Twee vriendinnen met Ladies Only naar Lissabon

Ria van Halderen en Gerrie Middelkoop: 25 jaar vriendinnen en in die jaren heel veel met elkaar meegemaakt en beleefd. Wij vinden dit een hele mooie reden om daar bijzondere aandacht aan te besteden. En zo ontstaat het plan om samen een paar dagen naar een zonnige bestemming te gaan, een uitstapje dat ons van harte wordt gegund door onze mannen.
Patricia van Oord en Thea van Spaandonck van Personal Touch Travel komen op ons pad met een oproep op Facebook voor een 4-daagse Ladies Only trip naar Lissabon. Dat lijkt precies op maat voor ons jubileum.
Op 5 oktober is het zover: met 31 dames gaan we 4 dagen genieten van de zon in Lissabon en van een programma met daarin ook een deel vrije tijd, door Patricia en Thea voor ons bedacht.
Om 10.30 uur rijdt Ria’s liefje Han ons naar Schiphol waar we om 11.30 uur verzamelen om in te checken met de bedoeling dat we om 13.40 uur de lucht in gaan. De eerste kennismaking met het damesgezelschap vindt hier plaats, de meesten kennen elkaar nog niet dus dat is meteen de eerste uitdaging om te proberen namen te onthouden van elkaar.
In Nederland is het deze ochtend stormachtig en is de windkracht zo hevig dat er veel vluchten vertraagd vertrekken, waaronder de onze.
Wachten duurt lang, een van de dames heeft vliegangst en probeert zich met een wijntje alvast wat extra moed in te drinken. Op het vertrekbord staat dat onze vlucht om 14.00 uur vertrekt, maar dat staat er om 14.30 uur nog steeds en er is geen enkele informatie te vinden hoe lang het nog gaat duren. Om de wachttijd door te komen besluiten wij ook een wijntje te kopen bij het dichtstbijzijnde tentje bij de gate. Als wij samen op een plekje zitten waar we kunnen toasten op de dagen die komen gaan krijg ik van Ria een prachtige kaart met onze foto erop en een tekst die verwoord wat onze 25 jaar vriendschap voor haar betekent. Daar moeten wel een paar traantjes over worden weggepinkt en een slokkie wijn helpt dan wel weer om dat snel onder controle te krijgen.
Niet van tevoren over nagedacht, maar na een minimaal ontbijtje vanmorgen vroeg valt het glas wijn dat in zo’n flesje zit bij mij meteen op de bodem waardoor ik binnen 10 minuten het gevoel heb dat ik de inhoud van een literfles naar binnen heb gewerkt. Volgens Ria begin ik zelfs met een dubbele tong te praten. Hoewel ik daar niets van geloof moet ik toch bekennen dat de oplettendheid wat afneemt, want als ik opsta en er een lompe meneer tegen mij opbotst (of ik tegen hem?) blijk ik niet in de gaten te hebben dat ik mijn boardingpas op de grond heb laten vallen. Maar mijn vriendin is gelukkig goed bij de tijd en voorkomt grote problemen. Wij gaan het samen wel redden!
Om 15.40 uur mogen we eindelijk aan boord en met een vertraging van ruim 2,5 uur stijgen we om 16.10 uur eindelijk op. Wij hebben rij 16 t/m 20. Op rij 21 zitten een aantal heren die het kakelen van alle dames zó gezellig vinden dat zij graag bij de groep hadden willen aansluiten. Nou, da’s dan pech, onze groep heet niet voor niets Ladies Only!
Ondanks de harde wind verloopt onze vlucht zeer voorspoedig en zonder turbulentie. Terwijl wij hoog in de wolken neer kunnen kijken op de toppen van de Pyreneeën trakteren de dames van Personal Touch Travel ons op een echte Hollandse stroopwafel, een lekkernij die we de komende dagen niet tegen zullen komen.
Om 18.45 uur wordt de landing ingezet, ons horloge wordt een uur teruggezet in de tijd en nadat we met een pendelbus nog een fikse tour hebben gemaakt om bij de gate te komen rollen onze koffers al over de bagageband als we daar aankomen. De bus om ons naar ons hotel te brengen staat klaar, na een ritje van een klein half uur lopen wij om 19.00 uur de laatste 100 meter door een gezellige straat naar ons hotel. Het is op dat moment nog steeds 29 graden wat voelt als een warm welkom. Dat een van de dames op dat kleine stukje bijna bestolen wordt door een zakkenrolster die probeert een rits van haar rugzak te openen zonder dat zij dat zelf in de gaten heeft wordt ternauwernood voorkomen door een oplettende reisgenote die de zakkenrolster een tik op de vingers geeft met de opmerking’ er wordt hier niet gerold!’. De manager van ons hotel is zelf helemaal ontdaan door het gebeurde en voorziet iedereen van een visitekaartje dat, mocht er iets gebeuren, hij meteen kan worden ingeschakeld om zaken te regelen, politie te bellen, etc. Wij zijn allemaal gewaarschuwd door het incident en weten dat we onze eigen spullen goed in de gaten moeten houden.

