel wat overzichtelijker den Schiphol en het gaat heel wat sneller. We kunnen onze koffers meteen inchecken, krijgen onze boardingpas en hebben dan nog ruim 1,5 uur wachttijd voordat we gaan vliegen. We hebben dus heerlijk de tijd om met elkaar koffie te drinken en alvast een start te maken met bijpraten. Om 12.00 uur gaan we aan boord van de Transavia, een klein modelletje waar maximaal 200 personen in passen. Om 12.25 uur gaan we de lucht in, een vriendelijke stewardess legt ons alles uit wat we moeten doen als er iets mis zou gaan, uiteraard letten we goed op maar we gaan er toch ook maar van uit dat de instructies niet in de praktijk hoeven te worden gebracht. Na een goede vlucht van 2,5 uur landen we om 14.15 uur plaatselijke tijd. De vriendelijke stewardess meldt dat we veilig zijn geland dankzij de bemanning van deze vlucht, waarbij zij de naam van de gezagvoerder uitspreekt op een wat onduidelijke manier, waardoor wij 'gezagvoerder Twijfelaar' verstaan. Wetend dat Farao een zeer korte landingsbaan heeft waardoor het vliegtuig meteen na het raken van de grond vol in de remmen moet en dat toch even een billen-samenknijpend gevoel geeft, begrijpen we opeens waarom de naam van de gezagvoerder niet bij vertrek al is genoemd! ;-)

Ook op de luchthaven in Farao verloopt alles vlotjes met de koffers, onze contactpersoon van Arke reizen is snel gevonden en wijst ons de bus die ons naar ons hotel zal brengen. Om 15.15 uur vertrekken we naar Albufeira, ongeveer 45 minuten rijden van de luchthaven. Omdat er onderweg 6 stops bij andere hotels gemaakt worden om gasten af te leveren zijn we uiteindelijk toch 75 minuten onderweg voordat wij bij ons hotel Albufeira Sol arriveren. We krijgen een kamer toegewezen op de 5e etage, een niet heel erg moderne maar wel nette en schone kamer met een keukentje, een zitgedeelte, een badkamer en een prima bed.
Beneden in de bar halen wij ons eerste drankje, daar zijn we na een aantal uurtjes zonder verfrissing wel aan toe. Terwijl wij een tafeltje zoeken heeft Maria al de eerste contacten aangeknoopt met Pedro, de PR-manager van het hotel, een persoonlijke vriend van de 74-jarige eigenaar, die als enige taak heeft er voor te zorgen dat de gasten zó tevreden zijn over het hotel dat zij goede reviews op de website plaatsen waardoor het waarderingscijfer met sprongen omhoog gaat. Nadat wij ons plekje hebben gekozen in de bar meldt Pedro zich aan onze tafel om de hobby die hij naast zijn werk uitoefent in de praktijk te brengen. Hij blijkt een magician (goochelaar) te zijn en laat ons een paar trucs zien waarvan we niet begrijpen hoe hij het flikt terwijl we er met onze neus bovenop zitten. Hij geniet van het succes wat hij daar mee heeft en zonder verdere bijbedoelingen biedt hij ons aan om met ons een ritje te maken in zijn VW-bus om alvast een indruk te krijgen van het strand bij het nieuwe deel van de stad, zodat we daar morgen lopend naar toe kunnen. Dit aanbod komt vanuit zijn taak: 'alles uit de kast voor goede reviews!' Omdat dit een snelle manier is om onze weg te gaan vinden de komende week en Pedro een aardige vent is, maken we van dit aanbod gebruik. En zo zitten we nog geen uur nadat we in het hotel zijn aangekomen in een grote volkswagenbus waarin we in sneltreinvaart een indruk krijgen van het nieuwe én het oude strand van Albufeira en waar we in het oude centrum meteen al een half uurtje rondwandelen met onze chauffeur. Bij terugkomst in het hotel biedt Pedro ons aan om informatie in te winnen voor het huren van een auto. Hij inventariseert onze wensen en belooft ons op internet uit te zoeken waar we het goedkoopste kunnen boeken. Wij hebben de tijd en geen enkele verplichting aan hem, dus we wachten af waar hij mee komt terwijl we ook zelf onze ogen en oren de kost geven.

De avondmaaltijd is niet overdreven bijzonder maar er is keus tussen vis en vlees, de saladebar is zeer uitgebreid en ziet er fris en aantrekkelijk uit, en er zijn heerlijke toetjes waaronder vooral ook lekker vers fruit.
Na het eten zoeken we een plaatsje in de bar en leggen we, totdat het bedtijd is, een kaartje terwijl er luidruchtige 70-er jaren muziek wordt gedraaid waarop een aantal vakantievierders met de voetjes van de vloer gaan.

