Nog even genieten en dan weer naar huis

Nog even genieten en dan weer naar huis
18 juni
Wij zien de winst van het Nederlands elftal op Australië in de bar op de camping in El Molino in Mendigorria. Er is ruimte voor zo’n 50 fans, maar naast één Hollands stel zijn wij de enige vier die voor de wedstrijd gaan zitten, dus we kunnen kiezen welke stoel we willen. De ANWB-clan heeft eigen schotelantennes en viert het feestje van de overwinning blijkbaar lever binnen de eigen gelederen. Het zij zo, wij zijn blij met de winst en vieren ons eigen feestje. Na afloop van de wedstrijd eten we in het restaurant en terwijl wij daar genieten van opnieuw een eenvoudige, maar goede maaltijd stromen er zo’n 100 kindertjes binnen – met bijbehorende geluiden! – die in stenen barakken logeren, waarschijnlijk in het kader van een kindervakantie met school. De kindertjes mogen elk een dienblad pakken en daarop een stuk brood leggen waarna ze een plekje aan tafel mogen innemen en de rest van de maaltijd krijgen opgediend. Het is een gekakel van jewelste, wij houden het na het nuttigen van onze maaltijd snel voor gezien!

19 juni
Om 07.50 uur zijn wij klaar voor vertrek. Doel vandaag is om tot een Blois te rijden, ca. 750 kilometer richting huis. De deftige eigenaresse (moeder) van de camping heeft ons gisteren toegezegd dat de slagboom om 08.00 uur open zal zijn, maar niets is minder waar. Wij Nederlanders zijn gewend aan ‘afspraak is afspraak’ dus als Cees een belletje ontdekt bij de slagboom twijfelt hij geen moment om daar zeer dringend op te drukken, net zo lang tot mevrouw zich voor het raam laat zien op de bovenverdieping van het gebouw waar zich beneden de receptie bevindt. Ze is gekleed in een sjieke ochtendjas en verwaardigd zich als de Koningin te wuiven terwijl ze op afstand de slagboom omhoog laat gaan. Het is een heel speciale manier om afscheid van je gasten te nemen, wij maken het toch maar mooi mee! Bij vertrek is het 10 graden, maar als wij na 125 kilometer Frankrijk inrijden is dat getal verdubbeld. We passeren St. Jean Pead de Port, het vertrekpunt vanuit Zuid-Frankrijk naar Santiago de Compostela (vanaf dat punt is de pelgrimsroute 800 kilometer). Om 13,15 uur stoppen we voor de lunch, we hebben dan de helft van de afstand voor vandaag gereden en dus nog 375 kilometer te gaan. De tolweg is saai, de dag duurt lang, maar de chauffeurs blijven goedgehumeurd kilometers vreten. Om 18.30 uur arriveren we op camping Les Saules in Cheverney, ca. 20 kilometer vanaf Blois, een mooi plekje om onze caravan nog één keer neer te zetten en hier morgen een rustdag te houden voordat we aan de laatste reisdag gaan beginnen.
Pizza om mee te nemen, dat is de maaltijd die wij scoren bij het barretje op de camping. Geen kookkunsten van onszelf, geen vaat, gewoon een luie avond na een lange reisdag.

20 juni
We slapen uit vandaag, niet eerder dan om 09.00 uur aan het ontbijt. Daarna vertrekken we naar Blois, waar we een wandeling door de stad maken en wat bezienswaardigheden bekijken. Tussen de middag eten we in een klein restaurantje een ‘ Plat du jour’ (maaltijd van de dag), bestaande uit risotto, een heerlijk stukje vis en verse sla. Gezond, goedkoop en lekker! Na 2,5 uur wandelen door de stad houden we het voor gezien en zoeken we een supermarkt waar we de laatste inkopen doen voor een avondmaaltijd en voor morgen onderweg. Daarna terug naar de camping, een lekkere broodmaaltijd met kip, een plakje zalm, paté en dan is het vroeg bedtijd.

21 juni
Om 7.00 uur op, als wij om 08.00 uur de camping af rijden is het 16 graden en beginnen we aan de laatste 650 kilometer op weg naar huis. We hebben op de camping nog een lekker vers bruin brood kunnen kopen dus de lunch onderweg gaat helemaal goed komen. Om 11.00 uur zijn we Parijs gepasseerd, zelfs op zaterdag rond die tijd is het daar vreselijk druk! De eerste 230 kilometer zitten er dan op, hoogste tijd voor een kopje koffie. We worden daarbij getrakteerd op iets lekkers door Cees die vandaag jarig is. Om 13.15 uur lunchstop en daarna rijden we door tot we bijna bij de Nederlandse grens zijn. Daar stoppen we voor de laatste keer om afscheid te nemen van elkaar, altijd weer een moeilijk moment na zoveel tijd met elkaar optrekken. In plaats van een gezellig drankje in een gezellig wegrestaurantje blijken we gekozen te hebben voor een Vlaams tentje waarvan de bardame er weinig zin in heeft haar klanten te bedienen, met wat moeite worden er 2 kopjes koffie geschonken, maar de mannen die graag een koude cola willen moeten zelf in de koelvitrine maar zoeken of ze en koud drankje kunnen vinden tussen de blikjes in de zojuist gevulde kast. Alles is lauw behalve de ZERO cola. Echte mannen drinken ZERO dus daar doen ze het dan meer mee. Inspectie door de mannen van de toiletten levert op dat wij ineens begrijpen waar St. Job in ‘t Goor het laatste deel van zijn naam te danken heeft! Wij willen maar één ding: wegwezen!!
Om 17.15 uur rijden we onze eigen vertrouwde straat weer in, het is 22 graden, mooie temperatuur om bij thuis te komen!

Wij kijken terug op een fantastische vakantie waarbij onze wandeldroom is uitgekomen, waar we een heel tevreden en trots gevoel over hebben. De rest van deze vakantie is ook zeer de moeite waard geweest. We hebben ruim 5000 kilometer gereden, hebben heel veel gezien en ondernomen en alle vier hebben we het gevoel dat fijn voelt dat we dit weer met elkaar hebben kunnen beleven.