Ons hotel heet Recidencial Florescente, is gelegen in het historische centrum in een van de drukste straten van Lissabon, in de wijk Chiado in het district Baxia. Vanaf ons hotel is het 2 minuten lopen naar Rossio Square waarvan gezegd wordt ‘this is the heart and soul of Lissabon’. Wij gaan het allemaal ontdekken!
Het hotel is echt Portugees ingericht en ziet er prachtig uit, wij hebben een ruime kamer op de 3e etage aan de straatkant voor de komende 3 nachten.

Nadat wij onze koffers naar de kamer hebben gebracht en ons hebben opgefrist vertrekken we met de hele groep lopend naar een typisch Portugees restaurant voor een welkomstdiner in het oude centrum van de stad. Dit restaurant ligt op 10 minuten lopen van het hotel, rechts van Rossio Square op een hoek van de straat en is uitgezocht door Thea en Patricia. De wandeling ernaartoe geeft al een prachtig beeld van de stad in de avondschemering. Het restaurant ziet er fantastisch uit, keurige bediening, mooi gedekte tafel en prachtige Portugese tegels langs de wanden. De tapas die wij hier voorgeschoteld krijgen (inktvis, roerei met asperges, speciale Portugese worstjes, aardappelchips, heerlijk vers fruit) zijn stuk voor stuk verrukkelijk en aan het eind van de avond zijn wij echt al helemaal in Portugese sfeer. Wandelend terug zien we op de Rossio Square nog een ontgroeningritueel van 1e jaars studenten waarvan een groep in het zwart gekleed kaarsjes brandt, weer een andere groep loopt met knalgele kinderpiespotjes op het hoofd en er is ook een groep die in de fontein loopt rond te banjeren. De logica ervan snappen we niet helemaal maar zo is het waarschijnlijk ook bedoeld.
Door de aangenaam koele stad wandelen we terug naar ons hotel waar we na een lange dag met nu al veel indrukken onze kamer opzoeken. Het is dan net na middernacht en op het moment dat wij onze kamer binnenkomen horen we buiten een kabaal van jewelste. Uit ons raam kijkend zien we honderden mensen door de straat lopen, het lijkt wel op de straten in Pamplona tijdens het stierenvechten! Nadat we vanuit ons badkamer-, en slaapkamerraam hangend dit hele spektakel op de foto hebben gezet (en ook elkaar) ontdekken we dat ons hotel recht tegenover een theater staat, de mensen in de straat zijn de bezoekers die op weg naar huis gaan. Op het moment dat wij onze ramen sluiten is het kabaal abrupt verdwenen. Goede dubbele beglazing dus! Wij kruipen ons bedje in en hebben het gevoel dat slapen wel zal lukken.

vrijdag 6 oktober
Om 06.15 uur zijn we al wakker. Hoewel het een kort nachtje was hebben we prima geslapen en hebben we zin in de dag die komen gaat.
Op de eerste verdieping is het restaurant waar we kunnen ontbijten. Wij schuiven om 08.00 uur aan tafel. Het ziet er allemaal prima uit: lekkere broodjes, muesli, vleeswaren, kaas, roerei, yoghurt, vers fruit en sapjes. Alleen de koffie is ‘een dingetje’. Het kannetje met koffie dat ze aan tafel willen bezorgen blijkt zeer slap. In een hoekje staan ook Nespresso apparaten, morgen gaan we daar dan maar gebruik van maken.