zaterdag 27 september
Na een goede nachtrust, een lekker ontbijt met eitjes, goeie koffie, broodjes en beleg starten we deze dag met een wandeling. Vanuit ons hotel lopen we naar het nieuwe strand van Albufeira, een afstand van 20 minuten zoals we gisteren tijdens de rit met Pedro hebben kunnen inschatten. Het is 25 graden, warm genoeg om in relaxt tempo te lopen. We stoppen bij een aantal verhuurbedrijven om zelf te informeren naar de prijzen voor het huren van een auto. Onze informatie kunnen we dan aan het eind van de dag vergelijken met datgene waar Pedro mee zal komen. Vanaf het strand lopen we een stukje langs de restaurantjes en daarna door de winkelstraatjes weer terug richting hotel. Hoewel Jan M. zich altijd goed kan oriënteren blijkt het vandaag niet goed te gaan. We hebben het gevoel dat we niet ver van ons hotel zitten maar vinden geen enkel herkenningspunt en iets van een navigatiesysteem dachten we niet nodig te hebben voor zo'n korte wandeling. De weg vragen lijkt de enige oplossing. Een vriendelijke tuinman die geen woord Engels spreekt weet ons in elk geval met zijn vinger de richting te wijzen met daarbij de toevoeging 'street on'. Makkelijker kan het niet.... Toch?.... Nou niet dus! 'Street on' brengt ons niet dichter bij ons hotel, het voelt eerder alsof we nog verder afdwalen. Omdat we inmiddels bijna 2,5 uur aan de wandel zijn besluiten we bij een groot hotel opnieuw te vragen of zij ons duidelijke informatie kunnen geven hoe we ons overnachtingsplekje terug kunnen vinden. Ons wordt verteld dat we terug moeten in de richting waar we vandaan gekomen zijn en dat het zéker nog een uur lopen is. Het is vakantie en het moet wel leuk blijven, dus besluiten we een taxi te laten bellen door de receptioniste die ons voor het hotel oppikt waar we ons bevinden. Binnen 5 minuten rijdt onze taxi voor en nog geen 5 minuten later stappen we uit voor de ingang van ons hotel voor de prijs van € 5,50. Dát stukje hadden we echt zelf ook nog wel kunnen lopen!

Na de lunch besluiten we de middag door te brengen aan het zwembad waar we heerlijk luieren en lezen, een paar baantjes zwemmen (lees: drie van de vier: 4, de sportiefste van het stel - Jan Z. - meer dan 35!!)
Aan het eind van de middag frissen we ons op, klaverjassen een potje en melden we ons om 19.30 uur voor het eten, wat ons prima smaakt. Onze kaartavond eindigt met een klinkende overwinning voor Jan M. die the lucky one van de avond genoemd mag worden, het maakt niet uit met wie hij speelt.

zondag 28 september
Om 09.00 uur zitten we aan het ontbijt, lekkere broodjes, een gebakken en/of een gekookt ei en een heerlijk kopje koffie. Zondag op zijn best!
Bij zondag hoort wandelen, dus na het ontbijt vertrekken lopend richting strand. Onderweg lopen we binnen bij het autoverhuurbedrijf waar we voor de komende 5 dagen een auto gaan huren. Dit adres is ons aangeraden door Pedro, hij heeft ons een briefje mee gegeven met daarop de prijs die we moeten betalen voor de huur van een Fiat Panda voor 5 dagen. Wij vinden de Panda echter te klein en komen uiteindelijk uit op een Opel Corsa die we 5 dagen de onze mogen noemen voor de prijs van € 220,-- inclusief volledige verzekering. We boeken vanaf maandag dus nu vertrekken we nog wandelend naar ons doel voor vandaag, het nieuwe strand van Albufeira. Daar aangekomen wandelen we een stukje over het strand langs de kustlijn. De oriëntatie van Jan M. is nu beter waardoor we ons hotel dit keer moeiteloos terug vinden. Het is erg warm, dus zweetdruppels overal. We kunnen ons dan ook geen beter vertier wensen voor de middag dan een paar uurtjes bij en in het zwembad. De dames zwemmen tien baantjes van 30 meter, de twee Jannen presteren het om er resp. 34 en 38 te zwemmen!

Na deze prestatie gunnen we onszelf een heerlijke luie middag bij het zwembad met ons boek, waarbij Jan Z. - uiteraard zonder enige moeite - gezellige conversatie voert met een gezin uit Voorschoten. De grappen van Jan Z. worden zeer gewaardeerd, het ontlokt de familie de opmerking 'opa Piet is een niks bij!' Wij worden er steeds vrolijker van en genieten van vakantiegevoel.
Avondeten om 19.30 uur met weer een prima kopje koffie toe; er is zelfs heerlijke vers gezette decafee voor Maria te krijgen. In de bar is ruimte genoeg om in het kabaal dat overal vandaan komt onze favoriete 'sport' te beoefenen, klaverjassen tot het bedtijd is!