Om 09.30 uur start voor ons de dag met de eerste echte activiteit. We gaan de stad verkennen met een unieke Go-car Tour! De komende 3 uur gaan we onder begeleiding van een gids rondrijden in 3-wheel scooter cars waar je met twee personen in kunt. We zullen o.a. gaan rijden door de hoger gelegen oud wijken Alfama en Bairro Alto. We verzamelen op 5 minuten lopen van het hotel waar we worden opgehaald door 4 mannen op scooters die ons meenemen een parkeergarage in. Daar staan 16 knalgele Go-cars voor ons klaar. Met de handen aan het stuur is het de bedoeling om – net als op een scooter - gas te geven of te remmen. Aan de zijkant zitten knopjes om de richtingaanwijzer aan of uit te zetten en een knopje voor de toeter. Gaspedaal of koppeling is er niet dus daar hoeven we niet aan te denken. Ria wil heel graag als eerste achter het stuur en, heel eerlijk, ik liever (nog) niet. Bij ons geen discussie nodig dus, instappen, netje over onze haren, pothelmpie op en dan zijn we er klaar voor!
Volgens onze informatie (of hadden we dat zelf bedacht?) gaan we eerst oefenen op een stil terreintje maar niets is minder waar. Op het moment dat we in colonne de parkeergarage uit komen rijden stuiven we de grote weg op en zitten we midden in het dagelijkse verkeer. Hobbels en bobbels in de weg maken dat de stuurmanskunsten meteen in de praktijk gebracht moeten worden. Deze start is wel even slikken/schrikken!
Ria, die wel een rijbewijs heeft (dat is verplicht) maar al lange tijd geen auto meer gereden heeft, pakt het voortvarend aan en rijdt alsof zij gewend is om dagelijks op deze manier naar haar werk te gaan. De richtingaanwijzerknopjes heeft ze niet per se nodig, ze steekt gewoon haar hand uit en gaat! Overstekende voetgangers?..... gewoon zwaaien met een blik ‘ik eerst’ en gaan! De knalgele colonne blijkt een echte bezienswaardigheid want langs de kant van de weg zien we overal toeristen die deze ludieke manier van vervoer op foto of film vast willen leggen.
Afwisselend rijden we over brede driebaanswegen en door smalle kronkelstraatjes. Een wijk in gaat heuvel op zeer steil omhoog waardoor de gaskraan maximaal moet worden opengedraaid om met 15 km per uur boven te komen. Daarna gaat het natuurlijk ook naar beneden met fikse bochten in de weg waarbij je kramp in je handen krijgt van het remmen en moet zorgen voor voldoende afstand op je voorganger om tijdig echt stil te staan waar dat nodig is. Tussen ons in rijdt na elke 4 karretjes een begeleider op zijn scooter om te bewaken dat het allemaal goed gaat. Als de colonne wordt onderbroken door een verkeerslicht dat op rood springt blijft er altijd een scooterrijder bij de groep achterblijvers en zorgt als een soort verkeersregelaar voor aansluiting op de groep zodra het weer groen wordt. Hij zwaait dan driftig met zijn armen dat we vooral gas moeten geven. Maximale snelheid die Ria haalt is 42 kilometer, stoer! Na een uur bereiken we Belém, een historische wijk in Lissabon gelegen aan de rivier de Taag. Dit voormalige vissersdorp is vooral bekend vanwege de vele Portugese zeevaarders die hier hun ontdekkingsreizen begonnen. Belém staat vol met monumenten die verwijzen naar de ontdekkingsreizen in de Gouden Eeuw en die inmiddels benoemd zijn tot cultureel erfgoed. Tijd om alle prachtige gebouwen te bewonderen hebben we niet, onze ogen zijn constant gericht op het verkeer en zorgen dat we bij elkaar blijven. In de wijk aangekomen stoppen voor een korte pauze bij een prachtig uitkijkpunt en mag er van chauffeur gewisseld worden. Ik wil inmiddels graag en Ria vindt het na een uur fikse concentratie wel genoeg, dus bij ons opnieuw geen discussie. Terwijl wij water drinken en genieten van de prachtige omgeving hebben Thea en Patricia voor ieder een ‘Pasteis de Belém’, de nummer één lekkernij van Lissabon gekocht. Dit pasteitje met custardvulling is werkelijk verrukkelijk en wordt verkocht bij de fabriek waar er dagelijks 20.000 van gemaakt worden. Voor de deur staat het rijen dik met mensen om daar zo’n lekkernij te kopen. Patricia en Thea wisten een snellere manier om eraan te komen en hebben in enkele minuten tijd deze traktatie voor ons gescoord.
Na een kwartiertje vervolgen we de tour en mag ik mijn talenten laten zien om mijn medepassagier veilig door de stad te loodsen. Het vraagt de nodige concentratie maar het is een geweldig leuk avontuur. Na nogmaals een stop mag ik ook het laatste uur achter het stuur en dat voelt beslist niet als een straf. Wat een leuke belevenis! De tocht eindigt in de parkeergarage waarna we met een fantastische ervaring ‘in the pocket’ nog nastuiterend teruglopen naar ons hotel. Voor de middag zijn er geen activiteiten gepland en zijn we vrij om te gaan en staan waar we willen.
Wij zoeken een gezellig restaurantje in de straat waar we spaghetti carbonare bestellen met een heerlijk fris glaasje wijn erbij. Het is tenslotte al 32 graden!
Na een uurtje lekker bijkomen gaan we wandelend op weg naar de Taag.
De weg daar naar toe is een rechte lijn vanaf ons hotel op de Rua Portas de Antão langs Rossio Square naar do Praca de Commércio. De entree naar de Praca do Commércio wordt gevormd door de Arco da Rua Augusta, een triomfboog die gebouwd is ter nagedachtenis aan de aardbeving van 1755 die een groot deel van Lissabon in puin legde. Het is een prachtig plaatje om hier naar toe te lopen. Langs de boulevard bij de Taag is het heerlijk wandelen bij deze temperaturen, er staat een heerlijk briesje waardoor we het hier wel een poosje vol houden.

Om 17.30 uur staan we klaar om met 12 dames naar een wijnproeverij in de wijk Bairro Alto gaan. We kopen een kaartje bij een van de kraampjes die overal langs de straten te vinden zijn. Voor een 48-uurs kaart betalen we € 12,30.
Voor dat bedrag kunnen we 48 uur met het openbaar vervoer reizen zo veel als we willen. We sluiten aan in de rij om met de tram omhoog naar de wijk te gaan, leuke belevenis zo steil omhoog! Binnen 2 minuten zijn we boven aan de heuvel en kunnen we onze weg wandelend voortzetten.

De wijnproeverij heet ‘The Old Pharmacy’ en dat is te zien want binnen staan oude apothekerskasten. Achter het glas staan echter geen potten, flesjes of pillendoosjes maar mooie flessen wijn en port! We kunnen de keus maken of we witte of rode wijn willen proeven of liever port. Ria en ik kiezen voor witte wijn. We krijgen met kleine tussenpozen drie verschillende soorten wijn geserveerd, steeds weer in een nieuw glas. Een van de wijntjes is een green wine. Dat betekent niet dat de wijn groen is maar dat ie jong is. Nou, wij laten hem niet oud worden!
Bij de wijn en port worden heerlijke hapjes geserveerd en ook de speciale Portugese gerookte worst ontbreekt niet, die wordt ter plekje vers gerookt, echt leuk om te zien hoe dat gaat. Na 2 uur heel veel gezelligheid en vooral ook genieten is deze activiteit ten einde en gaan we op weg naar een Fado restaurant waar we gaan eten terwijl er Fado muziek gespeeld wordt, ook dat mee maken is iets wat niet op ons to-do lijstje mag ontbreken, het hoort echt bij Portugal. Fado is ontstaan in de arme wijken van Lissabon zoals Bairro Alto en Alfama. Tot op de dag van vandaag wordt Fado nog gezongen in deze wijken.