maandag 29 september
Omdat Jan M. al vanaf de dag van aankomst oorpijn heeft (begonnen in het vliegtuig) en het er de afgelopen dagen niet beter op is geworden besluit hij om er door een arts naar te laten kijken. Vanuit de receptie wordt er gebeld met het Medical Center waar hij om 10.00 uur terecht blijkt te kunnen. Terwijl Jan Z. en Maria in het hotel op ons blijven wachten lopen wij naar de overkant van de straat waar het Medical Center zich bevindt. Er hangt een bordje 'Doctor und Krankenswester' aan de gevel met een grote pijl die verwijst naar een liftje waarmee we naar de 1e etage moeten. Als de liftdeur open gaat stappen wij - keurig op tijd - meteen in de wachtkamer waar 10 stoelen staan (die gelukkig niet bezet zijn!) een kleine rolstoel. Achter een inie-minie receptiebalie zit een witgejaste man die er zorgelijk uit ziet. Hij heeft een grijze krullende haardos die door groeit in zijn nek, op zijn wangen en op zijn kin en hij heeft een poloshirt aan met daar overheen een witte dokters(?)jas die, naar de dubbel gevouwen kraag kijkend, eruit ziet alsof deze in alle haast is aangetrokken op weg naar een spoedgeval. Deze meneer heeft echter geen enkele haast en begint in het Engels (op zijn Portugees uitgesproken) duidelijk te maken dat er een formulier moet worden ingevuld. Dat klusje is snel geklaard, maar ons geduld tot Jan - nog steeds enige patiënt in de wachtkamer - aan de beurt is wordt danig op de proef gesteld. De 'witte jassen meneer' houdt zich achter zijn balie bezig met het plegen van mompelende telefoontjes, het opschrijven van - aan zijn gekreun te horen en zijn peinzende frons in zijn voorhoofd - zichtbaar moeilijke zaken. Als het er niet zo ernstig uit zou zien zou je bijna denken dat hij een moeilijke puzzel aan het oplossen is. Na 10 minuten komt er uit een kamertje een assistente in een witte jas die in het Portugees in gesprek begint te voeren met haar witte-jassen-collega. Als zij hun gesprek beëindigd hebben vraagt de assistente of we zin hebben in een kopje thee. Wij wijzen het aanbod vriendelijk af en vragen of het nog lang duurt voor de patiënt aan de beurt is. 'The doctor is on his way, he will be here in 5 minutes' is het antwoord dat we krijgen. En inderdaad horen we na 5 minuten het geluid van dezelfde lift als waar wij eerder mee naar de wachtkamer zijn gekomen. Als de lift open gaat stapt daaruit een grote man binnen in een wit overhemd met korte mouwen, met aan zijn hand een klein meisje met een roze koffertje. De assistente komt aangesneld, grijpt het meisje bij de hand en verdwijnt met haar in de lift. Het 'kwartje' valt bij ons: deze man is de dokter en de assistente gaat zijn dochtertje naar school brengen!
Om 10.20 uur is de nog steeds enige patiënt aan de beurt. De dokter tuurt ernstig in Jan zijn oor, terwijl de behaarde balie-meneer er met een net zo ernstig gezicht aan de andere kant naast staat. Een ingreep blijkt noodzakelijk. Jan 'mag' op zijn zij op de behandeltafel gaan liggen en daarna wordt met een apparaatje - waarvan ik me afvraag hoe steriel dat zou kunnen zijn (gezien de plaats waar het ligt en niet verpakt) - wat rommel uit het oor gezogen.
Vervolgens mag Jan aan het doktersbureautje komen zitten en vertelt de dokter dat hij hem voor de zekerheid toch ook maar antibiotica wil voorschrijven. Probleem is dat Portugal de antibiotica uitvoert naar landen als Afghanistan, waardoor in Portugal een nijpend tekort bestaat voor het eigen volk. Er zijn twee apotheken in de stad waar ze de kuur misschien verkopen. Voor de zekerheid wordt ook een alternatief bedacht zodat we twee kansen hebben dat het gaat lukken. Beide recepten worden na lang denken opgeschreven waarna wij bij de balie de kosten van het consult ad € 85,-- cash mogen voldoen. Snel terug naar het hotel waar Jan Z. en Maria wachten en dan gaan we met zijn vieren op stap om in de stad, waarvan we nog steeds geen goeie kaart hebben kunnen vinden, onze weg gaan zoeken om de apotheek te vinden die hopelijk de gewenste kuur in huis heeft.
Na opnieuw oriëntatieproblemen met het zoeken van de juiste richting komen we na een klein uur wandelen en meerdere keren de weg vragen eindelijk bij de eerste apotheek die medicijnen verkoopt. Helaas blijken beide kuren niet te kunnen worden geleverd. We zullen op zoek moeten naar de andere apotheek in de stad. We besluiten eerst naar de autoverhuur te wandelen en daar onze huurauto op te halen. Nadat we die klus geklaard hebben rijden we met behulp van onze navigatie met de auto naar de tweede apotheek in de stad. Het geluk is met ons: één van de twee kuren blijkt in huis! Voor € 17,50 wordt Jan eigenaar van het gewenste geneesmiddel!