Om 21.15 uur zitten we aan tafel in het Fado restaurant waar Thea en Patricia reeds hebben gereserveerd. De hapjes en drankjes bij de wijnbar zijn echter zo overdadig geweest dat niemand grote trek heeft. Onze besteling bestaat dan ook uit alleen een voorgerecht óf hoofdgerecht. Het mag de pret niet drukken, de Fado zangeres, begeleid door 2 gitaristen, zingt haar teksten alsof haar leven ervan afhangt en wij klappen en applaudisseren op de gewenste momenten om te laten merken dat we het allemaal erg waarderen.
Als wij omstreeks 23.00 uur het restaurant verlaten hebben we het gevoel dat we er een hele lange intensieve dag op hebben zitten en is het heerlijk om via heel veel trapjes weer af te dalen naar het plein vanwaar we naar ons hotel lopen. Omdat het nog steeds heerlijk zwoel is buiten lukt het niet om zonder te stoppen voor nog één afzakkertje bij een leuk restaurantje naar ons hotel te gaan. Om 00.30 uur meldt de ober dat zij toch echt gaan sluiten. Wij begrijpen de hint en zoeken onze kamer op, 50 stappen lopen en we zijn ‘thuis’.

zaterdag 7 oktober
Ook vandaag zijn we weer vroeg wakker, de uurtjes die we in dromenland waren zijn van goeie kwaliteit, de bedden zijn prima en met de ramen dicht is het zo stil op de kamer dat niets ons uit onze slaap houdt. We beginnen vol nieuwe energie aan de nieuwe dag. Het ontbijt is net als gisteren weer prima, het tappen van een pittig kopje koffie uit een van de apparaten brengt de nodige strubbelingen met zich mee, maar we gaan vandaag niet voor minder. De cupjes die in de apparaten gaan lijken niet helemaal te passen en zijn dus waarschijnlijk van een ander merk. De ene keer lukt het om zo’n cupje erin te stoppen en het klepje dicht te doen, dan andere keer moet zo’n zelfde cupje erin ‘geprakt’ worden en ben je bang als je het klepje dicht drukt je het hele apparaat naar de verdommenis helpt. De bediening ziet iedereen tobben en probeert er niet naar te kijken want áls ze erbij geroepen worden hebben ze een klus om alles weer op gang te krijgen. Ik blijf het net zo lang proberen tot ik heb waar ik voor gekomen ben want wie mij kent weet dat ik ’s morgens snak naar een bakkie troost. Met een beetje hulp van een mede reisgenoot en een beetje hulp van de bediening die er toch maar bij geroepen wordt kunnen de zweetdruppeltjes van mijn voorhoofd worden geveegd en kan ik aan mijn broodje beginnen en genieten van dat lekkere bruine vocht.

Om 09.45 uur vertrekken we met degenen die zich voor deze excursie hebben aangemeld, met een bus met ‘eigen’ chauffeur naar Sintra, een stadje gelegen net buiten Lissabon op ongeveer 30 minuten rijden van ons hotel. Sintra staat bekend om zijn prachtige paleizen en vele bezienswaardigheden.
Een van de oudste bezienswaardigheden is te vinden in het centrum, het Paleis van Sintra. Volgens onze informatie wordt dit paleis gekenmerkt door twee immense schoorstenen die dienst doen als rookkanalen voor de keuken en in het paleis zouden prachtige tegelwanden en plafondschilderingen te zien zijn. Het Paleis van Sintra is het best bewaarde middeleeuwse paleis van Portugal, hoofdzakelijk omdat het kasteel door de eeuwen heen zo goed als continue bewoond is geweest.
Wij worden op de parkeerplaats voor bussen ’los gelaten’ en kunnen kiezen voor een ritje met een treintje door de stad, winkelen in de gezellige winkelstraatjes, óf een wandeling maken omhoog door de smalle en kronkelige straatjes die overgaan in een pad richting Castello dos Mouros, een Moors kasteel uit de 8e eeuw. Ria en ik kiezen voor het laatste. De klim ernaartoe is 4 kilometer. In 1,5 uur krijgen we het voor elkaar om de lang niet makkelijke, soms zelfs pittige klim naar boven te voltooien. Het is 32 graden dus we zijn blij dat we redelijk beschut lopen en de prachtige uitzichten onderweg bevestigen ons steeds opnieuw dat we de juiste keus hebben gemaakt. We lopen dus dapper door. Als we het kasteel bereikt hebben zien we hoog boven ons het paleis van Sintra dat eruit ziet als een onderdeel van een sprookje in de Efteling. Dit hadden we niet willen missen.
Om op tijd bij de bus terug te zijn moeten we terug naar beneden met een tuk tuk. Die hebben we zien staan op een parkeerplaatsje op een pleintje net buiten de wandelroute. We lopen hiervoor ongeveer een kilometer terug en blijken dan nog een hele steile weg omhoog te moeten lopen om op het parkeerplaatsje te komen. Vanaf de andere kant zien wij een tuk tuk aankomen waarvan we het idee hebben dat hij op weg naar dat parkeerterreintje is. Hand opsteken en brutaal vragen of we alvast in kunnen stappen is volgens ons geen verkeerde keus en die brutaliteit wordt gelukkig beloond. Voor 5 euro per persoon wil de jongeman ons naar beneden rijden. We stappen in, rijden verder omhoog naar het parkeerterrein en daar blijkt dat het een goeie deal is geweest om vast in te stappen want het aantal wachtenden daar laten we nu mooi achter ons. Terwijl ik Ria een vers gedrukt briefje van 10 euro geef om te betalen dendert onze chauffeur de hobbelige, kronkelige weg al af naar beneden. Wij moeten alle zeilen bijzetten om in het karretje te blijven zitten en krijgen met moeite onze gordel vast. De afstand waar we op de heenweg 1,5 uur over gedaan hebben wordt nu in 10 minuten tijd afgelegd. Beneden aangekomen stapt Ria als eerste uit. De chauffeur vraagt 5 euro. Ria is niet van plan om te betalen, zij heeft voor 2 personen de kosten reeds voldaan. Als ik uit stap vraagt hij opnieuw 5 euro, ook ik ben niet van plan nogmaals te betalen dus die boodschap brengen we nog eens duidelijk over. De man kijkt ons vertwijfeld aan en voelt in zijn broekzakken. Wij zien enkele briefjes van 10 tevoorschijn komen en hebben echt het gevoel dat deze man ons probeert te bedonderen. Wij lopen weg en kijken vanaf de kant van de weg nog eens om in de verwachting dat hij vertrokken is. Hij staat echter nog steeds aan de kant van de weg dus ik steek mijn duim op met de vragende beweging of hij zijn vergissing inmiddels heeft bemerkt. Hij kijkt ons opnieuw vertwijfeld aan en haalt zijn schouders op. Wij keuren hem geen blik meer waardig en lopen naar een van de schattige cafetaria’s om nog snel een drankje te kopen en het toilet te bezoeken voordat we ons bij de bus moeten melden. Ria pakt haar portemonnee en ontdekt dan dat zij in haar beursje een spiksplinternieuw briefje van 10 heeft zitten dat daar eerder niet zat. Zij blijkt mijn flapje in haar portemonnee te hebben gestopt in plaats van aan de tuk tuk chauffeur te hebben gegeven omdat hij zo onstuimig wegreed dat ze bang was dat alles uit haar portemonnee zou vallen. Niet de tuk tuk chauffeur heeft ons dus opgelicht maar wij hem!
Terug in de bus rijdt de chauffeur ons naar het paleis van Sintra. Wij zien nu vanuit de bus welke afstand we geklommen hebben en voelen het als een extra cadeautje dat we ook nog naar het paleis toe gaan. Daar aangekomen maken we nog een klim van ongeveer een kilometer naar het binnenplein en een route rondom het paleis. De prachtige kleuren, Portugese steentjes en alles erom heen is adembenemend mooi. Tijd om het paleis in te gaan is er niet dus dat blijft op ons lijstje staan voor wie weet ooit nog eens een keer.
Om 14.30 uur vertrekt de bus terug naar het hotel en hebben we nog wat uurtjes ter vrije besteding. Na ons te hebben verfrist op de hotelkamer zakken we neer op een van de eerste terrasjes die we tegen komen vanuit ons hotel. Wij hebben na het ontbijt nog geen hap gegeten vandaag dus wij hebben onderhand het gevoel van hongerklop. We bestellen een heerlijke omelet en een kannetje sangria van witte wijn en vers fruit. Dat hebben we verdiend!
We hoeven even helemaal niets van onszelf en zitten zo een heel uur te relaxen en bij te komen. De temperatuurmeter in de straat geeft inmiddels 34 graden aan.