Het is inmiddels 12.00 uur, we zijn al bijna een halve vakantiedag bezig geweest met dingen die je eigenlijk in je vakantie helemaal niet wilt doen. Tijd voor leukere dingen! We rijden met de auto naar Farao over een saaie weg die niet veel inspiratie geeft en datzelfde geldt ook voor de buitenkant van de stad. Maar natuurlijk geven we het een kans om te ontdekken wat een wandeling door de stad oplevert. Gelukkig valt deze ervaring heel positief uit. Het centrum van Farao is gezellig en zeer de moeite van een bezoekje waard. We lopen daar dus met plezier een uurtje rond. Als we terug komen bij het hotel zijn we alle vier wel aan een uurtje relaxen toe, tijd dus voor een dutje of een uurtje lezen en de rest van de avond ons eigen vermaak in het hotel.

dinsdag 30 september
Ontbijt om 09.00 uur en om 10.00 op weg om een ritje te maken naar een stadje richting oosten vanaf Albufeira. We gaan naar Tavira, gelegen aan de oevers van de Rio de Gillao en beschreven als de mooiste stad van van de Algarve. Het is ongeveer 70 kilometer rijden vanaf het hotel dus we zijn mooi op tijd in de stad om hier een rustige wandeling te maken en op een terras te genieten van zomergevoel. We lopen door mooie witte straatjes, zien mooie kerkjes, wandelen door een prachtige tuin waar de stadswal langs loopt en hebben daar ook prachtig uitzicht over de stad die 36 kerkjes telt waarvan we vanaf de plek waar wij ons bevinden verschillende kerktorentjes boven de huizen uit zien steken.
Na een uurtje gaan we op weg naar Santa Luzia, al weer een stukje terug richting Albufeira. Hier rijden we naar de haven waar we een blik werpen op de boten die er liggen. Het oogt allemaal als vergane glorie dus hier hebben we het snel gezien. We rijden verder tot Praia da Barril Hier ligt een wijk waar veel vakantiehuizen staan, waar in een grote doorgaande straat veel auto's geparkeerd staan en waar badgasten af en aan rijden op zoek naar een parkeerplaats. Ook wij zoeken en vinden een plekje om onze auto een uurtje te kunnen parkeren. We wandelen over een paadje naar een opstapplaatsje waar een treintje staat dat ongeveer elk kwartier passagiers vervoert naar het strand van Barril. Voor 2,5 euro per persoon kopen we een retourtje en vertrekken we met het treintje dat door moerasgebied rijdt waar we veel krabben zien. Bij aankomst op het strand zoeken we een terrasje en drinken we een glaasje fris terwijl we van het uitzicht genieten en na een half uurtje gaan we met het treintje weer terug.
Als we om 14.50 uur terug komen bij de auto wacht ons een onaangename verrassing. Het kleine zijruitje bij het achterportier blijkt te zijn ingeslagen en uit de kofferbak van de huurauto is mijn tas verdwenen. Inhoud van de tas bestaat uit de gezamenlijke 'huishoud' portemonnee met inhoud, mijn eigen portemonnee met inhoud, paspoorten van Jan en mij, mijn rijbewijs, betaalpassen en huissleutels. Hoewel de tas in de kofferbak lag met daaroverheen een badlaken gedrapeerd behoeft het geen nadere uitleg hoe stom het is om een handtas in de auto achter te laten.
Gedane zaken nemen echter geen keer, dus het enige wat ons te doen staat is actie ondernemen om de politie te bellen en zo snel mogelijk de betaalpassen te laten blokkeren. Een zeer meelevend Portugees echtpaar dat vlak bij onze auto geparkeerd staat is zo vriendelijk om de politie voor ons te bellen en door te geven waar we staan. We bellen zelf met het autoverhuur bedrijf en horen van hen dat we moeten blijven wachten tot de politie is geweest om foto's te maken en dat we dan naar Albufeira kunnen komen om de auto om te ruilen. 'This happens onfortunelitly more' is wat wij te horen krijgen. Terwijl wij wachten op de politie neem ik telefonisch contact op met de bank en hoor van de medewerkster die ze aan de lijn krijgt dat één van de pasjes reeds is geblokkeerd omdat er 3 x met een verkeerde pincode is getracht geld op te nemen. De andere passen zijn niet gebruikt en worden meteen geblokkeerd, dus in dat opzicht gelukkig geen extra financiële schade.
Als wij na 45 minuten wachten nog steeds geen politie hebben gezien, bellen we opnieuw met het autoverhuur bedrijf om te vragen of zij exactere informatie aan de politie kunnen doorgeven waar wij ons bevinden. Wij krijgen het advies om zelf foto's te maken van de situatie, daarna al het glas uit de auto te verwijderen en rechtstreeks naar het politiebureau in Tavira te rijden om daar aangifte te doen. Het kost nog behoorlijk zoekwerk om het politiebureau te vinden. Er blijkt een gemeentepolitie (op de borden aangeduid als 'Policia') en een Guarda Nacional Republicana (G.N.R.) te bestaan. Omdat wij dit verschil niet weten zoeken we in eerste instantie via de routeborden 'Policia' het politiebureau in Tavira. Als we ons daar melden worden we doorverwezen naar de G.N.R. omdat daar de aangiftes worden opgenomen. Om 16.15 uur staan we eindelijk binnen bij de G.N.R. Als wij melden waarvoor we komen blijkt bij hun al bekend dat er is ingebroken in onze auto. Hun patrouillewagen blijkt nog steeds op zoek naar de plek waar wij geparkeerd staan. Zij worden opgeroepen om naar het bureau te komen om alsnog foto's te maken van de ingeslagen ruit. Nadat ons in eerste instantie wordt verteld dat er vandaag nog wel foto's van de ruitschade gemaakt zullen worden maar dat we de volgende dag terug zullen moeten komen om aangifte te doen, mogen we uiteindelijk toch wachten en wordt de aangifte om 17.30 uur alsnog opgenomen. Om 18.00 uur staan we eindelijk weer buiten en gaan we proberen om nog voor 19.00 uur in Albufeira te zijn om de auto om te ruilen. Dat is nl. de sluitingstijd van het kantoor van het autoverhuurbedrijf. Hoewel we om deze reden een stuk tolweg rijden om zo snel mogelijk de afstand van 70 kilometer te overbruggen lukt het ons niet om er op tijd te zijn. De auto zal dus een nacht met ingeslagen ruit bij ons hotel moeten staan. We parkeren op een zo veilig mogelijk plekje met de kapotte ruit zo goed mogelijk uit het zicht van voorbijgangers. Om 20.00 uur zitten we aan tafel voor de avondmaaltijd in het hotel, maar om nou te zeggen dat het eten smaakt....