Terwijl we lekker in de schaduw zitten bij te komen wordt onze nieuwsgierigheid gewekt door het gebouw aan de overkant met de naam Casa do Alentejo, waar zowel gisteravond als op dit moment muziekgeluiden vandaan komen en waar we veel mensen naar binnen zien gaan. Wij gaan eens op verkenning uit! We gaan naar binnen en kijken met grote ogen naar de prachtige wanden, trappen en tegels. De muziek komt van boven dus wij klimmen de trapjes op om te kijken wat daar plaatsvindt. In een van de ruimtes blijkt een zeemanskoor Portugese smartlappen te zingen. Mooi om te zien hoe zij met zo’n 20 mannen onder een klein afdakje staan om hun liederen ten gehore te brengen. Wij zijn niet te beroerd om na afloop flink mee te applaudisseren!
In het trappenhuis volgt er nog een bijzonder momentje, daar staat een zanger met 2 toehoorders waarvoor hij zijn stem door de ruimte laat schallen om ze te laten horen wat de akoestiek daar mee doet. Het klinkt zeer indrukwekkend. Zonder enige aankondiging vooraf stapt Ria daar opeens naar toe en begint spontaan mee te galmen. Het klinkt prachtig vind niet alleen ik, maar ook de zanger. Ria krijgt als beloning een High-Five van hem!

We besluiten richting de Taag te lopen waar in een van de zijstraten op weg daarnaartoe een lift is waarmee we – in plaats van met de tram – naar de wijk Bairro Alto willen. Onderweg komen we een winkel tegen wat wel een kermisattractie lijkt. Een groot rad van Fortuin in de etalage in kermiskleuren, in de hele winkel disco-achtige kleuren en allemaal blikjes met sardines met jaartallen erop. Op onze vraag aan een van de verkopers wat dit voorstelt blijkt dat op de blikjes een tekst staat die behoort bij het jaartal dat erop staat en bedoeld is als souvenir voor iemand die je zo’n cadeautje voor zijn geboortejaar kunt geven.
Wij lopen verder naar de lift en sluiten aan in de rij om een kaartje te kopen om naar boven te gaan. Daar aangekomen is het 5 minuten lopen naar een prachtig pleintje onder grote platanen waar we neerstrijken voor een verkoelend drankje. Er zit een leuke artiest te spelen waardoor het heerlijk is daar een uurtje te vertoeven. Van een collega heb ik een adresje gekregen van een leuk restaurant, Lisboa. Dit blijkt op 350 meter van het pleintje te liggen dus zeker de moeite waard om naar toe te lopen. Met de navigatie op onze telefoon hebben we het snel gevonden maar helaas is het restaurant nog niet open. Het ziet er prachtig uit maar wij hebben geen zin om te wachten. Wij besluiten lopend terug naar beneden te gaan, richting hotel. Als we een van de zijstraatjes uitkomen staan we opeens bij het plekje waar dezelfde tram naar beneden gaat als waar we gisteravond mee naar boven zijn gegaan. Het plateau dat daar is geeft een prachtig uitzicht over de stad, daar worden snel een paar mooie plaatjes gemaakt. Daarna stappen we op de tram en zijn we in 5 minuten weer beneden.
Vlakbij ons hotel eten we paella met een lekker glas sangria erbij.

Met een voldaan gevoel beginnen we aan een avondwandeling naar de Taag om die ook bij avond te zien en als we uitgekeken zijn wandelen we dezelfde 2 kilometer terug naar het hotel. Onderweg kopen we nog wat souvenirtjes en drinken we een wijntje waarbij we toasten op opnieuw een fantastische dag!
In de straat zijn overal artiesten hun straattheater act aan het vertonen, waaronder een vuurspuwer die er niet uit ziet alsof hij een erg gezond leven leidt en zowaar spotten we ook nog de zanger van vanmiddag die op een ander terras een aantal jongedames zit te entertainen.

Als wij om 23.30 uur onze kamer weer opzoeken gaat net het theater uit en is het op straat weer een rumoer van jewelste waarbij een klein dik mevrouwtje, met een lichtgroen minischortje voor, met een keiharde stem aan een stuk door met gemak boven al dat geluid uit schreeuwt dat ze flesjes water verkoopt voor 1 euro per persoon. Hoewel ze veel verkoopt heeft ze blijkbaar nog niet genoeg verdiend om een goeie bh te kopen. Wat daarin hoort hangt namelijk op haar buik.
Wij sluiten onze ramen en kunnen weer een paar uurtjes slaap pakken zonder last te hebben van al dat rumoer.
zondag 8 oktober
Om 08.00 uur zitten we aan het ontbijt. Er volgt opnieuw een worsteling met het koffieapparaat maar inmiddels weet ik dat ie wel een stootje kan hebben, dus hup dat cuppie erin en een ram op het klepje….. koffie zal er uit komen!
Na een heerlijk ontbijt leveren wij de koffers is en checken we uit.

Om 09.45 uur vertrekken we samen met Toos en Yvonne, twee dames uit onze groep, om met de metro (groene lijn, overstappen op rood) naar de kabelbaan bij de Taag te gaan. Met zijn vieren ontdekken wij het makkelijke metronet en komen we zonder problemen waar we wezen willen.
We kopen een kaartje om met de kabelbaan omhoog te gaan vanuit het Parque das Nações naar de andere kant van het park. Vanuit de kabelbaan hebben we een prachtig uitzicht over het gehele park, de Taag en de 17 kilometer lange lange Vasco da Gama brug.
Aan de andere kant aangekomen besluiten wij om wandelend over een vlonder terug te lopen. Toos en Yvonne komen met de kabelbaan weer naar beneden. Met elkaar drinken we koffie in de zakenwijk midden tussen futuristische gebouwen. Heel bijzonder. Terug met de metro is opnieuw een appeltje-eitje verhaal. Als we tegen lunchtijd terug zijn in de stad besluiten we de laatste uurtjes voordat we naar huis vertrekken in relaxmodus door te brengen. We bestellen een eenvoudige lunch met ons favoriete drankje en belonen ons voor de vele kilometers die we gemaakt hebben deze dagen met een ijsje wat je in Lissabon gegeten moet hebben. Hier worden de ijsjes op een hele speciale manier gemaakt, De klant kiest de smaken die hij/zij wenst en daarvan wordt in de vorm van een bloem je ijsje gemaakt. Het kleinste ijsje kost € 3,50 maar daar krijg je dan wel een waar kunstwerkje voor.
We wandelen nog één keer naar de Taag, gezicht in de zon, 28 graden en een heerlijk briesje erbij, dit houden we wel een uurtje vol.

Na deze fijne manier van afscheid nemen van de prachtige stad Lissabon melden wij ons tijdig bij het hotel waar we om 17.00 uur richting luchthaven vertrekken.
Thea en Patricia hebben ons al ingecheckt, wij hoeven alleen onze koffer in te leveren en de boardingpas in ontvangst te nemen. Exact op de afgesproken tijd gaan we om 19.40 uur de lucht in, wetend dat onze mannen ons op Schiphol staan op te wachten. Dat zij daar met een bosje rozen voor ons staan is dan wel weer een verrassing!
Het is fijn om weer thuis te zijn na een tripje samen waarvan we voor 100% en meer genoten hebben.