woensdag 1 oktober
Om 08.00 uur zitten we aan het ontbijt. Om 09.00 uur vertrekken we naar het autoverhuurbedrijf waar we een 'nieuwe' Opel Corsa mee krijgen. Er wordt nauwelijks een woord vuil gemaakt aan het gebeurde, het blijkt heel duidelijk dat ze gewend zijn dat er wordt ingebroken in hun huurauto's. De auto die we nu krijgen is opnieuw een Opel Corsa, deze is echter beduidend ouder en zit vol met krassen, deuken en zelfs een scheur. Niet nodig om op te schrijven met welke al bestaande schade wij vertrekken volgens de dame van het verhuurbedrijf, maar voor de zekerheid maken we er zelf toch maar wat foto's van. Ook deze auto heeft net als het vorige exemplaar geen hoedenplank. Bij navraag waarom is het antwoord dat daarmee voorkomen wordt dat er nog méér wordt ingebroken. Als inbrekers duidelijk kunnen zien dat er niets in de auto ligt zullen ze ook geen poging doen. Daar valt iets voor te zeggen, het was fijn geweest als ze ons daar iets over hadden verteld vóórdat we op pad gingen, maar ik kan van mezelf nog steeds niet begrijpen dat mij dit is overkomen. Ik die als een neuroot altijd alles met mee mee sjouw heb gewoon mijn handtas achtergelaten in een achterbak van een auto zonder hoedenplank, onder een handdoek, hoe naïef kan een mens zijn??
Gebeurd is gebeurd, het is niet terug te draaien, dus we proberen de gedachte aan het gebeurde zoveel mogelijk los te laten. Mijn mede-reisgenoten geven mij in elk geval het gevoel dat ze mij niets kwalijk nemen en dat helpt.
We rijden om 09.45 uur weg bij de autoverhuur en gaan op weg naar Portimao waar een wekelijkse markt moet zijn. Als wij het stadje inrijden kunnen we aan de buitenrand de auto parkeren in een straat langs de stoep bij een hele grote begraafplaats. Van daar lopen we naar het centrum op zoek naar de wekelijkse markt. We zien een oud dametje lopen met plastic tasjes waarvan we het vermoeden hebben dat dat het resultaat is van een marktbezoek, dus met handen- en voeten communicatie vragen we haar de weg. Ze begrijpt onze vraag en wijst ons de weg die wij moeiteloos vinden. We passeren aan de buitenrand van het stadje een wijkje waar oude krotten staan waarin mensen blijken te wonen. Van 'overdekt wonen' is hier beslist geen sprake, daken zijn ingezakt, ingestort en worden met latten en stukken doek bij elkaar gehouden. De mensen lijken hier hun geld te verdienen met verkoop van maaltijden want op een smerige oude lap hangt een geschreven aankondiging 'take away food', en er staan een paar vrouwen druk te koken. Niet te geloven dat mensen zó moeten wonen!
Iets verder doorlopend bereiken we de markt. Onze mannen melden dat wij er rustig de tijd voor mogen nemen en dat we met volle teugen van mogen genieten...... Fijn!!!!! ..... er staan namelijk niet meer dan DRIE kraampjes met kleding die beslist niet volgens de laatste mode is en verder zijn alle stalletjes leeg! Aan de overkant is gelukkig wel een grote mercator (= overdekte vis, vlees, groentehal), altijd mooi om te zien hoe alles daar uitgestald ligt en hoeveel soorten vis er zijn. Na een rondje door de martkhal wandelen we verder en bezoeken we de grote begraafplaats in de stad. We zien daar hoe er tussen de vele grafstenen werknemers bezig zijn om graven te ruimen. Na een wandeling door het centrum waar we ook weer door mooie straatjes lopen met op sommige plaatsen muren met de typisch Portugese steentjes, waar we (uiteraard) ook weer een mooie kerk zien en getuige zijn van een begrafenisstoet die vanaf de kerk naar de begraafplaats vertrekt waarbij de overledene in een hoge auto met grote glazen ruiten wordt vervoerd waardoor duidelijk te zien is hoeveel bloemen er op en rond de kist zijn gelegd. Achter deze auto loopt de diep bedroefde familie de afstand van de kerk naar het kerkhof. Indrukwekkend.

Volgende activiteit vandaag is een ritje naar de haven van Portimao. Daar genieten we van de prachtige uitzichten terwijl wij onszelf trakteren op een glas vers geperst sap op een terras waar we een heerlijk plekje in de schaduw zoeken, het is 32 graden dus geen overbodige luxe!
Via het plaatsje Silvas rijden we terug en stappen daar nog even uit om de oude burcht die daar staat met eigen ogen te zien en te fotograferen. De koelte van de airco in de auto lokt waardoor we in dit stadje verder niet veel tijd spenderen.
Om 16.00,uur zijn we terug bij het hotel en zoeken we nog een poosje schaduw bij het zwembad. Natuurlijk worden er ook weer wat baantjes gezwommen.
Na de avondmaaltijd zoeken we weer een plekje in de bar om een potje te kaarten, maar het vertier bestaat vanavond óók uit het optreden van een folkloristisch gezelschap dat op de muziek van een aantal accordeon muzikanten en het gezang van de zangeres in het gezelschap vele(!) volksdansjes opvoeren. Er worden vakantiegangers uit het publiek gehaald om mee te doen. Wij zitten blijkbaar te ver weg want wij worden niet gevraagd. Jan Z. Is echter zó enthousiast dat hij zijn eigen feestje er van maakt en huppelend en 'volksdansend' zijn biertje bij de bar haalt waarbij hij de barjuffrouw zó enthousiast krijgt dat zij ook staat mee te springen. De hoek waarin wij zitten geniet duidelijk óók van dít optreden, want als er aan het eind van het optreden van de volksdansgroep luid voor hen geapplaudisseerd wordt, krijgt Jan Z. aansluitend een eigen welverdiend applaus!

donderdag 2 oktober
Om 10.00 uur vertrekken we voor een rit naar het meest zuidwestelijke puntje van Europa, Kaap St. Vicente. We wandelen daar een uur over een pad langs de kustlijn met als begin en eindpunt het vertrekpunt van deze route. Na een uur zijn we weer terug op het plekje waar we begonnen zijn en lopen we terug naar de auto om nog een stukje verder te rijden naar het punt waar op een kale rots een vuurtoren staat die schepen tot op 100 kilometer afstand waarschuwt voor gevaren. Dit is de krachtigste vuurtoren van Europa. Ook hier mooie uitzichten waar we van genieten terwijl het zonnetje zich van haar beste kant laat zien, het is heet!
Vanaf de vuurtoren rijden we weer richting Albufeira. We stoppen bij het plaatsje Sagres, waar volgens de beschrijvingen in ons boekje Hendrik de zeevaarder zijn Zeevaartschool heeft gesticht, die basis is geweest voor de Portugese ontdekkingen. Het is een gezellig stadje en het is er toeristisch druk. We wandelen er wat rond en zoeken een gezellig terrasje voor een versgeperst sapje. En een ijsje gaat er met deze hitte óók wel in!
Laatste stop voor vandaag is bij de plaats Lagos, een van de oudste plaatsen van de Algarve. In 1441 kwam hier de eerste lading zwarte slaven aan. Hendrik de zeevaarder verbleef hier als gouverneur van deze provincie en liet er door deze zwarte slaven zijn zeeschepen bouwen. Daardoor werden vanuit Lagos grote ontdekkingen gedaan en is het een bloeiende stad geworden. In de stad staat een bronzen beeld van Hendrik de Zeevaarder en overal in de stad kom je zijn naam tegen. De stad ligt tegen het strand aan en er is een met palmen omzoomde promenade waar de dames de kans krijgen vandaag toch nog langs leuke marktkraampjes te kunnen struinen. Uitzicht over het water is niet spectaculair, het mooiste plaatje wat we ervan maken vinden we later terug in ons reisgidsje.
Bij terugkomst in het hotel omstreeks 17.30 uur ligt er een briefje op onze kamer met het verzoek ons te melden bij de receptie. Jan M. loopt naar beneden om aan dit verzoek te voldoen. Wij verwachten dat het een bericht zal zijn van onze reisorganisatie dat er nog actie zal moeten worden ondernomen om iets te regelen voor de terugreis omdat onze paspoorten gestolen zijn. Het bericht is echter vele malen positiever: er is gebeld door de politie van Tavira met verzoek om contact met ze op te nemen. Als wij het opgegeven telefoonnummer bellen krijgen we een politiefunctionaris aan de lijn die ons meldt dat mijn tas door een eerlijke Porrugees is gevonden en op het politiebureau in Tavira is afgeleverd. Wij kunnen de tas vanavond nog komen ophalen waarbij de politiefunctionaris alvast meldt dat in elk geval de paspoorten er nog in zitten. Te mooi om waar te zijn!

Wij staan om klokslag 19.00 uur als eerste voor de ingang van het restaurant om heel snel een hap eten naar binnen te schuiven en om 19.30 uur zijn we met zijn vieren op weg naar Tavira, een afstand van 70 kilometer waar je in Nederland niet meer dan 50 minuten over zou doen, maar hier toch anderhalf uur voor nodig hebt als je geen tolweg wilt rijden. Het wordt snel donker en op onze rit komen we heel veel scherpe bochten en rotondes tegen, geen ritje om blij van te worden! Om 21.00 uur zijn we eindelijk op onze bestemming. Ons is gezegd dat er op het politiebureau 24 uur per dag iemand aanwezig is, dus wij bellen aan bij het bureau waar we twee dagen eerder onze aangifte hebben gedaan. De vrouwelijke agente die ons te woord staat gaat op zoek naar de brigadier die de aangifte heeft opgenomen. Hij blijkt gelukkig ook vanavond dienst te hebben. Hij staat ons vriendelijk te woord, gaat zelf het telefoonnummer bellen waar wij die middag contact mee hebben gehad en komt terug met de mededeling dat mijn tas niet op het G.N.R. politiebureau ligt maar is afgegeven op het Gemeentelijke politiebureau, het gebouw van de 'Policia' waar we twee dagen eerder geen aangifte konden doen. De vriendelijke brigadier roept twee collega's op die met hun patrouillewagen voor ons uit rijden om ons daar naar toe te brengen. Wij zeggen maar niet dat we dat zelf wel weten te vinden, we bedanken beleefd voor alle moeite en zijn blij dat de ontknoping nabij lijkt. Om 21.00 uur worden wij keurig bij Gemeentepolitie afgeleverd.
Bij het bureau 'Policia' worden we vriendelijk ontvangen door een politieagent die zijn collega op gaat roepen die deze melding af moet handelen. Wij mogen wachten in een wachtkamer die zeer inspiratieloos en smerig is en waar we lek gestoken worden door de muggen die er rond vliegen. Maar vanuit de gedachte 'alles voor de goede zaak' houden we de moed er in! Er wordt opnieuw een proces verbaal opgemaakt. Dat duurt in het écht écht nét zo lang als in een film!! Mijn tas blijkt gevonden te zijn door een Portugese meneer en er is alleen het cash geld uit verdwenen. De lege portemonnees zijn netjes terug gestopt in de tas, de bankpasjes zitten in de andere portemonnee als waar ze in zaten maar zijn er allemaal nog en waar we helemaal blij van worden is dat de paspoorten én mijn rijbewijs er nog in blijken te zitten! De twee agenten die de afhandeling van deze zaak samen klaren zijn maar wat graag bereid om op de foto te gaan met een toeriste die dankbaar haar eigendom in ontvangst neemt! Maria neem vol verve de rol van fotografe voor haar rekening! Om 22.00 uur staan we weer buiten en kan de terugweg worden aangevangen. Opnieuw ca. 70 kilometer rijden in het inmiddels pikkedonker, dus dit keer toch maar over de tolweg. De rit die op de heenweg anderhalf uur in beslag nam duurt nu 50 minuten, we zijn precies op tijd terug in het hotel om nog een biertje te drinken op de goede afloop voordat de bar sluit, we hebben hem verdiend!

vrijdag 3 oktober
Na een onrustige nacht slaap voor ons allemaal omdat we toch alle vier veel stress hebben gehad van alles wat gebeurd is de afgelopen dagen, starten we vandaag de dag met een rustig ontbijt om 09.00 uur en geen andere plannen dan een rit te gaan maken naar het dichtbeboste gebied Serra de Monchique. Dit gebied ligt richting noorden en is absoluut niet toeristisch. Het is een bergroute die ons voert over wegen langs eucalyptusbomen, pijnbomen en rozemarijn. Midden in het gebied ligt de plaats Monchique, een plaatsje met een dorps karakter en ontzettend gezellig om door heen te wandelen. Er staat een mooie kerk, er zijn leuke smalle straatjes met trappetjes en er is een gezellig dorpsplein waar wij onszelf weer trakteren op een heerlijk versgeperst fruitsapje. Ook vandaag is het weer boven de 30 graden, dus wandelen door de straatjes doen we in zeer rustig tempo. Op de terugweg genieten we vanuit de auto (mét airco!) van de prachtige omgeving. Als we om 15.00 uur terug komen bij het hotel hebben we alle vier het gevoel dat we vandaag voor het eerst sinds we hier zijn een stukje van de mooie natuur van de Algarve hebben gezien. Dit is de Algarve zoals wij er over gefantaseerd hebben! Een paar uurtjes rust op onze kamer spreekt ons wel aan, dus tot 18.00 uur nemen we een time-out.

Het avondprogramma bestaat uit onze kaartcompetitie, een drankje en gezelligheid met elkaar in een zeer rumoerige bar waar een nieuwe groep Ieren zich heeft geïnstalleerd en waar de drank niet is aan te slepen. We hebben bewondering voor het barpersoneel dat zich keurig en voorkomend blijft gedragen tegen gasten die dit niet verdienen omdat zij op onvaste benen met hun drankjes lopen te knoeien, de WC en de lift bevuilen, de tafels vol met half leeg gedronken glazen laten staan en weer wat anders komen bestellen. De sfeer in de bar is gespannen en onustig. Wij houden het vroeg voor gezien vanavond.

zaterdag 4 oktober
Opnieuw zitten we om 09.00 uur aan het ontbijt. Na de koffie brengen we de auto terug naar het autoverhuur bedrijf. Daarna vertrekken we lopend naar een opstappunt voor de bus naar de oude haven. Jan Z. en Maria zijn 20 jaar geleden op huwelijksreis geweest in de Algarve en hebben in de buurt van de oude haven in hotel Villa Garcia gelogeerd. Zij willen graag de omgeving terugzien waar zijn toen dagelijks vanuit hun hotel naar de oude haven wandelden. We betalen € 1.20 p.p. voor een ritje van 15 minuten met de bus en stappen uit bij de oude haven. We maken een wandelingetje om wat herkenningspunten te zoeken. Na 20 jaar is niets meer wat het was, er zijn elektrische roltrappen gekomen om de klim naar boven te vergemakkelijken, het vissershaventje waar 20 jaar geleden de vis elke morgen bij aankomst van de vissersbootjes in de haven vers vanuit de boot werd verkocht bestaat niet meer en het authentieke van wat ooit geweest is, is veranderd in een zeer toeristisch wandelgebied. We lopen vanaf de haven de route naar hotel Villa Garcia. Dit hotel bestaat nog en ziet er nog steeds prachtig uit. Natuurlijk wordt er ook binnen een kijkje genomen. En natuurlijk worden er ook foto's gemaakt als herinnering aan 20 jaar geleden.
Met het toeristentreintje (€ 4,-- p.p. voor een retourtje) rijden we naar de oude haven terug om daar een wandeling door de stad te maken. Een Engels echtpaar dat ook in het treintje zit knoopt een gezellig praatje met ons aan over hun liefde voor motorrijden, waarbij Assen als een van favoriete plaatsen wordt genoemd om van races te genieten. Een ander Engels echtpaar met kind wisselt hun kennis uit met Jan Z. en Maria over welke voetballer en welke club het beste is. Gezellige, zomaar op ons pad komende mensen die de vakantie extra leuk maken. In de oude stad zijn overal kroegjes waar Happy hour is precies op het tijdstip van de dag dat wij er zijn. Twee drankjes voor de prijs van één, daar kunnen we geen nee tegen zeggen. En zo genieten wij op een gezellig terras van op onze laatste vakantiedag waarop niets moet en alles mag!
We maken nog een wandeling door de stad, kopen souvenirtjes en genieten van de vrolijke kleine straatjes. Na een uur waarin we leuke cadeautjes hebben gekocht is het tijd om terug te gaan. We stappen opnieuw in het toeristentreintje op weg naar de Strip, de grote winkelstraat vlak bij ons hotel. Drie Ierse dames zitten bij de twee Jannen op het bankje. Zij zijn onder 'begeleiding' van de echtgenoot van één van de drie, maar de dames zijn duidelijk 'los'! Ze maken grapjes met ONZE mannen, met handen en voeten en gezichtsuitdrukkingen en ook nog een béétje de taal die iedereen begrijpt. Onze Jannen laten zich niet onbetuigd en laten zien dat zij zich ook op deze manier weten te redden. Zoals we eerder deze week de familie uit Voorschoten hebben horen zeggen, zeggen Maria en ik nu ook tegen elkaar 'Opa Piet is er niks bij!' De dames liggen dubbel van de lach om de twee heren. Wat een van de lady's betreft zijn ze welkom om naar Ierland te komen! Nou wij nemen ze graag weer mee naar huis!

Om 15.30 uur zijn we terug bij het hotel. Een half uurtje met de benen omhoog en dan nog een paar uurtjes genieten van de faciliteiten van de bar en het restaurant en natuurlijk spekken we ook vanavond weer de kaartpot voor een volgend avontuur!
Om 22.00 uur is het bedtijd, morgen om 06.00 uur op!

zondag 5 oktober
Voordat de wekker afloopt zijn wij al wakker, ruim op tijd om even lekker te douchen, de laatste spullen in te pakken en bij de receptie een ontbijtpakketje op te halen. Om 06.50 uur rijdt de bus voor die ons in ruim een uur naar de luchthaven brengt. Inchecken gaat moeiteloos, we gaan exact op de geplande tijd, om 09.40 uur de lucht in. De klok wordt weer 1 uur later gezet als we op Zestienhoven landen. Het is dan 13.30 uur. Onze chauffeuse Vanessa van Veilig Vliegveld Vervoer staat ons al op te wachten en zet ons om 14.30 uur keurig voor de deur op ons huisadres af.

We drinken nog een bakkie met Maria en Jan Z., spreken nog eens naar elkaar uit dat we weer heel veel hebben mee gemaakt en het reuze gezellig met elkaar hebben gehad. En dan is het tijd om elkaar gedag te zeggen, altijd een moeilijk momentje, maar de nieuwe plannen zijn alweer gemaakt!